Το μεγαλύτερο μου λάθος

Καλησπέρα σας τυπάρες μου,

Ονομάζομαι Λουίζα και μπήκα πρόσφατα σε αυτή την υπέροχη παρέα. Πριν ξεκινήσω να διηγηθώ την ιστορία μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τον αγαπημένο μου τυπάρα Παναγιώτη Μήλα, την αγαπητή μου Φανή Συντάκη και τον άνθρωπο ο οποίος με την συγκινητική και υπέροχη ιστορία του ονόματι “Κατάθεση Ψυχής”, τον Ηλία Αθανασιάδη, με έπεισε με τα συγκινητικά του λόγια και με ενθάρρυνε να γράψω αυτό που θα σας διηγηθώ. Συγνώμη για την τεράστια εισαγωγή ας προχωρήσουμε λοιπόν στο κείμενο 🙂

Μικρή (περίπου 5-6 χρονών) ήμουν αρκετά κοινωνική σαν άνθρωπος και ήμουν άτομο το οποίο ήθελε οι πάντες να είναι χαρούμενοι ακόμα κι αν χρειαζόταν να στερήσει πράγματα από τον εαυτό του. Ώσπου έφτασε το δημοτικό. Ένιωθα ενθουσιασμένη που σιγά σιγά θα προχωρούσα ένα παραπάνω βήμα στη ζωή μου. Τα περισσότερα παιδιά γνωρίζονταν από το νηπιαγωγείο πράγμα το οποίο με έκανε να νιώθω λίγο άβολα αλλά δε το άφησα να με καταβάλει αρνητικά. Ώσπου ξαφνικά έφτασε η στιγμή που φτιάχτηκαν τα τμήματα και θα πηγαίναμε στις τάξεις ώστε να γνωρίσουμε τους δασκάλους μας.

Από την αρχή φαινόταν πως τα περισσότερα παιδιά δε είχαν καλή εντύπωση για εμένα. Ώσπου όταν κάναμε το πρώτο μάθημα των εικαστικών, εκδήλωσα στη ζωγραφιά μου το συναίσθημα του πόσο άβολα ένιωθα, περισσότερο απ’ ότι έπρεπε. Έτσι, στο διάλειμμα ήρθαν 5 αγόρια από το τμήμα μου, με έριξαν κάτω και ξεκίνησαν να με σέρνουν από την μπλούζα μου και το παντελόνι μου σε όλο το προαύλιο. Τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα.

Ντροπή, θυμός, λύπη, στεναχώρια, πόνος. Ούρλιαζα για βοήθεια, αλλά όλοι καθόντουσαν και έβλεπαν το “θέαμα”. Δάσκαλοι, συμμαθητές, ακόμα και η διευθύντρια. Ένιωσα αβοήθητη.

Αυτό δε ήταν το μόνο περιστατικό!

Παρόμοια περιστατικά συνέβησαν για 4-5 χρόνια. Με τον καιρό άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και αυτό φαινόταν και στο σπίτι. Με ρωτούσαν οι γονείς πολύ συχνά για το τι γίνεται στο σχολείο. Σαν μικρό παιδί κι εγώ είπα ψέματα, ώστε να μην ανησυχήσουν και για εμένα.

Συγνώμη, ξέχασα να αναφέρω πως οι γονείς μου δούλευαν και δουλεύουν πολλές ώρες την ημέρα και ταυτόχρονα καταπιέζονταν με διάφορων κατηγοριών προβλήματα (οικονομικά, περί δουλειάς, νηπιαγωγείο και τη φροντίδα του μικρού μου αδελφού). Έτσι δεν ήθελα να τους καταπιέσω και με τα δικά μου προβλήματα. Κάποια στιγμή, όμως, αποφάσισα να πάω να τους τα πω, επειδή δε άντεχα άλλο αυτήν την ψυχολογική καταπίεση. Όταν τους το είπα μου θύμωσαν ελαφρώς, επειδή δε τους μίλησα νωρίτερα.

Έτσι κατάλαβα το λάθος μου και προσπάθησα να μην το επαναλάβω. Την επόμενη κιόλας μέρα πήγαμε μαζί με την μητέρα μου στο γραφείο της διευθύντριας και η μητέρα μου συζήτησε με τη διευθύντρια. Από τότε δεν με ξαναενόχλησαν αυτά τα παιδιά ποτέ.

Το μήνυμα μου λοιπόν από αυτήν την ιστορία είναι ότι:

Όταν νιώθεις ότι καταπιέζεσαι και πως χρειάζεσαι βοήθεια, να απευθυνθείς σε κάποιον σημαντικό σου άνθρωπο ή συγγενή σου. Ποτέ μην αφήσεις κάτι αρνητικό να σε ρίξει ψυχολογικά και ποτέ μη σκεφτείς πως το να ζητήσεις βοήθεια είναι καταπίεση στον οποιοδήποτε.

Εγώ προσωπικά, όποιος θέλει βοήθεια, είμαι διαθέσιμη – να βοηθήσω τον καθένα που νιώθει ψυχολογικά πεσμένος ή καταπιεσμένος.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και για τον χρόνο που αφιερώσατε σε αυτή την ιστοριούλα.

Εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σας τυπάρες μου!

Με αγάπη,

Louiza UH