Όλοι έχουν μια ιστορία να πουν, θα ήθελα κι εγώ να πω τη δικιά μου.
Να συστηθούμε πρώτα: Χρήστο με φωνάζουν, σε ηλικία είμαι 20 χρον;vν και όλα είναι καλά.
Γεννήθηκα 14/07/2000. Χαρά στην οικογένεια εκείνη την ημέρα. Χαιρόντουσαν για τον μπέμπη στην καινούργια οικογένεια. Το καλύτερο δώρο για μια μαμά κι έναν μπαμπά με το νέο millennium είναι ένας μικρός ανθρωπάκος. Σωστά; Ολόσωστα. Όμως γεννημένος με κινητικά προβλήματα άρχισα τις φυσικοθεραπείες από 18 μηνών. Τον φυσικοθεραπευτή μου τον λέγαν Τάσο και έκανε εξαιρετική δουλειά.
Μέχρι τα 12 περπατούσα.
Οι γιατροί φοβόντουσαν ότι ίσως να μην περπατήσω. Η μητέρα μου δεν τους πίστεψε ποτέ. Πείσμωσε και ήθελε ο Χρηστάρας να περπατήσει και ο Χρηστάρας τα κατάφερε.
Όταν πήγα σχολείο δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός. Ήμουν κλειστός χαρακτήρας κι έκανα παρέα κυρίως με τα αδέρφια μου… Με το σχολείο υπήρχε κι εκεί ο φόβος ότι δεν θα το τελείωνα.
Spoler alelrt: Όμως κι εκεί τα κατάφερα με αριστεία.
Χρειάστηκε τόλμη και αφοσίωση αλλά τελικά κατάφερα να μπω Πανεπιστήμιο.
Χρηστάρας – Αναποδιές 2-0
Αυτή είναι μια ιστορία που θα ήθελα να λειτουργήσει ως υπενθύμιση ότι θέλει κότσια και θάρρος η ζωή. Μην το βάζετε κάτω, όταν η ζωή σας ρίχνει κάτω να σηκώνεστε ρε. Να μην κάθεστε εκεί που πέσατε στα χαμηλά. Δεν επικεντρώθηκα τόσο στο να γράψω μια δραματική ιστορία, αλλά μια ιστορία που μπορεί να εμπνεύσει άλλους.
Το slogan, εάν θα μπορούσα να το πω έτσι που θα ήθελα να σας μείνει από το άρθρο μου θα ήταν αυτό: “Born to Lose , Live to Win”. Είναι μια φράση slogan που την έχει καθιερώσει ο Lemmy από τους Μotorhead αλλά για τον καθένα μπορεί να έχει διαφορετική σημασία. Την κράτησα ως slogan γιατί εγώ την ερμηνεύω ως εξής:
“Μπορεί η ζωή να μην σου τα δώσε όλα ή μπορεί να μην σου έδωσε ακόμα και τίποτα (“Born to Lose…”) αλλά πάλεψε για να αποκτήσεις μια ζωή την οποία ΕΣΥ να ΘΕΣ και να ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ (“…Live to Win”)
Όπως καταλαβαίνετε η μουσική που γουστάρω, μαζί με το απίστευτα μεγάλο κουράγιο μου, έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να ξεπεράσω αυτή και κάθε άλλη δυσκολία στη ζωή μου. Θα βάλω και μερικές φωτογραφίες μαζί σε περίπτωση που θέλετε να με δείτε…
Αλλά νομίζω έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Έφτασε η ώρα αυτό το storytime να τελειώσει. Αφιερωμένο σε όσους πίστεψαν σε μένα: 1) Στη μητέρα μου που με στηρίζει ακόμα κι όταν τα πράματα γίνονται σκούρα ❤ 2) Στον παππού που με θυμάται χαμολεστό, επειδή τα κατάφερα ❤
Ευχαριστώ επίσης: τη γιαγιά και την οικογένεια μου που με βάζει ψηλά όταν είμαι χαμηλά και τον φυσικοθεραπευτή μου. Κύριε Τάσο ακόμα σας θυμάμαι. Φυσικά από την λίστα των ευχαριστιών δεν θα μπορούσε να λείπει η Φανή ❤ που της ζήτησα να γράψω μια ιστορία στο site κι είπε “Ναι”. Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει ούτε ο Παναγιώτης που είναι Τυπάρας (Όνομα και πράμα)❤ Και φυσικά δεν ξεχνώ εσένα τυπάρα αναγνώστη που αφιερώσεις χρόνο να διαβάσεις αυτό το άρθρο Δύναμης και όχι τόσο Αδυναμίας💪
Σας ευχαριστώ όλους,
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΡΗΣΤΑΡΑΣ