Μερικές ιστορίες από τη ζωή μου

Καλησπέρα και από μένα,

Θα σας γράψω μερικά πράγματα για εμένα.

Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ από πολύ μικρή ηλικία αλλά λόγω ενός τραυματισμού (όχι ιδιαίτερα σοβαρό) σταμάτησα και ξεκίνησα την κολύμβηση. Ήμουνα αρκετά καλός, πήρα και μερικά μετάλλια σε τοπικούς διαγωνισμούς, όλα αυτά μέχρι την ηλικία των 17 περίπου. Όσον αφορά το σχολείο ήμουνα πολύ μέτριος μαθητής μέχρι και τα 12 μου, μέχρι που ανακάλυψα το πάθος μου για τα μαθηματικά και στην κυριολεξία από τα 12 μέχρι τα 20 μου θα ήτανε το κεφάλαιο που θα μου άλλαζε την ζωή.

Ξεκίνησα να διαβάζω μαθηματικά από το πρωί ως το βράδυ, δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα υπόλοιπα μαθήματα του σχολείου με αποτέλεσμα να έχω μονίμως 20 στα μαθηματικά και πάτος σε όλα τα υπόλοιπα.

Πέρασα τους διαγωνισμούς της μαθηματικής εταιρείας από το 2003 μέχρι και το 2006 (Θαλής, Ευκλείδης ) και έκανα την αίτηση μου για να πάω στο εξωτερικό όπου και σπούδασα στην Αμερική στο NYU.

Η νοοτροπία μου άλλαξε πολύ το 2008 όταν πήγα στο Harvard summer school όπου πάλι πήρα διάφορες τάξεις μαθηματικών. Πήρα σε όλα Α και γνώρισα κάποια άτομα τα οποία με έβαλαν στον κόσμο του trading και μου γνώρισαν κάποια πράγματα που μου ανέβασαν πολύ το ενδιαφέρον. Τον επόμενο χρόνο πέρασα από το Stanford όπου πάλι εκεί γνώρισα πολύ αξιόλογα άτομα με τα οποία είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Συμμετείχα στον πιο δύσκολο μαθηματικό διαγωνισμό της Αμερικής, Putnam math competition, πραγματικά εξαντλητικός, όπου κάναμε προπόνηση εβδομάδες ατελείωτες και ο διαγωνισμός ήτανε 6 ώρες – 3 ώρες το πρωί και 3 ώρες το απόγευμα. Κάθε χρόνο έπαιρνα μέρος σε αυτόν τον διαγωνισμό.

Μετά το 2011 όλα άλλαξαν…

Τα πράγματα δυστυχώς μετά το 2011 πήραν διαφορετική πορεία. Το μοναδικό μου ενδιαφέρον πλέον ήτανε τα μαθηματικά και το trading. Είδα την ικανότητα μου στο να βγάλω πολλά χρήματα μέσω του trading, άρχισα να παραμελώ το πανεπιστήμιο, ειδικά τα μαθήματα που δεν είχανε να κάνουν με μαθηματικά. Με αποτέλεσμα να μην πηγαίνω άλλο στο πανεπιστήμιο, αφού είχα κάνει και ένα trade στην Chipotle για 17.000 δολάρια και είπα πως στο Πανεπιστήμιο χαλάω τον χρόνο μου.

Παράτησα τον τελευταίο χρόνο το πανεπιστήμιο και άρχισα να βγαίνω έξω και να κάνω έξαλλη ζωή.

Έκανα ότι μαλ…ία μπορεί να φανταστεί κανείς έξω. Πίναμε βότκες , παίρναμε βίζιτες, πίναμε ναρκωτικά… Μέχρι που με πήρε η κάτω βόλτα και ένα βράδυ είχα μια αντιπαράθεση με έναν αστυνομικό, οπότε και με συνέλαβαν. Έτσι μπήκα 1 μήνα φυλακή.

Τρεις ιστορίες της τότε ζωής μου

1. Η πρώτη  ιστορία μου έχει να κάνει με εμένα να είμαι 19 χρονών και το πρώτο μου ταξίδι στο Λας Βέγκας, ενώ σπούδαζα στην Αμερική. Συνολικά πήγα έξι φορές, αλλά η πρώτη φορά ήτανε και η πιο έντονη για εμένα. Είδα έναν τύπο στον δρόμο με τατουάζ στο πρόσωπο και κατευθείαν πήγα να κάνω και εγώ τατού. Είχα διαβάσει τότε το βιβλίο “Mafia Manager” και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, οπότε πήγα και έκανα τατουάζ στο πρόσωπο – στο ένα μάγουλο τον Αλ Καπόνε και στο άλλο τον Τορριο, με χέννα. Επίσης έβαψα και τα μαλλιά μου ξανθά, ενώ είμαι μελαχρινός. Περπατώντας στον δρόμο με ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι, μέρα μεσημέρι, είδα τα περίεργα βλέμματα των γονιών με τα παιδιά τους και μάλιστα κρύβανε τα μάτια των παιδιών τους για να μην με δούνε. Πιωμένος φουλ, ξεκίνησα το βράδυ και πήρα βόλτα όλα τα στριπτιζάδικα στο Βέγκας, παρέα με έναν φίλο μου. Αυτόν τον “ξεβράκωσαν” από το πρώτο κιόλας στριπτιζάδικο. Εγώ τα κατάφερα και συνέχισα χωρίς αυτόν και στα υπόλοιπα. Κατέληξα σε ένα ranch με την Carmella Bing να μου ζητάει 3.000 δολάρια για μία ώρα. Αφού μου “πήρανε και τα σώβρακα, γύρισα κομμάτια πίσω στο ξενοδοχείο. Έγιναν και κάποια άλλα σκηνικά, αλλά αυτή ήτανε η πρώτη και τελευταία εμπειρία μου με χέννα ταττού. Δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά με το τατουάζ. Τα μαλλιά τα ξαναέβαψα άλλη μια φορά κόκκινα και μετά τέλος και με αυτά .

2. Η δεύτερη ιστορία μου έχει να κάνει με Ρίο ντε Τζανέιρο και Βραζιλία όπου διέμεινα στο Copacabana palace .

Για όσους δεν γνωρίζουν είναι ένα αρκετά ακριβό ξενοδοχείο το οποίο δεν αφήνει να μπει κανένας χωρίς άδεια, μόνο αν έχεις πληρώσει για να μείνεις μπορείς να είσαι εκεί. Μην τα πολυλέω, μετά από κάτι κλαμπάκια, κατέληξα σε ένα στριπτιζάδικο, πιωμένος, όπου μου άρεσε μια Βραζιλιάνα ξανθιά τούμπανο υπερβολικά. Ήρθε και καταλαβαίνετε… όποτε πήγαμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο. Κάτσαμε 5-6 ώρες και μετά μου ζήτησε να την πληρώσω. Της είπα να πάμε να πάρουμε ταξί και να πάμε σε ένα ATM, γιατί δεν τα είχα πάνω μου λεφτά.

Πήγαμε με το ταξί, της είπα ότι η κάρτα μου δεν δουλεύει στο atm και να έρθει στο ξενοδοχείο να την πληρώσω. Μπήκα μέσα στο ξενοδοχείο και δεν με ξαναείδε. Χτύπησε το τηλέφωνο, δεν το σήκωσα ποτέ. Ήρθε και την άλλη μέρα και με έψαχνε αλλά δεν την αφήνανε να ανεβεί επάνω με τίποτα .

Την επόμενη μέρα έφυγα το πρωί και η βίζιτα έμεινε απλήρωτη. Είναι κάτι το οποίο έχω κάνει αρκετές φορές γιατί μου ανέβαινε πολύ η αδρεναλίνη και όχι λόγω έλλειψης χρημάτων. Αλλά γούσταρα λόγω αδρεναλίνης. Βέβαια συγκεκριμένα στη Βραζιλία ήτανε μια πολύ κακή ιδέα, γιατί είδα ότι σε λίγες μέρες άγνωστοι με όπλα γαζώσανε το δίπλα ξενοδοχείο και κατάλαβα ότι εκεί δεν είναι μια χώρα που πρέπει να παίζεις με αυτά. Αν με έπιανε ο νταβάς της δεν θα ήμουνα εδώ τώρα.

3. Η τρίτη ιστορία έχει να κάνει με τη φυλακή. Μετά από έναν διαπληκτισμό που είχα με αστυνομικό, με συνέλαβαν για aggrevated harassment. Η εμπειρία σε μια ξένη χώρα, όπως η Νέα Υόρκη, μέσα στην φυλακή, ήτανε ξεχωριστή. Γνώρισα ιδιαίτερους ανθρώπους. Έκατσα 1 μήνα και πέρασα από 2 φυλακές, απλά στην πρώτη έμεινα τον 1 μήνα και μετά απλά ήτανε για 1 εβδομάδα προσαρμογή για τους foreigners.

Το πρώτο επισκεπτήριο ήτανε σοκ. Περίμενα τον ξάδερφο μου να έρθει και ήμουνα με αλλά δύο άτομα στην αναμονή. Ο ένας είχε κάνει απόπειρα φόνου κατά της γυναίκας του και ο άλλος ληστείες. Λέω καλά είμαστε…

Στο επισκεπτήριο τρελό κλάμα. Οι πάντες κλαίγανε εκτός από εμένα που το είχα πάρει χαλαρά. Ήρθε η ώρα του δικαστηρίου μετά από 1 μήνα περίπου, όπου με αλυσίδες σε χέρια, πόδια και μέση – οι αλυσίδες της μέσης να ενώνονται με αυτές των χεριών με αποτέλεσμα να περπατάς σαν χεσμένος – δικαιώθηκα, αφού βέβαια είχα σκάσει ένα 5χίλιαρο στον δικηγόρο. Εκεί μέσα σε έναν μήνα κατάλαβα ποσό πολύτιμη είναι η ελευθερία. Ήτανε άτομα μέσα που είχανε κάτσει σερί 5 χρόνια και επειδή ήτανε κλειστή μαύρη φυλακή, δεν μπορούσες να δεις από πουθενά το φως πέρα από μια μικρή τρυπούλα σε μια ακρούλα, όπου έβλεπα αυτόν τον ηλικιωμένο όπου κάθε πρωί πήγαινε και έσκυβε για να δει λίγο φως. Αυτό μου έκανε περισσότερο εντύπωση από όλα. Την τελευταία εβδομάδα που με έβαλαν σε μια φυλακή μόνο για ξένους, έκαναν το λάθος και επειδή έφτασα πολύ βράδυ αντί να μου φορέσουν τα μπλε μου βάλανε τα πορτοκαλί! Με πορτοκαλί ήτανε μόνο οι βαρυποινίτες. Ξυπνάω το πρωί και γυάλιζε όλων το μάτι. Λέω πού στον π…… με φέρανε εδώ! Μετά ευτυχώς ήρθε ένας και τους είπε πως λάθος με πήγανε εκεί. Βέβαια είχα κάτσει και είχα φάει πρωινό με άλλους 5 βαρυποινίτες. Ωραία εμπειρία και αυτή. Και στην πρώτη φυλακή επίσης πάλι είχανε κάνει τη μ……. και με είχανε βάλει σε ένα κελί που ίσα ίσα χωράει ένα κρεβάτι με τα χίλια ζόρια και είχε έναν απειροελάχιστο χώρο να περπατήσεις δίπλα και μάλιστα με το ρολόι απέναντι και να μην περνάει η ώρα με τίποτα.

Πάλι κάνανε λάθος αφού όμως είχα κάτσει ένα σκασμό ώρες εκεί μέσα. Γενικά δεν με ήθελε στην αρχή καθόλου.

Ο στρατός

Μετά από αυτό το περιστατικό, γύρισα πίσω στην Ελλάδα και το 2012 πήγα στον στρατό.

Εκεί σαν βύσμα κιόλας… δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με τίποτα.

Έλεγα από μέσα μου συνέχεια: “Μα καλά, τι κανείς εδώ ενώ μπορείς να είσαι πίσω και να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά; Χάνεις τον χρόνο σου εδώ…”

Αυτό το σκεπτικό μου είχε ως αποτέλεσμα σχεδόν κάθε βράδυ να κάνω μαντραπηδες, να έχω φάει 100 μέρες κράτηση και 100 μέρες φυλακή και τελικά με τα χίλια ζόρια, χαριστικά λόγω βυσμάτων, απολύθηκα το 2013.

Μετά τα πράγματα είχανε μόνο ανηφόρα για εμένα και όλα πήγανε μια χαρά

Επιτέλους είχα την ηρεμία και τον χρόνο να αφιερώσω στη δουλειά μου και να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα.

Αφιέρωσα ατέλειωτες ώρες στο χρηματιστήριο, διάβασα πάνω από 500 βιβλία και η ζωή μου από τότε έχει μόνο ανοδική πορεία. Μέχρι και σήμερα, το 2020, που είμαι 31 χρόνων.

Αυτά σε γενικές γραμμές για την ιστορία μου. Το μόνο μάθημα που μπορεί να πάρει κάποιος είναι το ποσό εύκολα μπορεί κάποιος να χάσει τον στόχο του, να φύγει εκτός πορείας και μερικές φορές τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν τελείως διαφορετικά...

Αυτά από εμένα φίλοι μου. Συγγνώμη αν σας κούρασα.

Kostas