Γεια σας,
η ιστορία μου ξεκινάει το 2013 με το πρώτο μου piercing στην μύτη. Μετά από 3 μήνες πήρα την έγκριση του πατέρα μου και αμέσως έτρεξα να το κάνω. Ήμουν σίγουρη ότι ΔΕΝ θα έκανα άλλα. Στην εφηβεία τότε, είχα ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα, αφού ο πρωταθλητισμός έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, μαζί με όλα τα άλλα της ηλικίας. Στρατιωτάκι με τα όλα του!
Φτάνουμε στο 2017, με πολλές διακρίσεις και στο άθλημα, αλλά και στο σχολειό, όμως κάπου εκεί όλα ήρθαν πάνω-κάτω. Διαπιστώσαμε ότι ο πατέρας μου ήταν χρόνια μπλεγμένος με το αλκοόλ. Ήταν πάντα πολύ ήσυχος και έλλειπε πολλές ώρες από το σπίτι για να καταλάβουμε κάτι. Έτσι, θυμάμαι να καταλήγει στο νοσοκομείο, στο τελευταίο στάδιο του αλκοολισμού.
Ο πόνος, η θλίψη, η απογοήτευση, η αβεβαιότητα όλης της οικογένειας και των γνωστών ήταν κάτι το αβάστακτο. Ως η μεγαλύτερη κόρη, ένιωσα την ευθύνη πως έπρεπε να γίνω ο προστάτης, η ελπίδα και το στήριγμα, όχι μόνο για τα 3 μου αδέλφια, αλλά και για όλους τους συγγενείς που όλη τους τη ζωή ήταν εξαρτημένοι από την επιχείρηση του πατέρα μου.
Ξαφνικά αυτό έγινε ο μεγαλύτερος μου φόβος και κάπως έτσι ένιωσα να παραλύω, να αδειάζω. ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΤΙΠΟΤΑ.
Ύστερα από κάποιες μέρες, μετά το σχολείο, περνούσα από ένα στούντιο tatoo/piercings και σκέφτηκα πως έπρεπε κάπως να ταρακουνηθώ, να νιώσω το ο,τιδήποτε, ΑΛΛΑ στα κρυφά, να μην επηρεάσω την οικογένεια. Ήθελα να πονέσω. Διάλεξα ένα “κρυφό” σημείο (το υπογλώσσιο) και έτσι το μυαλό μου ίσως, θα μπορούσε να ξεφύγει λίγο. Το έκανα τελικά και όντως πέτυχε, γιατί να παραμείνει κρυφό το piercing ήταν το ίδιο σημαντικό με το να κρύψω τον τρόμο μου.
Μέχρι σήμερα δεν ξεπεράσαμε το πρόβλημα του πατέρα μου, έτσι τα σκουλαρίκια, της μύτης που “εγκρίθηκε” και το υπογλώσσιο που έγινε με αφορμή την αρρώστια του, παραμένουν πάνω μου. Το ένα φανερό και διακριτικό, ενώ το άλλο κρυφό και ενοχλητικό και τα 2 υπερ-σημαντικά για να μου θυμίζουν να παλεύω και να υπάρχω μόνη μου, προσφέροντας μόνο τη σιγουριά,τις αξίες και το κίνητρο σε όσους νοιάζομαι.
Nadia
(εξώφυλλο: φωτογραφία αρχείου)
1 Σχόλια
Το σημαντικό είναι ότι έκανες κάτι για να ενεργοποιθεις ότι και να ήταν αυτό . Δεν έμεινες απαθείς ούτε κατέθεσες τα “όπλα” .