Ήταν πριν τρία χρόνια, 14 Αυγούστου θυμάμαι και έβρεχε πολύ… Ήμουν στην Αθήνα ολομόναχη, η οικογένεια ήταν διακοπές στο χωριό, οι φίλοι όλοι διακοπές και ο σύντροφος και αυτός δουλειά όλη μέρα. Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ στεναχωρημένος που δεν ήμουν εκεί να γιορτάσουμε όλοι μαζί την ημέρα της Παναγίας. Πήρα την απόφαση να πάρω το πρώτο ΚΤΕΛ και να κατέβω στο χωριό.
Έφτασα 12 τη νύχτα, ήμουν πολύ κουρασμένη, κατεβαίνοντας από το λεωφορείο με περίμενε η οικογένεια μου. Αγκαλιές, φιλιά …φτάνοντας στο αμάξι με περίμενε όμως η μεγαλύτερη έκπληξη χαρά συγκίνηση της ζωής μου… Είχαν τριτώσει μέσα στο αυτοκίνητο!
Δυο μικρούτσικα τόσο δα πλασματάκια φοβισμένα και βρεγμένα από τη βροχή… Τα λατρέψαμε όλοι, τα πήραμε σπίτι να τα φροντίσουμε. Θυμάμαι μείναμε ξύπνιοι όλο το βράδυ να τα χαζεύουμε… Είπα αμέσως πως είναι δικά μας τώρα… Ψάχναμε ονόματα όλη νύχτα.. και ιδού η Ζιζέλ και η Ολίβια.
Τις πηγαίναμε βόλτα, παίζαμε όλη μέρα μαζί τους, είχαν δώσει ζωή στην ήδη υπάρχουσα ζωή της πολύτεκνης οικογένειας μας … (μην το πείτε πουθενά… ξερίζωσαν τις ντοματιές της κακιάς γειτόνισσας 🤪😬🤫) Ώσπου ήρθε η ώρα να τελειώσουν οι διακοπές και να γυρίσουμε στην Αθήνα… και ξαφνικά χάνουμε τον παππού μας και η γιαγιά έμεινε ολομόναχη…
Της είπα “Γιαγιά μην στεναχωριέσαι ,θα σου δώσουμε για παρέα την Ζιζέλ”… όχι όχι, είπε η γιαγιά… Με τούτα και με εκείνα η γιαγιά τώρα δεν μπορεί να φανταστεί την υπόλοιπη ζωή της χωρίς αυτήν… Και ούτε και εγώ τη δίκη μου ζωή χωρίς την Ολίβια μου..
Ανυπομονώ να γυρίσω στο σπίτι να μου κάνει χαρούλες, να χαρεί τόσο πολύ, λες και έχει να με δει χρόνια…, εκείνη τη στιγμή όση κούραση, νεύρα, στεναχώρια κι αν έχω, μόλις με κοιτάει την ξεχνώ…
Είναι μια κυρία, μια σωστή δεσποινιδούλααα, χαρούμενη, ευγενική, που κοιμάται μόνο σε καθαρή μαλακή κουβερτούλα αφού πρώτα μόνη της την έχει στρώσει εντελώς ίσια .. ίδια η μάνα της 🤪, που τρώει μόνο όταν το πιατάκι της είναι εντελώς καθαρό και είναι τόσο αξιολάτρευτη που όποιος την γνωρίζει για πρώτη φορά την ερωτεύεται μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά…
Είναι και λίγο ζηλιάρα με τη μανούλα της, αλλά το ξέρει ότι στην καρδιά μου είναι το νούμερο ένα ♥️🥰💖 Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μετά που τις συνάντησα! Ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου, ειδικά μετά το καλό που προσέφεραν στην οικογένεια μου με όλη αυτήν τη χαρά, την ευτυχία, τη θεραπεία ψυχής για την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου..
Δίνεις το λίγο, το μικρό, το ελάχιστο και παίρνεις το μέγιστο, το τεράστιο, το υπέροχο συναίσθημα του να έχεις κατοικίδιο ♥️♥️♥️
Αγαπήστε τα ζώα λίγο και αυτά θα σας αγαπήσουν 30 φορές περισσότερο. Είναι υπέροχα μοναδικά πλάσματα της φύσης που θα δώσουν χαρά και ένα υπέροχο συναίσθημα αγάπης στη ζωή μας .
Φωτεινή