Συνήθιζες όταν γυρνούσαμε απ’ έξω, τα παπούτσια μας να μυρίζεις,
τώρα πρέπει να κάνουμε διεθνή κλήση, για να σε ακούσουμε να κλαψουρίζεις…
Στα πόδια μας πια δεν τριγυρίζεις,
τον καναπέ μας πια δεν γεμίζεις,
ακούς τα ονόματά μας και κλαψουρίζεις,
μιλάμε στο τηλέφωνο και πως είμαστε εκεί νομίζεις…
Δεν είσαι στα πόδια μας όταν τρώμε να ζητιανεύεις,
τα δικά μας χάδια σε άλλους γυρεύεις,
δεν μας υποδέχεσαι εσύ όταν σπίτι γυρνάμε,
χώρια γλυκό μας σκυλάκι γερνάμε…
Δεν σε ξεχάσαμε Ρέα… εσύ δεν ξεχνιέσαι, όταν λέρωνες αλλού σου λέγαμε στην πάνα σου ….
Ελπίζουμε σύντομα να είμαστε πάλι μαζί,
Με αγάπη οι φίλοι σου
Χρήστος, Ζωή.
