Μήνας του μέλιτος, Ρόδος, 2017.
“Θέλω μια γάτα και θα την πάρουμε όταν θα είμαστε Ρόδο”. Τα θυμάμαι αυτά τα λόγια, σαν να ήταν εχθές. Όχι ότι είχα άλλη γνώμη, απλά έτσι άρχισαν τα πάντα.
Μήνας του μέλιτος, ευτυχία, αγάπη και διακοπές! Δεν υπήρχε κάτι καλύτερο, μέχρι να συναντήσουμε την Πηνελόπη. Πηγαίνοντας σε ένα καταφύγιο για ζώα, που κατά τύχη το είχε μια κυρία, που καταγόταν από την ίδια περιοχή, συναντήσαμε την “κόρη” μας. Βασικά πηγαίναμε για να δώσουμε δωράκια για τα κατοικίδια.
Είχαμε ήδη οργανώσει να πάρουμε μαζί μας τον Άρη (γάτος, άσπρος και μαμάκιας). Δεν ψάχναμε για δεύτερο γατί. Μιλώντας με την κυρία, παίρνει το μάτι μου μια μικρή, σκουροτιγρένια, γάτα. Το πολύ δύο μηνών.
“Δε θα τη βάλετε μέσα; Πολύ μικρή δεν είναι για να μείνει έξω;” ρωτάω την κυρία.
Την ξέρετε τη φάση όταν στα μασάνε και λες, καλά δε βλέπει τα μούτρα μου; Παρεμπιπτόντως ήταν Σεπτέμβριος μήνας και η σεζόν σταματά τον Οκτώβριο. Το νησί “πεθαίνει”, και ο “κλασσικός Ελληναράς” δεν είναι και ο πιο φιλόζωος…
Καταλαβαίνω τι θα γίνει, νευριάζω. Και η μικρή έρχεται κατά πάνω μου. Την κρατάω 2 δευτερόλεπτα πριν γυρίσω με τη φράση, “Την θέλω κάνει κάτι!”
Σκέτη τρέλα, μια μέρα πριν πετάξουμε. Τα οργανώσαμε όλα μέσα σε 5 ώρες! Πήραμε μαζί μας τα δυο πιο καλά γατάκια.
Κοιμόμαστε μαζί και ανακαλύπτουμε ότι γίναμε μαμάδες…!
Στέλλα
