Ένα πρωινό παραμονής Πρωτοχρονιάς, στο κέντρο της Αθήνας, βρέθηκα σε μια γειτονιά που μία κοπέλα πρόσεχε 6 κουτάβια και προσπαθούσε να τους βρει σπίτι.
Για αρκετό καιρό είχε καρφωθεί στο κεφάλι μου η υιοθεσία ενός σκύλου. Εκείνο το πρωινό λοιπόν την ώρα που μιλούσα με την κοπέλα και ενώ όλα τα κουτάβια παίζανε μεταξύ τους, αυτός ο τύπος πήδηξε πάνω μου και δεν ξεκολλούσε!
Μία στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ για το πόσο ευχάριστα σοκαριστική ήταν. Έτσι λοιπόν, παγωμένος κάπως, όπως ήταν πάνω μου, τον πήρα και έφυγα…
Και από τότε ξεκίνησε μία καινούρια ζωή. Με βόλτες στην παραλία, στο βουνό, στην πόλη, καμιά φορά στο κτηνιατρείο αλλά και σε όλες τις καφετέριες, πάντα με μία κουνιστή ουρά!
Η ζωή πλέον, τα τελευταία χρόνια, είναι μία βόλτα. Και αυτό στην απλότητά του είναι ευτυχία…
Παναγιώτης
