Ένας άγγελος που παλεύει με τις φλόγες της κολάσεως

Μια καλησπέρα και από εμένα τυπάρες μου. Είμαι ο Βασίλης ή αλλιώς Kill bill στο youtube. Θα σας πω διάφορες μικρές και μεγάλες ιστορίες που έχω περάσει και τα συναισθήματα μου, με στόχο να περάσω κάποια απλά μα σημαντικά μηνύματα. Θα σας μιλήσω για τις δυσκολίες που υπήρξαν για να έρθω στη ζωή, για την κατάσταση που υπήρχε στην τοπική κοινωνία, για το bullying, για την οικογενειακή περιπέτεια, αλλά και για κάτι που για πρώτη φορά μου έδειξε κάτι θετικό από αυτόν τον κόσμο. Θα σας πω και για το πώς ένιωθα και νιώθω όλα αυτά τα χρόνια. Και τέλος, μια έξτρα ιστορία, το πως ένας πόλεμος μου στέρησε ίσως μια πιο πλουσιοπάροχη ζωή.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΡΙΝ ΕΡΘΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ναι τυπάρες μου. Και θα σας εξηγήσω αμέσως. Θα σας πάω στα τέλη του 1995 και αρχές του 1996, όταν η μητέρα μου απέκτησε την πάθηση “ρευματοειδή αρθρίτιδα”. Έτσι ξαφνικά! Μια μικρή παραμόρφωση στο δεξί πόδι που σε αναγκάζει να παίρνεις κάποια φάρμακα για το υπόλοιπο της ζωής σου. Όμως πέρα από το ότι δεν μπορείς να τρέξεις ή να οδηγήσεις ή να δουλέψεις όπου θέλεις (γιατί είναι κάτι που χτυπάει και σε άλλα όργανα του σώματος από ότι ξέρω), μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο χωρίς προβλήματα. Και πάλι καλά να λέμε. Θα μου πείτε “γιατί μας αναφέρεις αυτά;” και δίκιο θα έχετε. Θα σας πω.

Τέλη του 1996 και ανακοινώνεται πως ο Βασίλης που όλοι περίμεναν, θα ερχόταν σε 9 μήνες. Ένα όνειρο 2 ανθρώπων που μετά από 7 χρόνια προσπάθειας, έγινε πραγματικότητα. Όμως λίγες μέρες αργότερα, έρχεται το πρώτο χτύπημα.

Λόγω των φαρμάκων που προαναφέραμε, κατά μεγάλη πιθανότητα, αυτή η μητέρα που περίμενε τόσα χρόνια ένα παιδί, θα έπρεπε να το ρίξει, για να μην γεννηθεί με σοβαρά κινητικά η αναπνευστικά προβλήματα, ή να μη γεννηθεί νεκρό. Θα γινόταν όμως μια επανεξέταση στο θέμα, με τη βοήθεια επιστημόνων από την Αμερική. Όμως, ο θεός ήθελε πάση θυσία να κατεβάσει στη γη κάποιον που θα αλλάξει τον κόσμο, κάποιον που θα ξεχωρίσει. Και ναι, όλα θα πήγαιναν καλά τελικά.

Πρώτη νίκη για τον Βασίλη, από πολύ νωρίς

Χαρά όλη η οικογένεια. Χαρά και η γιαγιά Κωνσταντίνα που έπλεκε τα πρώτα μου ρουχαλάκια. Περίμενε με ανυπομονησία να τα δει να τα φοράω. Να δει το εγγόνι της.

Ένα πνευμονικό οίδημα, είχε άλλη άποψη

Τίτλοι τέλους στα 56 της χρόνια, 3 μήνες πριν τη γέννησή μου. Απορούσαν όλοι πως θα αντέξει η μητέρα μου σε αυτήν την κατάσταση. Αν και δεν είπε ποτέ κανείς τίποτα, εγώ θεωρώ πως πήρα άλλη μια νίκη στη ζωή. Μπορεί και να κάνω και λάθος. Αλλά εγώ αυτό πιστεύω. Πάντως τα πλεκτά ρούχα τα φόρεσα και ξέρω ότι τα είδε από εκεί ψηλά. Δεν έχω να σας δώσω κάποιο μήνυμα σε αυτά. Απλώς ότι…

…τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή!

Στις 17/08/1997, ημέρα Κυριακή, 6.45 το πρωί, ξεκίνησε το όνειρο

Και το όνειρο είναι να γίνω ένας άγγελος που θα σβήσει τις φωτιές και θα φέρει τον παράδεισο στη γη. Τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν πολύ όμορφα. Αλλά θα δείτε παρακάτω, ότι δεν κράτησε για πάντα.

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ

Ένα παιδί μεγαλωμένο στις Αχαρνές Αττικής (Μενίδι), περικυκλωμένος από γκέτα, γνωρίζοντας καθημερινά την κακή πλευρά του κόσμου δεν μπορεί να μην επηρεαστεί. Από το να βλέπει ανθρώπους να καταστρέφονται, μέχρι να απειλείται η ζωή του. Το να βλέπεις έναν 11χρονο γείτονα σου να πεθαίνει άδικα από μια σφαίρα, μόλις εκατοντάδες μέτρα μακριά, το να σου προσφέρουν ουσίες και το να κάνεις το σταυρό σου κάθε μέρα που πρέπει να βγεις από το σπίτι σου, είναι ένα μόνο δείγμα από αυτά που ζω.

Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη ιστορία, αλλά είναι γεγονότα που ζω καθημερινά. Πράγματα που με έκαναν πιο σκληρό, πιο δυναμικό, πιο υπεύθυνο και πιο ώριμο άτομο. Δεν έπεσα ποτέ στην παγίδα για κανένα χρηματικό ποσό, για καμιά μαγκιά, για τίποτα καταστροφικό.

Όσο κι αν η κοινωνία στην οποία ζείτε προωθεί το κακό, μην ακολουθείτε αυτόν τον δρόμο, ακόμα κι αν δεν είστε με την μάζα.

Θέλω να σας πω, πως εσείς οι γονείς και οι μελλοντικοί γονείς που είστε εδώ και αφιερώνετε χρόνο σε αυτά που λέω, πρέπει να προσέχετε πάρα πολύ τα παιδιά σας και να τους έχετε εξηγήσει όσο πιο νωρίς γίνεται, ότι εκεί έξω δεν πρέπει να δεχτούν τίποτα χωρίς την άδειά σας. Το ξέρω πως είναι αυτονόητα αυτά, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Το κακό πράγμα το πλασάρουν ως μαγκιά και τα μικρά θαμπώνονται από τη λέξη αυτή. Μέσα από την καρδιά μου θέλω να βλέπω τις επόμενες γενιές να μην μπλέκονται σε περιπέτειες. Θέλω οι επόμενες γενιές, να μην ζήσουν με προβλήματα, με κενά και με απόρριψη.

Τα παιδιά θα σας χρειάζονται για πάντα. Μην αφήσετε ούτε ένα λεπτό την προσοχή σας από πάνω τους.

Και για σας που ακόμα δεν έχετε παιδάκια. Σας παρακαλώ, να είστε έτοιμοι και να έχετε διαλογιστεί με τον εαυτό σας. Να πετάξετε ότι κακό μπορεί να κουβαλάτε πάνω σας. Και να κρατήσετε όσα πράγματα χρειάζεται ο κόσμος από εσάς. Να κρατήσετε, όσα πράγματα χρειάζονται τα παιδιά σας. Και τέλος μην αφήσετε τίποτα και κανέναν να σας κάνει κακό άνθρωπο. Μείνετε δυνατοί και μην αφήσετε το κακό που βλέπετε γύρω σας, να μπει στη ψυχή σας.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ένα παιδί που στο δημοτικό δεν έλεγε φυσιολογικά τις λέξεις που περιείχαν τα γράμματα “λ” και “ρ”, είναι δυστυχώς σίγουρο πως θα έχει προβλήματα. Δεν δέχτηκα ποτέ βίαιο bullying, αλλά το λεκτικό, ήταν συχνό φαινόμενο. Και δεν το είχα τόσο στο σχολείο, όσο στην ακαδημία ποδοσφαίρου στην οποία αγωνιζόμουν. Ξέρετε πως είναι να λένε τις “περίεργες” λέξεις σου ξανά και ξανά μπροστά σου και να γελάνε κάθε μέρα επί 4 χρόνια; Ελπίζω πως όχι.

Επίσης, ένα παιδί αδύνατο και σοβαρό πάντα γίνεται στόχος. Πάντα θα θεωρούν πως σε έχουν του χεριού τους μόνο και μόνο από μια εικόνα. Και οι επιθέσεις αυτές κατά καιρούς ήταν στο σχολείο. Όποτε θέλουν αυτά τα προβληματικά άτομα να ξεσπάσουν από τα προβλήματά τους θα έρθουν σε σένα. Χωρίς λόγο. Και πιστέψτε με δεν υπήρξε ούτε ένα τέτοιο προβληματικό άτομο, που να είχε σωστή και καλή οικογένεια. Δεν πήραν ποτέ σωστές βάσεις. Θα ήθελα στο μέλλον να περάσω δημόσια το αίτημά μου για την ύπαρξη ψυχολόγων στις σχολικές εγκαταστάσεις. Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στο θέμα μας.

Δυστυχώς έχω περάσει πολύ δύσκολα. Και θέλω να σας πω τα κατορθώματά μου.

Ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο, πήρα το πρώτο βραβείο ζωγραφικής, όπου συμμετείχαν παιδιά εκείνης της ηλικίας. Στο δημοτικό, έπαιρνα μετάλλια καλής διαγωγής. Οι βαθμολογίες μου Α και δημόσια ήμουν ο εκλεκτός των δασκάλων. Οι μοναδικοί γονείς που έπαιρναν συγχαρητήρια κάθε φορά, ήταν οι δικοί μου. Στο γυμνάσιο το ίδιο. Στο λύκειο το ίδιο. Στην ακαδημία ποδοσφαίρου κάθε χρόνο βραβεία και διακρίσεις. Ήμουν ο μοναδικός που πήρε ευκαιρίες στην αντρική ομάδα, από τα 14 έτη παρά τρεις μήνες. Όλα αυτά δεν τα λέω για να δείξω κάτι για μένα, αλλά θέλω να σας δείξω, ότι δεν πρέπει να σας παίρνει από κάτω κάποια από αυτές τις καταστάσεις.

Φίλους είχα, ευτυχισμένος ήμουν. Ποτέ μην αφήνετε να επικρατεί το μίσος. Η απάντησή σας πρέπει να είναι η επιτυχία σας σε όλους τους τομείς. Να εκμεταλλεύεστε κάθε δυσκολία κατάλληλα. Να πιάνετε το κακό και να το μετατρέπετε σε κίνητρα. Και το χαμόγελό σας να μην φύγει ποτέ. Ακόμα κι όταν σε μια ομάδα έχετε 2 φίλους και 20 εχθρούς. Αυτοί που αξίζουν να είναι δίπλα σου, θα είναι, και το να μην έχεις τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους στο περιβάλλον σου είναι ευτυχία.

Ήμουν ένας έφηβος που επέλεξε να μην πιει ποτέ του αλκοόλ, να μην πάρει ποτέ ναρκωτικά, να μην καπνίσει ποτέ, που επέλεξε να μην κάνει έρωτα από τα 14 και τα 15 όσα κορίτσια κι αν τον προκάλεσαν, που επέλεξε να μην πάει σε club για πολλούς λόγους, να μην βγαίνει καθημερινά έξω από το σπίτι χωρίς να κοιτάει τις υποχρεώσεις του, να μην δέχεται τοξικούς ανθρώπους, να μην χάνει την τιμή και την αξιοπρέπειά του γενικότερα σε διάφορες καταστάσεις και πολλά πολλά άλλα ακόμα τα οποία με κάνουν να διαφέρω τόσο πολύ που να με δείχνουν με το δάκτυλο.

Tελικά δέχθηκε κακές κριτικές και έγινε παράδειγμα προς αποφυγή για πολλούς. Γιατί; Γιατί ένα τέτοιο άτομο και όχι κάποιο άλλο που κάνει κακό στην κοινωνία; Γιατί οι άνθρωποι να ακολουθούν τη μάζα για να νιώσουν κουλ; Με λίγα λόγια πέρασε στη ζωή μου και hate τέτοιου είδους.

Γι’ αυτό ίσως καταλαβαίνω λίγο παραπάνω από οποιονδήποτε άλλο, έναν άνθρωπο που έχει δεχθεί hate, ενώ είναι ο μόνος που δεν το αξίζει αυτό και δεν είναι άλλος από τον Παναγιώτη Μήλα. Ένας άνθρωπος που έχει βάλει ένα λιθαράκι, ή αλλιώς έχει ανοίξει έναν ακόμα δρόμο για να γίνω αυτός ο άγγελος που ανέφερα παραπάνω.

Τελικά πόσα λάθη έχουν κάνει οι γονείς; Θα σας πω αυτό που πιστεύω. Πάρα πολλά. Και πάλι θα σας πω. Είναι αναγκαίο να γίνει μια προσπάθεια από την αρχή, να δείξουμε στα παιδιά ποιος είναι ο πραγματικά σωστός δρόμος, και να τους μάθουμε ότι όλα αυτά προσβάλουν το ήθος που θα έπρεπε να έχουμε σαν άνθρωποι, να μην προσβάλουν τον εαυτό τους με τις πράξεις τους και να μην δικαιολογούμε τα πάντα με πρόφαση την ηλικία.

Τα λάθη που βλέπω στη νέα γενιά είναι πολύ χοντρά και δεν δικαιολογούνται. Θα προσπαθήσω μέσα από αυτό να στείλω το μήνυμά μου, και να σας παρακαλέσω να φροντίσετε όλοι το καλύτερο για την κοινωνία μας. Γιατί η κοινωνία μας, είναι ένα γενικό περιβάλλον που αύριο, μεθαύριο θα είναι το περιβάλλον των παιδιών μας. Και για τα παιδιά μας όλοι θέλουμε το καλύτερο. Πρέπει όμως αυτή τη φορά να το δείξουμε και στην πράξη. Και ναι αγαπητοί μου, έχω θεωρηθεί φασίστας, στενόμυαλος, μια ψυχή γεμάτος μούχλα, και άλλοι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Και το θεωρώ άδικο αυτό. Όταν μεγάλοι και σοβαροί άνθρωποι λένε τα ακριβώς αντίθετα.

Και είναι ο λόγος που νιώθω μόνος, σε έναν κόσμο που ίσως να μην μου αξίζει.

Βαριά λόγια, αλλά πιστεύω είναι η πραγματικότητα και έχω σκοπό και όραμα, να το διορθώσω αυτό. Θέλω μια καλή κοινωνία και πιστεύω πως θα την έχω. Πιστέψτε στο όνειρο. Όπως πιστεύει και ο Παναγιώτης μας. Που μας δίνει μια ευκαιρία να κάνουμε κάτι καλό. Και τέλος, παιδιά που έχουν ιδιαιτερότητες εμφανισιακά πρέπει να είμαστε δίπλα τους. Μας έχουν ανάγκη.

Νιώθω περήφανος που έχω βοηθήσει παιδί με προβλήματα στο μάτι στο σχολείο μου, και έχω απευθυνθεί στον διευθυντή, για το σκληρό bullying που δεχόταν. Ένα σας λέω. Πλουσιόπαιδα του πέταξαν πενηντάρικα στη μούρη για να “διορθώσει την ασχήμια του”. Όπως το διαβάσετε.

Μην αφήνετε τέτοια παιδιά αβοήθητα. Νιώθω περήφανος που έκανα τέτοιες “δράσεις” στο σχολείο. Και πρέπει να κάνετε και εσείς, χωρίς να σκέφτεστε τι θα πουν οι άλλοι.

Τυπάρες μου, μαντέψτε. Πάλι με έδειξαν με το δάκτυλο. Γιατί “μόνο ανόητοι κάνουν παρέα με τέρατα”, όπως λεγόταν. Και είμαι σίγουρος πως μείνατε με το στόμα ανοικτό. Πιστεύω να με νιώσατε έστω και λίγο.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Είχα πολλές δυσκολίες. Είμαι ένα παιδί που μπορεί στο δημοτικό να είχε σε όλα “Α”, μπορεί στο γυμνάσιο να ήταν απογοητευμένο όταν έβλεπε βαθμούς τύπου 17 και κάτω, αλλά στο λύκειο τα πράγματα ήταν πολύ σκούρα. Είμαι από τα παιδιά που δεν είχαν λεφτά για να κάνουν ιδιαίτερα ή να πάνε σε φροντιστήριο. Ένας μισθός στο σπίτι ο οποίος με την κρίση μειώθηκε και η μητέρα μου να μην μπορεί πλέον να δουλέψει λόγω της πάθησής της (έχοντας βγάλει σχολή που απαιτεί συνθήκες όπου δεν μπορεί να αντέξει), δεν αρκούσε.

Ακόμα και στο σχολείο έλεγαν πως πρέπει να πάω σε κάποιο φροντιστήριο για να περνάω τις τάξεις. Να περάσω τις τάξεις, όχι να περάσω σε Πανεπιστήμιο παιδιά. Ναι, αυτή είναι η εκπαίδευσή μας. Να σου λένε ακόμα και οι καθηγητές, να πας σε άλλο χώρο σε άλλους καθηγητές για να μάθεις καλύτερα, ότι θα έπρεπε να μάθεις στο σχολείο σου.

Είμαι ένα παιδί που εκτός των άλλων, έπρεπε σε 3 χρόνια να προσπαθήσει να περάσει σε κάποιο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και μόνο. Είμαι ένα παιδί που βγάζει σπυράκια από άγχος, που παθαίνει το σύνδρομο του “ξεχνάω πολλά όταν εξετάζομαι, μα θυμάμαι πάρα πολλά εκτός της τάξης”, που έχει θέμα με την μνήμη (παράδειγμα ότι έκλαψα άπειρες φορές στο δημοτικό για να μαθαίνω την ιστορία απ’έξω) και που ένιωθε συχνά δυσκολία στην αναπνοή, όταν υπήρχε η περίοδος των εξετάσεων.

Όλα αυτά ένα 15χρονο παιδί θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσει. Όμως τυπάρες μου, δεν τα παρατάμε. Ήταν όλα εναντίων μου κι όμως ακόμα κι αν μισούσα το διάβασμα, δούλευα σκληρά. Οι βαθμοί ήταν πολύ καλοί. Ήμουν και το φαινόμενο του σχολείου ως προς την άνοδο ενός μαθητή. Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. 1ο τετράμηνο με μέσο όρο 14,8. Ήταν τόσο χαμηλός για τα στάνταρ μου που δεν το άφησα έτσι και το 2ο τετράμηνο ο μέσος όρος έγινε 17,3. Κάθε χρόνο είχε μεγάλη άνοδο. Και όλα αυτά από πείσμα. Από εγωισμό. Ναι εγωισμό. Όσοι τον έχετε δεν είναι κακός. Αρκεί να ξέρετε να τον χρησιμοποιείτε.

Πάντα ήμουν ανταγωνιστικός με όλους. Ήθελα με τίμια προσπάθεια να είμαι ο πρώτος. Όταν αυτό το κάνεις με υγιή τρόπο μπορεί να σου φέρει αποτελέσματα που ούτε φανταζόσουν ότι θα έχεις. Γιατί αυτό σου δίνει κίνητρα. Ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να βρίσκετε κίνητρα για ότι κι αν κάνετε στη ζωή σας. Και να μην το βάζετε κάτω. Μπορεί την πρώτη φορά που έδωσα τελικά να μην πήγα στην Αθήνα για μόλις λίγες χιλιάδες μόρια και να μην κατάφερα να πάω, αλλά τη δεύτερη φορά όχι μόνο πέρασα σε μια σχετικά κοντινότερη πόλη (Λαμία), πιάνοντας τα μόρια της Αθήνας (αλλά οι θέσεις ήταν περιορισμένες και δεν κατάφερα να μπω), αλλά τα οικονομικά μας σαν οικογένεια πήγαιναν πλέον καλά.

Τώρα είμαι κοντά στο πτυχίο, χωρίς να καθυστερήσω ούτε χρόνο παραπάνω από όσο δείχνουν τα πράγματα, με πολύ καλούς βαθμούς και θα συνεχίσω για μεταπτυχιακό. Χωρίς καμία βοήθεια.

Μην τα παρατάτε ποτέ. Πείσμα. Η επιτυχία θέλει γερό στομάχι. Πρέπει να διψάς για επιτυχίες.

Και όσοι δεν έχετε πάει Πανεπιστήμιο ακόμα, να ξέρετε ότι εκεί θες πολύ γερό στομάχι.

ΟΤΑΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Ναι, έχασα και εγώ τον δρόμο μου. Ήταν μια ισχυρή αντίδραση που θα μπορούσα μέσα από αυτή να είχα σοβαρές συνέπειες. Εποχή γυμνασίου. Είχε μπει μίσος μέσα μου. Από ένα παιδί λεπτό που νόμιζαν ότι έχουν του χεριού τους σε “φόβο και τρόμο”. Η πρώτη προσβολή που δέχτηκα, είχε ως αποτέλεσμα τον θύτη να κάνει ράμματα στο κεφάλι. Η δεύτερη , είχε ως αποτέλεσμα ο νέος θύτης να έχει σπασμένο χέρι για έναν μήνα. Το τρίτο περιστατικό, που ήταν λάσπη προς το όνομά μου πίσω από την πλάτη μου, είχε ως αποτέλεσμα ο θύτης να λαμβάνει απειλητικά μηνύματα στην πόρτα του σπιτιού του, στην σχολική του τσάντα και σε πολλά άλλα μέρη που βρισκόταν. Και άλλα λιγότερο σημαντικά γεγονότα. Ποτέ δεν υπήρξε μήνυση γιατί απλώς όλοι ξέραν τόσα χρόνια τον Βασίλη, και τα έλυναν όλα οι γονείς με συζήτηση.

Ένα κλάμα της μητέρας μου όμως τα άλλαξε όλα. Δεν είναι καθόλου ωραίο να βλέπεις τη μητέρα σου να κλαίει για αυτά που έχεις κάνει μέσα σε 4 μήνες. Εφόσον επανήλθα στην κανονικότητα, δεν έχασα τίποτα. Μόνο κέρδισα. Ποτέ κανένας μεγάλος δεν είχε παράπονα από εμένα. Και τι κέρδισα; Κέρδισα στο ότι σταμάτησε πλέον κάθε είδους bullying. Βέβαια να λέω και την αλήθεια, είχε ήδη κοπάσει καθώς δεν είχα πλέον πρόβλημα με τα δύο γράμματα της αλφαβήτου. Αλλά όλα αυτά το τελείωσαν το θέμα. Ακόμα και στην ακαδημία, τσακώθηκα 3 φορές. Και τις 3 φορές, δεν πίστεψαν στην ομάδα ότι εγώ το ξεκίνησα και ότι εγώ τους επιτέθηκα. Γι’ αυτό και οι τρεις έφυγαν από την ομάδα με απόφαση της διοίκησης. Ποτέ δεν δέχτηκαν αυτά τα 3 +17 άτομα πως όλοι συμπαθούσαν μόνο εμένα από τα παιδιά. Και έτσι τους έδιωξα με τον τρόπο μου. Πάλι κέρδισα. Αλλά θέλω να σας πω να μην αλλάζετε την προσωπικότητα σας και να μην γίνεστε κακοί. Και αν βρεθείτε σε λάθος δρόμο να μπορείτε να το καταλαβαίνετε γρήγορα και να τα διορθώνετε όλα. Να έχετε τη δύναμη να σταματήσετε το bullying προς το πρόσωπό σας με άλλον τρόπο και όχι με βία.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Ναι παιδιά. Δυστυχώς εκτός από τα προβλήματα και το άγχος του λυκείου, είχα και τα παρακάτω. Η δεύτερη μου γιαγιά πεθαίνει. Ετών 72. Τελικά μαθαίνω πως το περιβάλλον που είχα στο μυαλό μου ήταν ψεύτικο. Πέσανε οι μάσκες. Αυτή η γυναίκα κρατούσε μια οικογένεια ενωμένη με νύχια και με δόντια. Ο πατέρας μου, καταλαβαίνει πλέον πως έχει 2 αδέρφια που το μόνο που τους νοιάζει είναι η περιουσία και ένας πατέρας που για την καλοπέρασή του πουλάει τα πάντα. Ίσως η γιαγιά μου, ήταν η μόνη που δεν άξιζε να φύγει τόσο νωρίς. Μετά από πολύ ξύλο, και πολύ πίκρα που δεν την έβγαλε ποτέ προς τα έξω, έφυγε από κοντά μας λοιπόν. Ο λόγος; Πάλι πνευμονικό οίδημα. ΠΆΛΙ.

Με διάφορες υποψίες να υπάρχουν στο μυαλό μας ακόμα και τώρα για το αν όλο αυτό έγινε τυχαίο. Και αποδείξεις για την αλήθεια δεν θα βρεθούν ποτέ. Ένας άνδρας που δίνει στη γυναίκα του λάθος χάπια μέρες πριν, και 2 εβδομάδες μετά το θάνατο της να παρουσιάζει 15 χρόνια μικρότερη αντικαταστάτρια από τη Ρωσία, “γιατί το ζήτησε η συγχωρεμένη”, όπως είπε, σε κάποιους δεν έμεινε αδιάφορο.

Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι πως τσακώθηκαν και ο πατέρας μου, τους παράτησε στην τύχη τους χωρίς να τους ξαναμιλήσει ποτέ ξανά. Το δεύτερο που ξέρω είναι πως, αυτός ο άνθρωπος εκτός ότι χάνει δύο αδέρφια, δεχόταν εν τέλει απειλές από τον πατέρα του. Και μαζί και η οικογένειά του.

Η λύση ήταν η μετακόμιση. Παρκάραμε το αυτοκίνητό μας κάποια εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σπίτι στο οποίο μπαίναμε κρυφά γιατί ξέραμε ότι κάποιος μας παρακολουθεί. Είχαμε κλειστά παράθυρα πολλές φορές για να φαίνεται πως έχουμε φύγει. Να αντικρίζουμε διαρρήκτες σε αυτοκίνητο και σπίτι μέσα σε 5 μέρες. Αυτό που ξέρω είναι, πως φύγαμε στο εξοχικό μας σαν εξόριστοι, μέχρι να βρούμε το επόμενο σπίτι. Αυτό που ξέρω είναι πως έβαλε μάλλον χάκερ να γράφουν βρισιές σε συμμαθητές μου με τον λογαριασμό μου, να μην βλέπω τίποτα και μια περίοδο όλοι να με κατηγορούν. Μέχρι τελικά να το αποδείξω. Δεν του πέρασε όμως. Ποτέ δεν είπα ότι θέλω να φύγω από το σπίτι μου.

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτά τα 3 άτομα που ντρέπομαι που έχω το ίδιο αίμα μαζί τους, άφησαν χρέος στο όνομα του πατέρα μου. Με αυτά τα λεφτά των δόσεων μπορούσα εγώ να έχω το φροντιστήριο που τόσο χρειαζόμουν τότε. Ένας ηλικιωμένος που έμαθα πως νέος στα παιδιά του φερόταν πολύ άσχημα, όπως να τα δένει κάπου και να τα χτυπάει όταν έκαναν μια αθώα σκανταλιά. Ένας ηλικιωμένος που πάντα ήταν κακός, που χρειαζόταν άμεση βοήθεια και για κάποιο λόγο κανείς δεν έκανε κάτι τόσο δραστικό. Ένας άνθρωπος που όταν πια είχαμε μετακομίσει εντοπίστηκε από μένα να περιμένει έξω από το σχολείο μου να με παρακολουθήσει και να δει που μένουμε, αλλά τον πήρα χαμπάρι και κάλεσα βοήθεια σε φίλους και αστυνομία. Ένας άνθρωπος που μπήκε μέσα αλλά βγήκε σύντομα από τη βοήθεια που του πρόσφεραν, και ζει στο παλιό μου σπίτι. 1,5 χιλιόμετρο μακριά από το νέο μου σπίτι. Ένας άνθρωπος που και ο άλλος του γιος είναι εκεί κοντά και με ούτε με αυτόν έχει πλέον σύνδεση. Και καταλήγουμε πως εκτός από εμάς, κανείς άλλος δεν ξέρει που βρισκόμαστε. Η πόλη είναι μεγάλη. Μερικές φορές έχουμε συναντηθεί από μακριά, αλλά είτε δεν μας γνώριζε είτε κρυβόμασταν. Εγώ πάντα παρακολουθώ αυτά τα άτομα, γιατί πρέπει να προστατεύω την οικογένεια μου.

Όπως είδατε, και εγώ είχα κάποια προβλήματα. Μπορεί να μην είχα ποτέ προβλήματα στο σπίτι μου. Μπορεί να ήταν τέλειο το περιβάλλον που έζησα στο σπίτι μου. Αλλά έστω κάποια τρίτα άτομα που έχουμε το ίδιο αίμα, ήταν το μεγάλο πρόβλημα. Μην σας επηρεάσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Να μην γίνετε ποτέ σαν αυτούς.

Να μείνετε αγνοί. Να προστατεύετε την οικογένειά σας ακόμα κι αν είστε 15 χρονών. Και κάτι άλλο. Να έχετε τη δύναμη να απευθύνεστε στην αστυνομία ακόμα κι αν πρόκειται για συγγενή σας. Ακόμα και για τα πιο κοντινά άτομα. Αν πρέπει να γίνει, τότε θα πρέπει να γίνει. Να είστε πάντα δυνατοί. Και να μην αφήσετε το μίσος να περάσει στην ψυχή σας.

ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕ

Τελειώνοντας το σχολείο. Είχα μια πρόσκληση. Ήταν προσκλητήριο γάμου. Ο γαμπρός θα ήταν ο φίλος των γονιών μου, και πρόεδρος στην ομάδα που αγωνιζόμουν. Θα ήταν κουμπάροι πλέον. Όμως μια μέρα πριν ήμουν άρρωστος. Ήταν σχεδόν σίγουρο πως δεν θα παρευρεθώ στο γάμο. Θα έστελνα όμως τις ευχές μου στον άνθρωπο, όπως και τους γονείς του που με ήξεραν και τους ήξερα από μικρό παιδί στο γήπεδο. Τελικά την επόμενη μέρα ήμουν καλά. Κατάφερα να πάω. Αν και δεν είχα και πολύ όρεξη. Είχα μια εξάντληση ακόμα αλλά έπρεπε να τιμήσω τους ανθρώπους με την παρουσία μου. Επειδή δεν είμαι κοινωνικός και δεν μου αρέσει η πολυκοσμία, είχα ρωτήσει τη μητέρα μου για το πόσοι και ποιοι θα είναι. Μου είχε πει για συγγενής ανάμεσά τους και 2 ανιψιές μικρές. Όταν πήγαμε εκεί βλέπω πως η μια δεν ήταν μικρή, αλλά μεγάλη. “Αυτή ήταν η μικρή; Αυτή είναι μεγάλη.” , είπα. Και αυτό το κορίτσι ήταν η ανιψιά του ανθρώπου που παντρευόταν. Η εγγονή των ανθρώπων που έχω επαφές από πολύ μικρό παιδί.

Μια οικογένεια που όλα τα μέλη της με ήξεραν από πολύ μικρό παιδί και με λάτρευαν. Όλοι με ήξεραν εκτός από τους γονείς της. Ένα κορίτσι που στο παρελθόν τελικά το είχα συναντήσει σε κάποια γιορτή, αλλά τότε ήταν αρχές δημοτικού και εγώ προς το τέλος και δεν είχα δώσει σημασία για να παίξουμε σαν μικρά παιδιά τότε. Ας επιστρέψουμε τώρα στο γάμο. Όταν αργότερα ήμασταν στο τραπέζι αυτό το 15χρονο κορίτσι με μυαλό 25χρονης, με προσέγγισε. Μου πρόσφερε μια απλή κόκα κόλα. Ήταν η πρώτη φορά που ήπια κόκα κόλα, γιατί δεν ήθελα να την προσβάλω. Τελικά μιλήσαμε αρκετά. Είμαι ένας άνθρωπος που παρατηρώ μάτια και καταλαβαίνω πολλά. Να φανταστείτε μέχρι σήμερα δεν έχω πέσει ποτέ έξω.

Με λίγα λόγια μου άρεσε αυτό το κορίτσι. Ήταν 30 Ιουνίου 2015. Μιλάγαμε στο facebook 2 εβδομάδες. 14 Ιουλίου είχα να παίξω έναν αγώνα στο γήπεδο. Έπεισε την μητέρα της να έρθει να με δει. Έπαιξα, έβαλα 2 γκολ και της τα αφιέρωσα. Με αυτήν την κίνηση που έκανε και με άλλα πολλά λόγια κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να κάνω την κίνησή μου.

18 Ιουλίου η γιορτή του θείου της. Θα μας καλούσε όλους. Είχα αποφασίσει. Θα της μιλούσα εκείνη τη μέρα. Το είχα σχεδιάσει. 16 Ιουλίου 2015 όμως ξυπνάω ανοίγω το κινητό και διαβάζω ερωτική εξομολόγηση από την ίδια. Εννοείται, πως δεν αντιστάθηκα. Είπα και εγώ με τη σειρά μου αυτά που ένοιωθα. Δεν πειράζει αν με πρόλαβε και αν ήθελα να γίνει από κοντά. Σημασία έχει ότι έγινε. Η τακτική του “δείχνεις ενδιαφέρον αλλά δείχνεις και λίγο αδιάφορος” σε συνδυασμό με τα όμορφα λόγια από καρδιάς και στήριξη ως φίλος αρχικά, κέρδισα τη μάχη. Ο πατέρας της όμως ήταν και είναι αυστηρός. Βλεπόμασταν κρυφά. Αυτή Καλλιθέα, εγώ στις Αχαρνές. Όπως καταλαβαίνετε, πήγαινα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς εκεί για να τη βλέπω έστω και μια ώρα έστω και πέντε λεπτά, ή όταν δεν είχαμε δυσκολίες 5 ώρες, και δεν με ένοιαζε ποτέ πως χρειαζόμουν 2 ώρες σύνολο για να ταξιδέψω από εδώ ως εκεί και αντίθετα, και αυτό για κάθε φορά.

Τα 3 χρόνια όπου ήταν λύκειο, ήταν υπέροχα, πήγα μέχρι και στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου της στην 3η λυκείου, ήμουν εκεί όταν της έδιναν επαίνους για τους καλούς βαθμούς που είχε, όταν έπαιρνε βραβεία, όταν ήταν σημαιοφόρος, όταν έπαιζε κιθάρα σε σχολή κιθάρας και γενικά πάντα την καμάρωνα. Όλα αυτά τα πρόλαβα. Και φυσικά δεν έγινε τίποτα “ακατάλληλο” πριν τα 18 της χρόνια. Ήταν απόφαση δικιά μου αλλά και από κοινού απόφαση. Έπρεπε να είμαι τίμιος, έπρεπε να είναι τίμια, και έπρεπε το τελευταίο βήμα να είναι σίγουρο, αλλιώς τέτοια πράγματα δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Έδωσε και πέρασε και εκείνη στη Λαμία.

Μένουμε μαζί, και είμαστε πολύ καλά. Έχουν περάσει 5 χρόνια και 2 μήνες περίπου, αλλά το “κοντέρ” θα φτάσει στα 70+ γιατί έχουμε αποφασίσει το μέλλον μας από κοινού. Βέβαια υπήρξε ένα θεματάκι με τον πατέρα της. Είναι ένας άνθρωπος που εκτός ότι είναι αυστηρός (και καλά κάνει μερικές φορές), θεωρεί πως γιατροί και δικηγόροι είναι άξιοι και οι υπόλοιποι είναι κατώτεροι. Άρα, με το μυαλό το δικό του, θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλον με γονείς γιατρούς και γαμπρό επίσης γιατρό. Όμως όλα τα έχει πάρει πίσω. Πλέον όλα είναι καλά. Και αυτό γιατί, είχα την ψυχραιμία να χρησιμοποιήσω αυτό το γεγονός ως επιπλέον κίνητρο, για τις σπουδές μου. Και δείχνοντας το αληθινό και καλό μου πρόσωπο, “έπεσε” και το τελευταίο εμπόδιο αυτής της σχέσης. Όλοι με θέλουν τώρα.

Πάντα εκείνη φοβόταν, πως θα βαρεθώ να κάνω όλα αυτά τα δρομολόγια, και θα βαρεθώ να κρύβομαι και να είναι κάποιες φορές μακριά μου. Αλλά έμεινα πιστός στρατιώτης. Το απέδειξα και στις σπουδές. Επί ένα χρόνο, δεν νοίκιαζα σπίτι στη Λαμία. Έκανα 3 με 4 φορές την εβδομάδα τα δρομολόγια Αθήνα-Λαμία και Λαμία-Αθήνα. Πολλές φορές έφτανα στην Αθήνα 0.00 τη νύχτα και στις 6.00 έπρεπε να ξαναφύγω. Περίμενα να δώ που θα περάσει και εκείνη. Ήθελα να τη φέρω στη σχολή μου, αν δεν πάει Αθήνα. Τα καταφέραμε. Αλλά ξέρετε κάτι; Ακόμα και σε άλλη πόλη να ήταν εγώ πάλι θα πήγαινα μαζί της και πάλι θα έκανα δρομολόγια με το τρένο αντί να πληρώνω σπίτι με διπλάσια χρήματα. Γιατί η αγάπη θέλει πολλές θυσίες. Όπως είπα το μέλλον μας είναι κοινό.

Μαζεύω εδώ και 5 χρόνια δεκάρα δεκάρα, από μικροδουλειές που κάνω και από χαρτζιλίκια που δεν χαλάω. Περνάω καλά, άλλα πρέπει να φτιάξω το μέλλον μας. Να είμαι εντάξει οικονομικά για το γάμο μας και το νέο μας σπίτι. Δεν χρειάζονται 100 γυναίκες να περάσουν από τη ζωή μας. 1 αρκεί. Αλλά θα πρέπει να επιλεγεί με πολύ αυστηρά κριτήρια. Δεν είναι μαγκιά να κοροϊδεύει κάποιος τις γυναίκες με τους τρόπους που βλέπω εκεί έξω. Αυτή ήταν η μία από τις ιστορίες μου. Μια ιστορία που ακόμα γράφεται. Με μια γυναίκα που ήταν η πρώτη και θα είναι η τελευταία μου.

ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΩ ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ

Μετά από όσα σας περιέγραψα, θα καταλάβατε, πως τις περισσότερες μέρες της ζωής μου, βλέπω μόνο κακό γύρω μου. Αντιστάθηκα στη μάζα, αντιστάθηκα στο κακό, αντιστάθηκα στις προσκλήσεις που τελικά θα με έβλαπταν, όμως η κοινωνία, να με κατηγορεί ότι δεν έχω ζωή. Για αυτά τα άτομα νεαρής ηλικίας το να έχεις ζωή σημαίνει να είσαι κακός άνθρωπος. Θες να κάνεις καλό, θέλεις να αλλάξεις πολλά, και σε αγνοούν. Κάνω δράσεις, δημοσιεύοντας σε προσωπικά δίκτυα, λόγια μέσα από την ψυχή μου και μόνο από μεγάλους και σοβαρούς ανθρώπους έχω ανταπόκριση και δεν τα χλευάζουν. Πολλές φορές νιώθω ο μόνος τόσο καλός και ηθικός άνθρωπος. Πώς θα καταφέρω να αλλάξω όλα αυτά μόνος μου; Πώς θα καταφέρω μόνος μου να αλλάξω μια ολόκληρη κοινωνία; Θα προσπαθήσω όμως.

Είμαι ένας άνθρωπος που στο σπίτι του, έζησε ίσως και τα πιο όμορφα χρόνια που έχει ζήσει κάποιο παιδί. Μιας και είχαμε μεγάλα σπίτια, πάντα έπαιζα με τους γονείς μου, κυρίως με τον πατέρα μου, από κρυφτό και μπάλα, μέχρι επιτραπέζια. Πάντα είχα φίλους που εγώ επέλεξα δίπλα μου και πέρναγα καλά. Πάντα είχα χρόνο για μόρφωση. Πάντα είχα χρόνο για ψυχαγωγία. Δικιά μου επιλογή να μην κάνω πολλά πράγματα που θεωρώ κακά και ανήθικα. Νιώθω περήφανος και ξεχωριστός, όσο κι αν με σχολιάζουν κάποιοι ως μούχλα. Εννοείται πως διασκεδάζω. Δεν είμαι κλεισμένος μέσα σε 4 τοίχους όπως νομίζουν. Είμαι σε άλλα μέρη και κάνω άλλα πράγματα χωρίς να προσβάλω τον εαυτό μου. Κατάλαβα γρήγορα το λάθος δρόμο που είχα αρχίσει να παίρνω. Έγινα ακόμα καλύτερος. Έχω ότι με κάνει ευτυχισμένο πλέον. Και ευχαριστώ το θεό για αυτό. Και όλα όσα αποφάσισα δεν επηρεάστηκα από τους γονείς μου. Είχα την ελευθερία για τα πάντα. Φυσικά όμως είχα πάντα συμβουλές για το πως να προσέχω, όπου κι αν επέλεγα να πάω, ότι κι αν επέλεγα να κάνω. Αλλά ήταν δικιά μου απόφαση να μου απαγορέψω πράγματα που μόνο μαυρίλα στην ψυχή θα μου δημιουργήσουν. Να μην επηρεαστείτε ποτέ από τα σχόλια του κόσμου. Δεν αντέχουν να βλέπουν τόσο καλούς ανθρώπους που να ξεχωρίζουν. Όσοι είστε στην παρέα μας στα live, θα καταλάβετε.

ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΕΛΑΦΡΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ

Στον ελεύθερο μου χρόνο εδώ και 12 χρόνια ότι ήθελα να πω σαν ξέσπασμα το έλεγα σε στίχους. Ακόμα κι αν απλά ήθελα να διασκεδάσω με φίλους. Ήταν ένας τρόπος να βγάλω πολύ βάρος από την ψυχή μου. Οι φίλοι μου με έλεγαν Kill Bill και μου κόλλησε. Δεν το σταμάτησα ποτέ παρόλο που δεν ήθελα και δεν θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική και συγκεκριμένα τη ραπ. Μου έδωσε αναγνωρισιμότητα και αρκετές συμπάθειες στο λύκειο, αλλά μόνο για αυτόν τον λόγο.

Ακόμα συνεχίζεται αυτό το χόμπι, και πλέον τα ανεβάζουμε στο youtube, και κάνουμε χαβαλέ μεταξύ μας, ειδικά όταν οργανώνουμε ένα απλό πάρτυ με μουσική. Ένας απλός τρόπος να ψυχαγωγηθείς και να ξεσπάσεις ταυτόχρονα.

Μια ακόμα ασχολία μου είναι να κάτσω να γράψω ένα σενάριο. Μια σειρά. Πήρα την οικογενειακή μου θλιβερή ιστορία, την άλλαξα και την έκανα σειρά, κάνοντας μια σειρά που δείχνει όλες τις κακές πτυχές της κοινωνίας και πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν κάτι ενώνονται για να κάνουν καλό. Παράλληλα με τις ιστορίες που περνάει κάθε πρωταγωνιστής ξεχωριστά. Επηρεασμένος από τις σειρές του κύριου Κοκκινόπουλου. Μπορεί να μην είναι κάποιο ξέσπασμα. αλλά και μόνο που φαντάζεσαι μια ιστορία όπως ήθελες να τη ζήσεις σου δίνει θετικά συναισθήματα και αυτοπεποίθηση. Θέλω απλώς να κάνω κάτι δημιουργικό για την ψυχική μου υγεία. Να βρίσκετε λοιπόν πράγματα που θα σας δώσουν έναν αέρα νικητή, ή τρόπους που θα σας βοηθάνε να βγάζετε ότι σας βασανίζουν, χωρίς να θέλετε να κάνετε κάτι επαγγελματικά πάνω σε αυτό. Άλλωστε Πληροφορικάριος θα γίνω και δεν αλλάζει.

ΜΙΑ ΕΞΤΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΣΑΣ

20ος αιώνας μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που μετανάστευσαν στη Ρουμανία και κάνοντας εμπόριο στο Δούναβη. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν από την Κεφαλονιά, και την Ιθάκη. Ένας από αυτούς ήταν ο προπάππους μου. Ένας άνθρωπος που είχε φτιάξει περιουσία, και υιοθέτησε 2-3 παιδιά ορφανά. Είχε ποταμόπλοια δικά του και η επιχείρηση πήγαινε πολύ καλά. Είχε πάρει την απόφαση το 1939 να φέρει τα πάντα στην Ελλάδα και να συνεχίσει τη δουλειά αυτή, μάλλον στη Μεσόγειο.

Ήρθε εδώ κάποια στιγμή για να βρει κατάλληλους χώρους που θα πρέπει να στήσει όλο αυτό που είχε χτίσει στη Ρουμανία. Πλέον είχαμε μπει στο 1940. Ο προπάππους ήταν εδώ μαζί με τα 2 παιδιά του, έχοντας στη Ρουμανία άλλα 2, + τα ορφανά που υιοθέτησε. Ένα πρωί οι σειρήνες ηχούν για πόλεμο, τα σύνορα κλείνουν και μια οικογένεια χωρίστηκε στη μέση. Κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά από όλο αυτό, η Ρουμανία είχε πολλά προβλήματα. Από ότι ξέρω κυρίως οι πλευρά των Ρώσων κυριαρχούσε πλέον εκεί στην ουσία. Στη Ρουμανία πολλοί που δεν είχαν προλάβει να πάρουν την περιουσία τους, τα έχασαν. Ένας από αυτούς και ο προπάππους μου. Κατασχέθηκαν τα πάντα. Τα παιδιά που είχαν μείνει εκεί, δεν μπόρεσαν να γυρίσουν πίσω και έγιναν στην ουσία Ρουμάνοι.

Έψαξα στο ίντερνετ και έχω βρει άρθρα που αναφέρουν το εμπόριο στο Δούναβη και γενικότερα στη Ρουμανία. Μετά από έρευνα ανακάλυψα και άτομα με το ίδιο επίθετο και να χαρακτηρίζονται ως Ελληνο-ρουμάνοι. Ακόμα και γνωστό μπασκετμπολίστα στη χώρα αυτή. Όλα αυτά σε έναν πόλεμο. Έναν πόλεμο που η γιαγιά Κωνσταντίνα έχασε τον πατέρα της σε μια μάχη, όταν ακόμα ήταν ακόμα παιδάκι. Δηλαδή ο ένας προπάππους μου έχασε την περιουσία του, και ο άλλος, πέθανε στον πόλεμο. Από ότι έχω ακούσει στο παλιό σπίτι του στη Ρουμανία πλέον έχει ανακαινιστεί και έχει γίνει μουσείο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Μην τα παρατάτε ποτέ. Να είστε δυνατοί. Να κάνετε τα πάντα, οι νέες γενιές να είναι διαφορετικές προς το καλό. Να μην πέφτετε στις παγίδες που βάζει το κακό σε αυτόν τον κόσμο. Να κάνετε καλό. Να προσφέρετε. Να μην ακολουθείτε τη μάζα συνέχεια. Να μην αφήνετε το κακό να νικήσει. Να πολεμάτε για ότι θέλετε. Να μην εμπιστεύεστε όλους τους ανθρώπους εύκολα. Να χρησιμοποιείτε τον εγωισμό σας, υπέρ σας. Να αγαπάτε πιο πολύ από όσο μπορείτε. Να έχετε πάντα ποιότητα στη ζωή σας και να βάζετε σε αυτή μόνο ποιοτικούς ανθρώπους. Να είστε τυπάρες.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε για να διαβάσετε όλα αυτά. Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Μήλα που μου έδωσε επιπλέον μαθήματα ζωής και μου έδωσε νέες εμπνεύσεις. Ευχαριστώ και τη Φανή και όλους τους moderators για την παρέα και το φιλικό κλίμα, αλλά και όλο το chat που θέλει να κάνει καλό, που είναι μια πολύ καλή παρέα για μένα και βοηθάει τον κόσμο όσο μπορεί. Σας ευχαριστώ όλους που κάνετε έναν άγγελο να μην νιώθει μόνος του, αλλά να ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων, μια συμμορία που θέλει να κάνει καλό. Τη συμμορία των αγγέλων.

Να είστε πάντα καλά.

Με αγάπη,

Βασίλης Χ. (Kill Bil)