Η ώρα είναι 23:10 αυτή τη στιγμή που γράφω την 22η του Σεπτέμβρη 2020. Χάνω εν γνώσει μου το live του αγαπημένου Παναγιώτη Μήλα, αλλά ξέρω πως είναι απαραίτητο να το κάνω για να μην χάσω ούτε λέξη από τη σκέψη και τον ειρμό μου. Ονομάζομαι Ανδρέας Μηνάς και είμαι εκπαιδευτικός.
Το επάγγελμά μου φέρει έναν βαρύ τίτλο και ακόμα ένα πιο βαρύ χρέος πίσω από αυτόν. Ένα χρέος που με κάποιο μαγικό τρόπο περνάει ως κληρονομιά από τους δικούς μας δασκάλους προς εμάς τους νεότερους και είναι από τις λίγες αιτίες που μας κρατούν στα δύσκολα (εμάς τους ρομαντικούς) με ελάχιστες αμοιβές να παλεύουμε και να μην τα παρατάμε. Ένα χρέος ευθύνης προς όλους μας τους
μαθητές να βγουν σωστοί άνθρωποι και προς τους γονείς να τους παραδίνουμε τα παιδιά τους καλύτερα από ότι τα παραλαμβάνουμε. Γνωστικά, ψυχολογικά, κοινωνικά. Μία πλήρης διάπλαση των παιδιών στα σχολεία και τις εκπαιδευτικές δομές.
Δεν θα είχα κανένα λόγο να γράψω αυτό το άρθρο εάν δεν υπήρχε αυτή η μικρή αφορμή σήμερα που με έκανε να σκεφτώ και να προβληματιστώ. Συγκεκριμένα, ο μισθός μου αν και μικρός μια χαρά μου φτάνει ως εργένης, τα χαμόγελα πολλά μέσα στην ημέρα και από θετική ενέργεια, ξεχνάω όλα μου τα υποτιθέμενα προβλήματα όταν βρίσκομαι στην τάξη. Και έρχεται ένα τηλεφώνημα να μου
διαλύσει την ψυχολογία.
Εγώ εκτός των άλλων δραστηριοτήτων κάνω και μελέτη στην επιχείρηση στην οποία εργάζομαι. Και παλαιότερα βέβαια είχα ασχοληθεί με τα ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές δημοτικού μια και από εκεί ξεκινάμε οι περισσότεροι καλώς ή κακώς που ειδικευόμαστε στην πρωτοβάθμια. Όλα καλά έως εδώ και είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη δουλειά μου. Σήμερα όμως έγινε ένα τηλεφώνημα που με
πλήγωσε αρκετά. Θα είμαι σύντομος.
Κρατήστε παρακαλώ την φράση της ανήσυχης μαμάς:
«Γιατί δεν έγινε η Αντιγραφή;»
Φυσικά και δεν θα θύμωνα ποτέ με ένα ερώτημα που έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Πόσο μάλλον όταν μέρος αυτής είναι όντως να γίνει η αντιγραφή για την επόμενη μέρα. Θυμώνω γιατί ποτέ δεν έχω ερωτηθεί «Είναι καλός άνθρωπος;», «Πώς ήταν η συμπεριφορά του/της;». Και από παλαιότερα βέβαια «Γιατί δεν κάνουμε ωραία γράμματα (αυτό και αν είναι πρόβλημα);», «Γιατί είχε λάθη στην ορθογραφία;». Και φυσικά διαφόρων λογιών υποδείξεις στην δουλειά μου από “γνώστες” γονείς. Τα παραμελώ όμως όλα αυτά.
Θα εξηγήσω λοιπόν γιατί σήμερα δεν έγινε η αντιγραφή.
- Γιατί ο χρόνος της αντιγραφής έγινε χρόνος να μάθω στο παιδί σου να μην πετάγεται μέσα στην τάξη διακόπτοντας τους συμμαθητές του από το διάβασμα.
- Γιατί ο χρόνος της αντιγραφής ήταν ό,τι πρέπει για να τον πείσω πως είναι ευγενικό να μιλάμε στον Πληθυντικό στους μεγαλύτερους, όπως στον κύριο της τάξης (αντί για ρε, έλα, πάρε κτλ στον δάσκαλο).
- Γιατί ο χρόνος της αντιγραφής έγινε ο χρόνος που δεν αφιέρωσες ποτέ στο παιδί σου για τίποτα άλλο, παρά να γράψει την αντιγραφή.
Έχω συναντήσει πολλούς καλούς μαθητές έως τώρα. Άριστους μαθητές, καθαρό άριστα και τρισευτυχισμένους γονείς. Πάλι όμως έσπρωξε τον συμμαθητή του στο διάλειμμα. Πάλι δημιούργησε “πρόβλημα” στην τάξη. Πάλι ξενύχτησε εχθές και σχολίαζε σε βίντεο που δεν θα έπρεπε να έχει καν πρόσβαση.
Γονείς θα ήθελα να εφιστήσω την προσοχή σας.
Δεν έχει σημασία η αντιγραφή, τα γράμματα, η ορθογραφία. Κοιτάξτε να βγάλετε σωστούς ανθρώπους. Κοιτάξτε να γίνετε παράδειγμα εσείς οι ίδιοι για τα παιδιά σας. Και τότε θα έχει νόημα η αντιγραφή. Η αντιγραφή μίας καλής συμπεριφοράς του μπαμπά και της μαμάς. Ενδιαφερθείτε για την ψυχολογία τους. Τα αισθήματά τους. Τις επιθυμίες τους.
Δεν με ρώτησε ποτέ κανείς, εάν αρέσει η ζωγραφική στο παιδί του ή η ρομποτική (διδάσκω) ή το θεατρικό παιχνίδι. Όλα τα λεφτά μας για την αντιγραφή.
Μα κύριε Ανδρέα είναι δύσκολες οι εποχές, δουλεύουμε πολλές ώρες. Δεν προλαβαίνουμε να τις αφιερώνουμε στα παιδιά μας. Όχι, δουλεύεις τόσες ώρες ώστε να τα σκας στο δάσκαλο για την αντιγραφή και πράγματι να μην ασχολείσαι καθόλου με το παιδί σου. Δουλεύεις τόσες ώρες που το καλοκαίρι έχεις την ανάγκη να στείλεις το παιδί σου κατασκήνωση “για το καλό του” και για να ξεσκάσεις και εσύ βρε παιδί μου, μια και πολύ σε ταλαιπώρησε μέσα στη χρονιά. Λες και έχεις πόσα καλοκαίρια ακόμα μαζί του… 15; Το πολύ έως τα 18.
Ξέρω υπάρχουν και άνθρωποι που όντως τα βγάζουν δύσκολα και θέλουν να προσφέρουν το καλύτερο. Μα το καλύτερο για το παιδί είσαι εσύ. Μαμά και μπαμπά είστε εσείς. Και ξέρω επίσης γονείς που μετά από 12 ώρες εργασία παίζουν με τα παιδιά τους μέχρι το βράδυ.
Εκεί αξίζει να γίνεται η αντιγραφή. Σας ευχαριστώ.
Ανδρέας Μηνάς
