Η ιστορία μου με την Αρετή ξεκίνησε το 2011. Μετακομίζοντας στην επαρχία γνώρισα δυο αδέσποτα πλάσματα, την Αρετή μικροκαμωμένη και τσουποτούλα και τον Οδυσσέα ένα ελληνικό ποιμενικό που περιφέρονταν στην αγορά την περιοχής ζητιανεύοντας λίγο φαγητό και ένα χάδι.
Μας κέντρισε το ενδιαφέρον ότι κυκλοφορούσαν αυτές οι δυο ψυχές μαζί. Τους ένωσε η ανάγκη για επιβίωση και το ένα προστάτευε το άλλο. Πηγαίναμε και τα ταΐζαμε και σιγά σιγά γίναμε φίλοι. Μέχρι τη μαύρη μέρα που κάποιος έριξε φόλα στον Οδυσσέα, με κόπο και τρέξιμο, σώθηκε και σιγά σιγά μεταφερθήκαν στη γειτονιά μου.
Μας επιλέξανε να τα προστατέψουμε και σιγά σιγά δεχτήκαν να γίνουν το παρεάκι μας. Μπήκαν στον χώρο μας. Γίναμε μια ομάδα και μας έδωσαν πολλή αγάπη.
Η Αρετή ήταν ένα πλάσμα που μεγάλωσε σε οικογένεια που την αγαπούσε και τη φρόντισε. 25/10/2005 σε τροχαίο ατύχημα χτυπήθηκαν θανατηφόρα ένα νεαρό ζευγάρι 30χρόνων μαζί με το παιδάκι τους, η οικογενεια της. Η Αρετή πλέον 3-4 χρόνων έγινε αδέσποτο και κοιμόταν έξω από το σπίτι αυτό και ζητιάνευε φαγητό. Ταλαιπωρημένη και απελπισμένη για 6 χρόνια περιφερόταν στους δρόμους ζητιανεύοντας λίγο φαγητό και ένα χάδι. Στειρώθηκε. Την Αρετή κανείς δεν την πρόσεξε και κατέληξε ενα γιουβαρλάκι γύρω στα 25-30κιλά..
Ο Οδυσσέας επέλεξε το χωριό μας περιφερόμενος, διάνυσε με τα πόδια 25χλμ. Με τον καιρό γνωρίστηκαν και γίνανε φίλοι. Αφού μας επιλέξαν για “γονείς” τους ζήσαμε πολλές όμορφες στιγμές. Ένα πολύ χαδιάρικο πλάσμα που μόλις ανοίγαμε την πόρτα ακούγαμε τα βηματάκια της να τρέχει στην πόρτα για ένα χάδι.
Πάντα μαζί, έτρεχαν, έπαιζαν και στη φασαρία πρώτοι. Μόλις γάβγιζε η Αρετή τον ξεσήκωνε και δεύτερος γάβγιζε ο Οδυσσέας.
Πολύ γλυκό πλάσμα η Αρετή, μπορούσε όλη μέρα να κάθεσαι δίπλα σου να το χαϊδεύεις. Δεν της άρεσε η βροχή, δεν ήθελε να βρέχει τα πατουσάκια της και της λέγαμε “πήγαινε Αρετή θα σου πάρω καινούργιες γόβες όταν επιστρέψεις. Μπαίνοντας μετά τη βόλτα τις βροχερές μέρες και οι δυο με τη σειρά, ερχόντουσαν να τους σκουπίσω, καθόντουσαν με υπομονή και αφού σκουπίσουμε και τα ποδαράκια τους, πηγαίνανε στα κρεβατάκια τους χαρούμενα. Μόλις σηκωνόσουν να πας προς την κουζίνα, από πίσω ερχόταν κουνιστή η ουρίτσα της. Δεν έχω παράπονο, πότε δεν έφαγα μόνη μου. Πάντα μοιραζόμασταν το φαγητό μας. Η λιχουδίτσα τίποτα δεν άφηνε. Αν ήθελε επιπλέον πιάτο πήγαινε και έτρωγε στο πιάτο της γάτας. Σιγά σιγά καταφέραμε να χάσει τα παραπανίσια κιλά της και έγινε ένας κορίτσαρος που έτρεχε, έπαιζε, χοροπήδαγε και γέμιζε τον χώρο με το κέφι της. Η Αρετούλα μας μας χάρισε πολλή αγάπη.
Σιγά σιγά όμως η ηλικία της και η ταλαιπωρία που είχε βιώσει στο παρελθόν άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα. Τα νεφρά την είχαν πάθει βλάβη και τα ματάκια της θόλωσαν. Έβγαινε με φόβο έξω και γρήγορα ξανά ζητούσε να μπει μέσα να ξαπλώσει. Τα ματάκια της ευτυχώς είχαν μόνο μια σοβαρή φλεγμονή, που με την κατάλληλη θεραπεία σιγά σιγά υποχωρούσε. Η Αρετή άρχισε πάλι να τρέχει και να χοροπηδάει χαρούμενη και να απολαμβάνει τις βόλτες της με τον φίλο της.
Όμως η χαρά μας κράτησε μόνο λίγες μέρες. Την Κυριακή ήταν άκεφη, βγήκε τη βόλτα της, έφαγε πολύ λίγο και ξάπλωσε ήρεμη. Μέχρι που ξημέρωσε η Δευτέρα 17/2/2020. Η Αρετούλα μας ήσυχη μας κοιτούσε και μας καμάρωνε όλη μέρα. Έκανε την τελευταία της βόλτα με τον αγαπημένο της φίλο, έφαγε και ξάπλωσε δίπλα μας.
Το απόγευμα το στομάχι της την πρόδωσε και άρχισε να κάνει εμετούς, δεν ήθελε να σηκωθεί, μας κοιτούσε και απολάμβανε την περιποίηση μας. Μετά από λίγη ώρα σηκώθηκε και μεταφέρθηκε στο αγαπημένο της σημείο να κοιτάει τον δρόμο…
Έφυγε, κοιμήθηκε ήσυχα χωρίς να θέλει να μας κουράσει.
Μεγάλος ο πόνος μας και το κενό που άφησε στην καρδιά μας.
Ο Οδυσσέας την μύρισε για τελευταία φορά, την αποχαιρέτησε και κοιτούσε θλιμένος το κενό. Ήταν το πρώτο βράδυ μετά από χρόνια που τον άφησε μόνο.
Σ’ ευχαριστούμε αγάπη μου, ψυχούλα μου, Αρετούλα μας για την αγαπη σου, που μας πρόσφερες απλόχερα.
Θα σε θυμόμαστε πάντα άγγελε μας!
Μαρία
