Δεν ήθελα να ξαναυιοθετήσω ζώο. Η αγάπη μεγάλη αλλά ήξερα και τη δέσμευση και δεν “μ’ έπαιρνε”.
Μέχρι που πέρασε μπροστά απ’ το σπίτι μου η Λεύκη. Είχα κάτι μεζεδάκια, τη φώναξα, ήρθε, “θα σου βρω μια καλή οικογένεια” της υποσχέθηκα. Την έβαλα μέσα στο σπίτι και την έπλυνα. Άψογη συμπεριφορά, τέλειος χαρακτήρας, υπάκουη, καθαρή, συνεργάσιμη…. με έπεισε με τον τρόπο της.
“Τελικά σε βλέπω να την κρατάς” μου λέει ο πατέρας μου μια μέρα. Και τότε το πήρα κι εγώ απόφαση. “Τέτοιο σκυλί ποτέ δε θα μου προκαλέσει πρόβλημα και θα την παίρνω μαζί μου τουλάχιστον όπου επιτρέπεται”. Η συμβίωσή μας άψογη.
Τρία χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στη γειτονιά η Νέλη. Απίστευτα φοβισμένη, φαινόταν πολύ κακοποιημένη. Ένα μήνα έκανα να κερδίσω την εμπιστοσύνη της. Στην αρχή στην αυλή. Μετά ήρθε ο χειμώνας. Κρύο. Πώς την αφήνεις έξω; Μπήκε κι αυτή. Ως άψογος χαρακτήρας η Λεύκη την αποδέχτηκε. Μόνο στα ματάκια της έβλεπα καμιά φορά την απορία: “Ρε μάνα! Τι είναι αυτή που μου κουβάλησες; Δεν είμαι εγώ το καλό σου το σκυλί; Αλλά τι να κάνουμε; Αφού το θέλεις εσύ !…”
Η Νέλη, δεύτερη στη σειρά, αναγκαστικά αποδέχτηκε τη θέση της και τη Λεύκη. Εδώ και χρόνια ζούμε πλέον όλες μαζί, με τις καλές και τις κακές μας στιγμές, σαν μια οικογένεια. Και οι δύο (και προπαντώς η Νέλη) βρήκαν την οικογένεια και την αγάπη που τόση ανάγκη είχαν. Κι εγώ βρήκα μια παρέα που με κάθε τρόπο μου ανταποδίδει αυτό που τις πρόσφερα, με το βλέμμα στα ματάκια τους να μου δείχνουν αυτή την ανιδιοτελή αγάπη, που μόνο αυτά τα ζώα μπορούν να νιώσουν.
Υ.Γ. Το τελικό χτύπημα ήταν όταν στο σπίτι έφερα έναν πληγωμένο γάτο, τον Σκιά, τον οποίο, παρ’ όλο που τελικά τον αποδέχτηκαν κι αυτόν (αφού έτσι ήθελε η μαμά) δεν μπορώ να πω ότι δε χάρηκαν, όταν τελικά βρήκα κάποιον και τον έδωσα.
Ένα ακόμα γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα και είναι προς τιμήν ενός πρώην προϊσταμένου μου, της υπηρεσίας στην οποία εργάζομαι, είναι ότι τα δυο μου τα κορίτσια τα παίρνω μαζί μου στη δουλειά. Μαζί πάμε, μαζί γυρνάμε και τόσα χρόνια είχα ελάχιστα προβλήματα με κάποιους οι οποίοι αντέδρασαν. Τα κορίτσια μου είναι κοινώς αποδεκτά απ’ την πλειοψηφία του κόσμου. Φυσικά είναι τόσο ήσυχα που δεν ενοχλούν κανέναν.
Τέλος, τα ευχαριστώ για την αίσθηση ασφάλειας που μου προσφέρουν στο σπίτι, αφού είναι και πολύ καλοί φύλακες.
Νικολέττα
