Ο Ρομπάκος μου…
Δε βαριέμαι να μιλάω πότε για τον λουκάνικο. Και να θέλω δε μπορώ να ξεχάσω την πρώτη στιγμή που τον είδα και το πώς έτρεξε κατά πάνω μου. Χοροπηδούσε τόσο ατσούμπαλα που δε σταματούσα να γελάω. Το πιο “αστείο” όμως είναι πως επειδή είχαμε την Ζουζού, μια περσική κεραμιδόγατα, δεν ήμουν και πολύ θετικός στο να τον υιοθετήσουμε.
Τις πρώτες μέρες τον έβλεπα να περιφέρεται μέσα στο σπίτι και να λέω από μέσα μου “μα καλά τώρα θα πρέπει να ζήσουμε μια ζωή με αυτόν μέσα στα πόδια μας να κάνει όλο ζημιές”;
Τώρα μετά από πέντε γεμάτα χρόνια μαζί του ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΝ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΡΟΜΠΥ ΜΟΥ. Όσο κουρασμένος και να γυρίζω από τη δουλειά μου γεμίζει τις μπαταρίες…
Μην το σκεφτείτε πολύ, απλά υιοθετήστε ένα ζωάκι.
Ο Ρόμπυ βρέθηκε στα χέρια μας γιατί αυτός που τον είχε πριν από εμάς και μας τον έδωσε, δεν μπορούσε να τον κρατήσει άλλο γιατί το λυκόσκυλο που είχε του επιτέθηκε δύο φορές και πιο πριν τον είχε κάποιος που τον έδερνε. Εμείς τον Ρόμπυ τον υιοθετήσαμε όταν ήταν μόνο 2,5 μηνών και είχε περάσει όλα αυτά.
Δεν ξέρετε από τι μπορεί να σώσετε ή να γλιτώσετε ένα ζωάκι. Παιδιά σας ευχαριστούμε για το έργο που κάνετε με τόση αγάπη και αφοσίωση.
Αριστείδης
