Γεια σας,
Σας συστήνω τον σκύλο μου τον Κούκι, ένα γνήσιο αδεσποτάκι. Τον Κούκι τον πήραμε με την μητέρα μου από την Σαλαμίνα όταν ΄ήταν ακόμα κουτάβι. Ήμουν 10 ετών και μαζί με τους φίλους μου, Ελεάννα και Γιάννη, οι οποίοι είχαν σκυλάκι και προσπαθήσαμε να πείσουμε την μητέρα μου να τον πάρουμε.
Η μητέρα μου ήταν αρνητική. Φροντίζαμε καθημερινά τη μαμά του Κούκι και τα αδέρφια του. Τη μέρα της επιστροφής μας προς Αθήνα πηγαίναμε όλα τα κουταβάκια σε ένα κτήμα διπλά από σπίτι στο οποίο είχαμε φτιάξει ένα σκυλόσπιτο για να έχουν στέγη τα κουταβάκια. Καθώς τα αφήναμε και τα αποχαιρετούσαμε ακούω την μητέρα μου να μου λέει “Πάρε τον σκύλο και ελάτε”. Προφανώς εμείς σαν μικρά παιδιά αρχίσαμε τα πανηγύρια, πήραμε τον Κούκι και φύγαμε προς το αυτοκίνητο.
Εκεί ξεκίνησε η σχέση μου με το ζώο σκύλος. Οφείλω να παραδεχτώ ότι λόγω της ηλικίας μου δεν είχα καταλάβει την ευθύνη που θα ερχόταν μαζί με τον Κόυκι. Η μητέρα μου φρόντιζε καθημερινά να μου θυμίζει τις υποχρεώσεις που είχαμε απέναντι στον σκύλο όπως η βόλτα του. Έτσι μοιράσαμε τις δύο βόλτες που τον βγάζαμε, η μαμά την πρωινή βόλτα εγώ την απογευματινή.
Θυμάμαι ακόμα την φορά που μας την κοπάνησε. Ήταν 2 ετών είχα γυρίσει από το μάθημα αγγλικών για να τον βγάλω βόλτα. Η μητέρα μου είχε ξεχάσει την πόρτα ανοιχτή και το σκυλί την είχε κοπανήσει. Από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 11 το βράδυ ψάχναμε το σκυλί, εγώ κλαίγοντας και η μητέρα μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει με την ελπίδα ότι θα τον βρούμε.
Το επόμενο πρωί η γιαγιά μου που έμενε στο ισόγειο τον βρήκε στην είσοδο να κάθεται και να περιμένει έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που πήρα όταν τον είδα να μπαίνει ξανά σπίτι. Ο Κούκι αν και μικρομεσαίος σε μέγεθος έκανε μαγκιές σε άλλα σκυλάκια ακόμα και σε αρκετά μεγαλόσωμα.
Δυστυχώς δεν ξέραμε πολλά από σκύλους για να του αλλάξουμε την συμπεριφορά αυτή.
Έτσι μια μέρα που τον είχαμε βγάλει βόλτα μαζί με την μητέρα μου, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΛΟΥΡΙ, και συναντάμε στο δρόμο ένα Ροντβάιλερ με τον ιδιοκτήτη του δεμένο και αυτό. Με το που τον βλέπει ο Κούκι τεντώνει ουρά και αυτιά και αρχιζει να τραβάει τη μητέρα μου θέλοντας να πάει προς το άλλο σκυλί και όντως κατάφερε να πλησιάσει. Ευτυχώς το Ροντβάιλερ ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένο και χρειάστηκε απλά ένα “Κάτσε” από τον ιδιοκτήτη του για να ανεχτεί τον Κούκι να του γαβγίζει.
Με τον Κούκι έβγαλα Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο μέχρι και τη σχόλη μου τελείωσα.
Έτος 2017 η μητέρα μου πλέον μένει με τη γιαγιά μου για να την φροντίζει και εγώ με τον Κούκι στο σπίτι που κυριολεκτικά μεγαλώσαμε μαζί. Το σκυλί στα 17 του ΄έτη έχει πέσει αρκετά… δυσκολεύεται να ΄κάνει τις ανάγκες του, το ένα του ματάκι δεν έβλεπε καθόλου ακόμα και το να σηκωθεί του ήταν δύσκολο.
Μου πήρε έναν ολόκληρο μήνα,μπορεί και παραπάνω να πάρω την μεγάλη απόφαση να φωνάξω γιατρό να τον κοιμίσει. Μια μέρα γυρνάω σπίτι από την δουλεία και το σκυλί δεν μπορούσε να σηκωθεί με τίποτα. Για την ακρίβεια τον βρήκα να έχει κάνει ξαπλωμένος τα τσισάκια του. Εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να καλέσω την γιατρό. Η γιατρός ήρθε σπίτι να τον κοιμίσει μαζί έναν κύριο που τον θα τον πήγαινε στο Κορωπί στο κοιμητήριο σκύλων (Η γιατρός ήταν άτομο εμπιστοσύνης και με διαβεβαίωσε ότι εκεί θα πάει ο σκύλος να αποτεφρωθεί μαζί με άλλα σκυλάκια).Τον φίλησα τον χάιδεψα και ήδη είχαν αρχίσει τα δάκρυα η γιατρός μου είπε να φύγω από το σαλόνι. Του έκανε την ένεση τον χάιδευα ακόμα και μόλις έκλεισε τα ματάκια του έφυγα κλαίγοντας.
Με αυτόν τον σκύλο κυριολεκτικά μεγαλώσαμε μαζί. Έχω αρκετές ακόμα ιστορίες στη μνήμη μου αλλά δεν σας κουράζω άλλο.
Δεν έχω πάρει ακόμα άλλο σκυλάκι και για συναισθηματικούς αλλά και για λόγους χρόνου. Είναι μεγάλη ευθύνη που δεν μπορώ να αναλάβω τώρα. Το λέω αυτό για όλους που θέλουν να πάρουν σκύλο να σκεφτούν προσεκτικά αν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του.
Σας ευχαριστώ.
Σωτήρης
