Επέμενε η αδερφή μου να πάμε να τον δούμε… Είναι μεγάλος της έλεγα, θα έχει κακές συνήθειες, κτλ… Ευτυχώς επέμενε…
Πήγαμε να τον δούμε σε ένα ξυλουργείο που ήταν εντελώς ελεύθερος, γυρνούσε στο ξυλουργείο μόνο για να φάει, ήταν βρώμικος, με δύο πληγές στην πλάτη και πολλά τσιμπούρια…
– Μάστορα γιατί τον δίνεις?
– Τρώει πολύ και κάνει ζημιές…
Κοιταχτήκαμε, ήρθε κουνώντας την ουρά και πέρασε ανάμεσα από τα πόδια μου, τον χάιδεψα και του άνοιξα την πόρτα από το αμάξι, μπήκε μέσα και ξάπλωσε αρχοντικά στο πίσω κάθισμα…
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια φιλία δυνατή… Πήγαμε σπίτι, κάναμε μπάνιο, πήγαμε κτηνίατρο… Και πέρασαν 10 χρόνια…
Γέρασε, έχει προβληματάκια, δυσκολεύεται, αλλά έχει καρδιά κουταβιού…
Σε ευχαριστώ φίλε μου…. Σε ευχαριστώ σκύλε μου….
Κώστας
1 Σχόλια
Μπραβο σου παλικαρι!!!