Γεια σας…
Με λένε BILLY και είμαι 11 ετών. Η μαμά με πήρε όταν ήμουν 30 ημερών.
Θυμάμαι πρώτη μέρα στο καινούριο σπίτι. Με τάιζαν με σταγονόμετρο, γιατί της είχαν πεί ότι τρώω κανονικά, αλλά εγώ δεν ήξερα να τρώω… έτσι η μαμά δεν είχε μπιμπερό, με τάιζε με σταγονόμετρο. Θυμάμαι κατά λάθος της έπεσε και έσπασε … έγινε χαμός. Ανησύχησε… Ήταν αργά το βράδυ… εγώ πεινούσα και έκλαιγα ασταμάτητα… σκέφτηκα: “Κι εγώ πρέπει να κάνω κάτι να βοηθήσω τη μαμά” και άρχισα να τρώω μόνος μου…
Όλα κύλησαν τέλεια. Με μεγάλωσαν με πολλή αγάπη και φροντίδα. Μέχρι που μία μέρα μου δημιουργήθηκε πρόβλημα στα μάτια. Ήμουν 5 χρονών. Με πήγαν σε πολλούς γιατρούς. Πέρασα πολλή ταλαιπωρία… πόνος… Στο τέλος διαγνώστηκα με μία ασθένεια πού προέρχονται από γονείς. Καταστρέφεται οπτικές ίνες. Δεν υπάρχει θεραπεία …
Έτσι σιγά σιγά έχασα την όραση μου και είμαι τυφλός… Δύσκολο… Θέλω να βλέπω την μαμά, αλλά εκείνη τη στιγμή κοιτάω κάπου αλλού, ενώ η μαμά είναι αλλού. Πολύ συχνά χτυπάω το κεφάλι μου όταν προσπαθώ να βρω νερό. Το φαγητό το τρώω από τα χέρια της μαμάς, όπως εκείνη την εποχή που ήμουν κουτάβι…
Παρόλο που είμαι τυφλός είμαι πολύ χαρούμενος, πολύ ευτυχισμένος που βρέθηκα στα χέρια της μαμάς, γιατί με γεμίζει με αγάπη, φροντίδα και όταν είμαστε μαζί η μαμά μεταμορφώνεται και γίνεται τα μάτια μου!
Billy, Natia
