Η εβδομάδα μας ξεκίνησε με μια πάρα πολύ σημαντική μέρα για όλους μας. Φτάνει απλά όλοι μας να αναλογιστούμε ότι κάθε 3 λεπτά, κάπου στον κόσμο, γονείς ακούνε “Το παιδί σας έχει καρκίνο“. Είναι λέξεις που κανένας γονέας δεν θα πρέπει να ακούει, λέξεις που αλλάζουν τα πάντα σε δευτερόλεπτα. Και τι να πεις τώρα σε αυτόν τον γονιό;
Εγώ προσωπικά νιώθω ότι θέλω τόσα πολλά να τους πω, αλλά και παράλληλα δεν μπορώ να τους πω τίποτα. Και ίσως, τελικά να μην πρέπει και να τους πω τίποτα. Ο λόγος σου γίνεται φτωχός μπροστά στο μεγαλείο της δύναμης του κάθε γονιού, του κάθε παιδιού, αλλά και όλης της οικογένειας.
Η άποψη μου είναι: “Μην πεις”. Απλά “Πράξε”.
Δεν είσαι ούτε γιατρός, αλλά ούτε και ειδικός. Είσαι όμως κάτι ξεχωριστό: “ΑΝΘΡΩΠΟΣ“. Και ο άνθρωπος πιστεύω φτιάχτηκε για να πολλαπλασιάζει την αγάπη. Φτιάχτηκε για να την μοιράζει μέσα από την καρδιά του με όποιο τρόπο μπορεί. Έτσι λοιπόν και εγώ και εσείς, ας φτιάξουμε μια ζωγραφιά, μια κάρτα, ας πούμε κάτι ευχάριστο και ενθαρρυντικό στο παιδί αυτό. Ας πάμε να του κάνουμε παρεούλα, να παίξουμε μαζί του (όσο βεβαίως αυτό επιτρέπεται). Δεν ξέρω αν αυτό που σας λέω σας ακούγεται χαζό; Ούτε αν σας ακούγεται ανούσιο;
Θα σας διηγηθώ μια μικρή μου ιστορία σύντομη, που ήταν η σπίθα έτσι ώστε να με οδηγήσει στο να προσφέρω και επαγγελματικά πια βοήθεια σε συνανθρώπους μου, είτε παιδιά, είτε άτομα με ειδικές ανάγκες, είτε άτομα παραπληγικά, είτε απλά ανθρώπους.
Ήταν Οκτώβριος του 96′ όταν είχα την τύχη και την ευκαιρία να γνωρίσω έναν μικρό τετράχρονο φίλο μου, που έπασχε από νεοπλασματική ασθένεια. Όταν τον πρωτοσυνάντησα στο Θεαγένειο Νοσοκομείο (βρισκόμουν εκεί γιατί πήγα να συναντήσω μια φίλη μου που εργαζόταν) αρχικά ήμουν σε αμηχανία και δεν ήξερα τι να του πω. Τα χέρια μου είχαν παγώσει από το άγχος, μήπως πω ή κάνω κάτι λάθος.
Στην πορεία συστηθήκαμε και μετά από λίγο αρχίσαμε να φτιάχνουμε διάφορες κατασκευές. Όλο αυτό μεταξύ μας, μας έφερε γέλιο και πολύ παιχνίδι. Αρκετά συχνά πλέναμε τα χεράκια μας γιατί δεν έπρεπε να μας πιάσει κανένα κακό μικρόβιο, γιατί κάτι τέτοιο θα δυσκόλευε τη μέρα μας. Ειλικρινά πότε ήρθε το βράδυ, ούτε που το καταλάβαμε. Και μετά από λίγο ήρθε η νοσοκόμα και με ενημέρωσε πως έπρεπε να φύγω. Μέσα μου δεν ήθελα να φύγω, ήθελα να περάσω όλο το βράδυ μαζί του, μα έπρεπε, δεν γινόταν αλλιώς. Αφού αποχαιρετιστήκαμε και καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλον, περπατώντας στο διάδρομο άκουσα πίσω μου έντονες παιδικές πατουσίτσες να τρέχουν και όταν γύρισα να δω, αντιμετώπισα μια μεγάλη αγκαλιά του μικρού μου φίλου και δυο ζεστά χεράκια να με αγκαλιάζουν.
Έχουν περάσει από τότε σχεδόν 25 χρόνια, τέτοια αγκαλιά ποτέ μου δεν συνάντησα και ειλικρινά δεν ξέρω αν ποτέ μου συναντήσω.
Αυτό όμως που με κάνει μέχρι σήμερα να αγαπώ, να λατρεύω και να μην ξεχνάω ποτέ μου εκείνο το παιδάκι, που σήμερα θα είναι άνδρας, είναι τα λόγια που μου είπε και ήταν λόγια που τρύπησαν την ψυχή μου θετικά, με προβλημάτισαν κοινωνικά και ήταν αυτά τα λόγια που μου έδωσαν τα φτερά έτσι ώστε να αποφασίσω πια να έχω σαν κύριο σκοπό στην ζωή μου, την αγάπη μου και την προσφορά μου στον συνάνθρωπο μου.
Μου είπε λοιπόν ο μικρός:
“Ξέρεις Κύριε , μπορεί σήμερα να σε γνώρισα αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και μην ρωτήσεις γιατί. Και κάτι τελευταίο: εγώ μπορεί να είμαι μικρούλης και λίγο αρρωστούλης, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι στεναχωριέσαι που με βλέπεις έτσι. Ήθελα να σου πω ότι σ’ ευχαριστώ που με αγαπάς και πέρασες μαζί μου αρκετές ώρες. Ο γιατρός μου δίνει φαρμακάκια, και προσπαθεί να σκοτώσει τον κακό δράκο που είναι μέσα μου. Εγώ όμως θα τον σκοτώσω πρώτος με αγάπες και χαμόγελα. Σήμερα νομίζω πως με βοήθησες πολύ σε αυτό”.
Και έτσι ξανά αγκαλιαστήκαμε και βρεθήκαμε άλλες δύο φορές.
Λοιπόν φίλοι μου, σας μοιάζει ακόμη χαζό ή τρελό το να προσφέρετε λίγο από τον χρόνο σας; Πιστέψτε με, στα μάτια ενός παιδιού, ο ελάχιστος χρόνος που μπορούμε να διαθέσουμε, είναι ένα σπουδαίο όπλο στη δύσκολη αυτή μάχη που δίνουν.
Ο παιδικός καρκίνος δεν είναι απλώς μερικά παιδικά γυμνά κεφαλάκια. Είναι κάτι πιο βαθύτερο, κάτι πιο ουσιαστικό. Είναι στα μάτια ενός παιδιού: Ο ήρωας και ο δράκος του. Κι αυτός ο ήρωας, αρχικά δεν ήξερε πώς να πολεμήσει. Έμαθε όμως. Οι καταστάσεις τον ανάγκασαν να μάθει. Όμως αυτός ο ήρωας έχει τέτοια θέληση και τέτοια αγάπη για ζωή, που και πέντε λεπτά αν διαθέσουμε από τον χρόνο μας, θα φανούν στα μάτια ενός παιδιού, ως ένα δυνατό σπαθί να πολεμήσει το δικό του δράκο.
Καλοί μου φίλοι ας μην αφήσουμε την λέξη “ΚΑΡΚΙΝΟΣ” να τρομάζει τα παιδιά μας. Μην κλείνουμε τα μάτια μας στην οποιαδήποτε βοήθεια που αφορούν παιδιά και συνανθρώπους μας. Υπάρχει αυτός ο δράκος και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και όταν έχουν εμάς δίπλα τους, μπορούν να κερδίσουν την μάχη τους απέναντι στον δράκο.
Νομίζω πως αξίζουν την βοήθεια μας, γιατί είναι ήρωες. Ήρωες της ζωής. Όλοι μαζί ενωμένοι για να νικήσουμε τον δράκο. Και ένα μήνυμα στους γονείς που παλεύουν μαζί με τα παιδιά τους:
“Αγαπητοί γονείς” κουράγιο και επιμονή, είμαστε δίπλα σας, σύμμαχοι στον αγώνα σας. Τα παιδιά σας θα βγουν νικητές, γιατί είναι ήδη γεννημένα νικητές. Εμείς θα βρισκόμαστε δίπλα σας για να γιορτάσουμε την πτώση του κάθε δράκου.
Ευχαριστώ
Ηλίας
