Συνάντησα τον Αντώνη Λουδάρο στο εστιατόριο ενός πολύ όμορφου ανακαινισμένου ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης. Εκεί με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης «Σκηνές από έναν Γάμο» μιλήσαμε για τις σχέσεις των δύο φύλων, αλλά και για πολλές στιγμές της ζωής του έως σήμερα. Δε θα κρύψω πως συγκινήθηκα, γέλασα και πέρασα δύο υπέροχες ώρες με έναν άνθρωπο τον οποίο αισθάνομαι τυχερή που γνώρισα. Μέσα από τη συζήτησή μας γνώρισα τον Αντώνη ως παιδί, γιο, άνθρωπο, άντρα, φίλο, ηθοποιό, σκηνοθέτη… Έναν πολυδιάστατο καλλιτέχνη που έχει μέσα του αναζητήσεις, ερωτήματα, δεν καθησυχάζεται και εξελίσσεται ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος. Απολαύστε τη συζήτησή μας και γνωρίστε λίγο καλύτερα τον άνθρωπο Αντώνη Λουδάρο!
Αντώνη πώς προέκυψε η αγάπη σου για την υποκριτική και έφτασες να το κάνεις επάγγελμα;
Στο σχολείο! Ποίημα το ποίημα, γιορτή τη γιορτή, ήταν κάτι που με ευχαριστούσε και οι άλλοι έβλεπαν κάτι και μου έλεγαν πως πρέπει να γίνω ηθοποιός. Για εμένα τότε ηθοποιός σήμαινε αυτοί οι ηθοποιοί που έβλεπα στον κινηματογράφο. Δεν καταλάβαινα πώς μπορεί να γίνει κάποιος ηθοποιός, μου φαινόταν ένα μαγικό τοπίο. Αργότερα, στο λύκειο, κάναμε μία θεατρική ομάδα, με πολύ ωραία έργα και πια οι καθηγητές ήταν πολύ ξεκάθαροι, μου έλεγαν ότι πρέπει να γίνω ηθοποιός, να δώσω σε δραματική σχολή. Ήταν σχεδόν σαν μονόδρομος για εμένα. Δεν σπούδασα κάτι άλλο και όλο αυτό έγινε χωρίς καμία αρνητική επιρροή από το οικογενειακό περιβάλλον. Θα σου έλεγα μάλλον θετική. Οι γονείς μου, αλλά και οι συγγενείς θαύμαζαν τους καλλιτέχνες.
Αλήθεια, αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις;
Νομίζω θα έκανα κάτι σε σχέση με παιδιά, κάτι παιδαγωγικό. Αγαπάω την αθωότητα και τη σοφία που έχουν τα παιδιά. Νομίζω πως όταν γεννιόμαστε ξέρουμε τα πάντα και τα ξεχνάμε σιγά σιγά.
Ήρθες σε αυτόν τον κόσμο με την είδηση «Γεννήθηκε παιδί μαμούθ». Ένα μωράκι 6 κιλά που σίγουρα ήρθε να κάνει τη διαφορά στον καλλιτεχνικό κόσμο. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Τα αδέρφια μου λένε ότι αφού σαράντισα και μετά, ήθελαν να με βγάλουν έξω βόλτα και ντρεπόντουσαν, λένε πως ήμουν γίγαντας. Τι εννοούν ακριβώς δεν ξέρω! Ήταν και μεγάλες κοπέλες πια και ντρεπόντουσαν να πουν πως είμαι το αδερφάκι τους. Τότε, το ’68, ήταν ταμπού μια γυναίκα 40 χρονών να έχει παιδί και μάλιστα να είναι το έβδομο.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ωραία, γιατί ήμουν ο μικρότερος, το στερνοπούλι και με φρόντιζαν. Τα θυμάμαι με πολύ παιχνίδι στη γειτονιά – χειμώνα, καλοκαίρι. Μεγάλωσα στη Δάφνη και την Παρασκευή μετά το σχολείο πήγαινα στη θεία μου στη Νέα Σμύρνη. Η απόσταση αυτή μου φαινόταν τόσο μεγάλη, σαν να πήγαινα διακοπές. Μου έρχονται εικόνες με πολύ παιχνίδι στη γειτονιά, πολύ γέλιο, μεγάλες παρέες… Μέχρι που κάπου εκεί στην προεφηβεία, περίπου 12 χρονών, που χάνω τη μαμά μου. Αποτέλεσμα ήταν να διαλυθεί η οικογένεια και εγώ να μην ξέρω πού να πάω. Η παιδική ηλικία κόπηκε απότομα, ξαφνικά ένιωσα γέρος και με μία ευθύνη… ότι τώρα πρέπει να δω τι θα κάνω. Θυμάμαι ότι στην κηδεία της μαμάς μου είχα πει μέσα μου «Και τώρα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου».
Έχεις κάνει μία πορεία που αποτελεί πρότυπο για ένα παιδί που χάνει σε αυτή την ηλικία τον γονιό του. Είσαι ένα παράδειγμα για όλα τα παιδιά που μπορεί να ζήσουν αυτό το τραγικό γεγονός. Τι θα ήθελες να πεις στη μαμά σου σήμερα, τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια;
«Μαμά, καλά δεν τα ‘χω καταφέρει;», «Μαμά σ’ ευχαριστώ». Σε ευχαριστώ που έφυγες, γιατί ακόμα και αυτό το τραγικό γεγονός το θεωρώ με έναν τρόπο δώρο, με άνδρωσε. Ακόμα κι αν πέρασα πολύ δύσκολα για να μου συμβεί αυτό. Με το που έφυγε η μαμά ένιωσα ότι υπήρξε αγάπη από τους γύρω μου – τους συγγενείς, τα αδέρφια μου. Βέβαια καμία στήριξη δεν μπορούσε να καλύψει το γεγονός, παρόλα αυτά όμως, εκ των υστέρων πια και στην ηλικία των 51 μπορώ να σου πω ότι με στήριξαν πάρα πολύ. Πήρα πολλή αγάπη. Η απώλεια της μάνας μου ήταν και δώρο ταυτόχρονα, γιατί ανακάλυψα κι άλλα τοπία, έδωσα τη δυνατότητα στους ανθρώπους να μου δείξουν κι άλλα πράγματα κι άλλη αγάπη και εγώ να μπορέσω να την εκφράσω. Με υιοθέτησε η θεία μου, η αδερφή της μαμάς μου και όταν της έκλεισα τα μάτια της είπα: «Μαμά σε ευχαριστώ», χωρίς να μου το ζητήσει να τη λέω ¨μαμά¨. Μου φέρθηκε σαν μάνα.
Πολλά πράγματα στη ζωή μας είναι θέμα απόφασης. Θεωρώ ότι αν αποφασίσεις ότι θα τα καταφέρεις, θα τα καταφέρεις. Τελικά θέμα απόφασης είναι και η ευτυχία του ανθρώπου. Εγώ πέρασα πολλά χρόνια βλέποντας τα πράγματα σαν μισοάδειο ποτήρι, τώρα το βλέπω μισογεμάτο.
Ο μπαμπάς σου;
Ο μπαμπάς ήταν τορναδόρος στο επάγγελμα, τώρα πια αυτό το επάγγελμα δεν νομίζω ότι υπάρχει. Με τη συναίνεση του υιοθετήθηκα. Ήταν από τους ανθρώπους που μου έλεγε πως ο ηθοποιός είναι καλλιτέχνης και πρέπει να δουλέψω σκληρά για να τα καταφέρω. Ο πατέρας μου με πρόλαβε, με είδε στο θέατρο, η μάνα μου καθόλου βέβαια. Ερχόταν και καμάρωνε πολύ. Έλεγε «Σας αρέσει; Γιος μου είναι». Έχουν φύγει όλοι αυτοί από τη ζωή, αλλά…τι ωραία που είναι η ζωή! Πήρα αγάπη και προσπάθησα να δώσω αγάπη.
Όλα αυτά τα χρόνια που σε γνωρίζουμε ως ηθοποιό, σε έχουμε απολαύσει σε ρόλους στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Εσύ πού απολαμβάνεις περισσότερο να υποδύεσαι ρόλους;
Εγώ σπούδασα και σπουδάζω υποκριτική. Το θέατρο νιώθω ότι είναι ο βασικός κορμός της δουλειάς μου. Η τηλεόραση δεν σου δίνει χρόνο – τα ‘μαθες, πες τα. Δεν είναι απλώς ¨λέμε τα λόγια¨, χρειάζεται μια διαδικασία για να αφομοιώσεις, να δουλέψεις και να βγάλεις τα συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο. Με αυτή την έννοια θα σου έβαζα πρώτο το θέατρο, μετά τον κινηματογράφο και μετά θα έβαζα την τηλεόραση. Αλλά όλα έχουν τις χάρες τους.
Αντώνη έχουμε δει και δουλειές σου ως σκηνοθέτης.
Ναι, τώρα σιγά σιγά, ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία. Είναι μια καινούργια αγάπη, ένας άλλος τρόπος να βλέπω το ίδιο επάγγελμα. Βλέπεις το ίδιο θέμα κάτω από άλλο πρίσμα, πολύ πιο συνολικά. Ο ηθοποιός έχει να ασχοληθεί με τον εαυτό του και ο σκηνοθέτης να τον εντάξει σε ένα σύνολο, πρέπει να φτιάξει τον κόσμο, το σύμπαν, που θα κινηθεί ο ηθοποιός. Είμαι σε αυτή τη διαδικασία. Είναι πολύ γοητευτικό. Βέβαια δεν είναι πολύ εύκολο να σκηνοθετείς και να παίζεις ταυτόχρονα. Είναι πολύ δύσκολο. Δεν σου κρύβω ότι δεν μου αρέσει πολύ όταν το κάνω, αν και αυτή τη στιγμή το κάνω και στην παράσταση «Σκηνές από έναν Γάμο» στη Θεσσαλονίκη και στην «Παριζιάνα» στην Αθήνα.
Τώρα που τα βλέπεις και ως σκηνοθέτης θα ήθελες να πεις την άποψή σου για κάποιους ανθρώπους που έχουν μπει στον χώρο της υποκριτικής χωρίς να είναι ηθοποιοί, χωρίς να έχουν κάνει κάποιες σπουδές;
Το θέατρο είναι ανοιχτό, δέχεται ανθρώπους και είναι αδηφάγο, θέλει συνέχεια καινούρια πρόσωπα. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Σίγουρα το να σπουδάσεις σε βοηθάει πάρα πολύ, αλλά το θέατρο με έναν τρόπο τρίβει τα χέρια του και για την αποτυχία του άλλου. Όσοι σπουδάσουν δεν σημαίνει ότι είναι καλοί ηθοποιοί και επίσης όσοι δεν σπουδάσουν δεν σημαίνει ότι είναι κακοί. Αν όμως υπάρχει μία περίπτωση κάποιος να είναι καλός ενώ δεν έχει σπουδάσει υποκριτική; Απλώς αυτό θα πρέπει να είναι το έναυσμα για να πάει να σπουδάσει. Αλλά δεν μπορείς να πεις σε κάποιον ότι απαγορεύεται να παίξει χωρίς να έχει σπουδές υποκριτική. Απαγορεύεται να πάω σε ένα χειρουργείο και να πάρω τα νυστέρια. Απαγορεύεται γιατί θα σκοτώσω κάποιον. Θα μου πεις και το θέατρο δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιον με έναν τρόπο; Ναι αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο.
Θα τολμούσα να πω πως τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα κρύβουν μια εσωστρέφεια, μια μοναξιά. Ισχύει για εσένα αυτό; Έχεις αυτή τη μοναξιά, την εσωστρέφεια;
Έχω, τη θέλω κιόλας και την αναζητώ. Τις περισσότερες φορές θέλω να γυρίσω σπίτι μου και να κοιτάω το ταβάνι. Δε θέλω να μιλάω. Στο σπίτι μου είμαι ένας άλλος άνθρωπος, ένας γρουσούζης, μονόχνωτος, δε μου αρέσει τίποτα και δε θέλω πολλά πολλά. Είμαι εσωστρεφής. Αν κάποιος με παρακολουθήσει μέσα στο σπίτι θα πει πως έχω κατάθλιψη, βγαίνοντας από το σπίτι θα δει άλλη εικόνα. Για να μπορέσω να κάνω το ένα και το άλλο από κάπου πρέπει να παίρνω δύναμη και τη δύναμη μου τη δίνει η σιωπή.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας και της τεχνολογίας, στην εποχή του Instagram και των φίλτρων. Για εσένα ποιον ρόλο παίζει η εξωτερική εμφάνιση;
Μπήκα κι εγώ σε αυτή την ιστορία τώρα, έκανα Instagram.
Βέβαια παίζει ρόλο η εξωτερική εμφάνιση, σε όλα, ακόμα και σε ένα καφέ βλέπεις πως έρχονται να σου πάρουν παραγγελία όμορφα πρόσωπα, όμορφες παρουσίες, Η εξωτερική εμφάνιση βεβαίως και παίζει ρόλο, αρκεί να μην είναι η ουσία μόνο αυτό. Όλοι θέλουμε το αμπαλάζ το σωστό. Ένα δώρο δεν είναι μόνο η αξία του δώρου, είναι και το πώς το προσφέρεις.
Αντώνη οι σχέσεις σήμερα πραγματικά έχουν γίνει πολύ δύσκολες. Τι πιστεύεις πως έχει αλλάξει και έχουμε τόσες δυσκολίες στην προσωπική μας ζωή και στις σχέσεις μας;
Έχει αλλάξει λες; Εγώ πιστεύω ότι είμαστε λίγο πιο ειλικρινείς. Πολύ πιο εύκολα λέμε «Αυτό δεν μ’ αρέσει, δεν το θέλω, δεν με ευχαριστεί». Παλιά δεν το λέγαμε, δεν μπορούσες να το πεις.
Η σχέση χαλάει γιατί πρέπει να χαλάσει. Μπορώ να σου πω αυτό που λέει και ο ρόλος, ο Γιόχαν στο έργο «Σκηνές από έναν Γάμο», είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Δεν ξέρουμε τίποτα. Παλεύουμε για την εξωτερική εμφάνιση, παλεύουμε να μάθουμε τα πάντα, ακόμα και την τετραγωνική ρίζα του x, να μάθουμε γνώσεις γνώσεις γνώσεις… Οτιδήποτε έχει να κάνει με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Και πώς να καταλάβεις τον άλλον, να τον γνωρίσεις, πώς να τον κατανοήσεις όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για εσένα, για τον εαυτό σου; Πράγμα που λέει και μέσα στο έργο και ο ήρωας.
Τώρα που αναφέρθηκες στον Γιόχαν, φέτος στη Θεσσαλονίκη, για δεύτερη χρονιά, σε βλέπουμε να πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Σκηνές από έναν γάμο», την οποία και σκηνοθετείς, ένα βραβευμένο έργο του Ingmar Bergman. Το έργο πραγματεύεται την ερωτική σχέση ενός ζευγαριού σε όλες τις φάσεις που μπορεί να περάσει μία πολύχρονη σχέση αγάπης και πάθους. Στη σημερινή κοινωνία έχουμε μάθει να αγαπάμε αληθινά, βαθιά;
Δεν νομίζω όχι. Δεν εκπαιδευόμαστε για να αγαπήσουμε, μας εκπαιδεύουν για να μας αγαπάνε. Όχι πώς θα το κάνω εγώ, αλλά πώς θα το κάνουν οι άλλοι. Μεγαλώνουμε με μία απαίτηση να μας αγαπήσουν για αυτό που είμαστε και αυτό που είμαστε μπορεί να είναι ένα τέρας. Και όμως, όταν η μάνα λέει: «Βρες τον καλό γαμπρό» και αυτό μπαίνει πια στο κύτταρο της γυναίκας και στον άντρα του λέει πως η νύφη που θα πάρει πρέπει να έχει λεφτά, καταξίωση… Δε μας ενδιαφέρει να είναι καλός άνθρωπος, αν είναι και καλός άνθρωπος τόσο το καλύτερο, αλλά το βασικό είναι να ζήσεις μία εύκολη ζωή και εύκολη ζωή σημαίνει να ζήσεις με χρήματα! Αυτό μας περνάνε γενιά γενιά. Το ζητούμενο είναι να εξασφαλιστούμε.
Βλέπεις φως από τη νεολαία; Βλέπεις κάτι να αλλάζει σε όλο αυτό;
Το βλέπω στα νέα τα παιδιά, όπως βλέπω και το επαναστατικό πνεύμα που έχουν οι νέοι, το οποίο σιγά σιγά γίνεται όλο αυτό η απόλυτα συντηρητική παράταξη. Ποιοι απαρτίζουν τα συντηρητικά κόμματα, ποιοι είναι οι ψηφοφόροι! Δεν λέω κακώς ή καλώς, ό,τι θέλει ο καθένας, αλλά αυτό όλο το επαναστατικό που έχουμε μέσα μας να αλλάξουμε τον κόσμο, σιγά σιγά γίνεται η τσέπη μας, το συμφέρον μας και μόνο. Δεν μας απασχολεί ως κοινωνία κάτι άλλο, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι σημαίνει ¨αγαπάω¨. Θέλει μία διαδικασία, είναι ένα χωράφι που πρέπει να το σπείρεις, να του βάλεις το χώμα του, να του βάλεις συστατικά…. Μαθαίνεται η αγάπη, θέλει καλλιέργεια σαν ένα χωράφι. Αλλά θέλει μια πραγματική καλλιέργεια. Εγώ προτείνω σε όλον τον κόσμο, επειδή δεν είμαστε ένας λαός που διαβάζει πολύ, τουλάχιστον ας βρούμε το κουράγιο και το θάρρος να αρχίσουμε μία ψυχοθεραπεία.
Εσύ Αντώνη μπήκες ποτέ στη διαδικασία να ακολουθήσεις κάποιον κύκλο ψυχοθεραπείας;
Χρειάζεται να μάθουμε λίγο πιο βαθιά να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, πιο ουσιαστικά. Εγώ να σου πω την αλήθεια κάνοντάς το, όχι όσο θα ήθελα, βρήκα καινούργιους δρόμους, έμαθα να συγχωρώ. Όταν κάνεις μία σειρά συνεδριών ψυχοθεραπείας, βλέπεις ότι αυτό που νομίζεις ότι είναι τέλειο για τον εαυτό σου τελικά δεν είναι. Αυτός που νομίζει ότι τα έχει κάνει όλα μία χαρά και φταίνε οι άλλοι, σιγά σιγά καταλαβαίνει ότι έχει ένα τέρας μέσα του. Δεν είναι κακό, να συμφιλιωθώ με το τέρας, το θέλω κιόλας. Ναι είμαι και τέρας, δεν είμαι μόνο ο καλός Αντώνης ο κοινωνικός που μιλάει, που είναι καλός ηθοποιός. Έχω και πολύ άσχημες και μαύρες πλευρές. Και γουστάρω και δεν με νοιάζει να σου πω ότι δεν είμαι πολύ καλός. Έχω και τα δύο, είμαι και άσπρο και μαύρο, όπως τα έχουμε όλοι, απλώς κλείνουμε τα μάτια, τα αυτιά, το στόμα μας και κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα και έτσι περνάει μια ζωή αχρησιμοποίητη.
Στον Γιόχαν βλέπεις κοινά στοιχεία με εσένα;
Ναι βέβαια, έχω κοινά στοιχεία. Να σου πω την αλήθεια, με έναν τρόπο ο Γιόχαν είναι και ο Αντώνης, σε πολλά κομμάτια του. Έχει χιούμορ, είναι ειλικρινείς, χυδαία ειλικρινείς, στρέφει το μαχαίρι στην πληγή, έχει κάνει μετατόπιση ευθυνών ο Αντώνης σε διάφορες σχέσεις. Τα έχω κάνει όλα και τα κάνουμε. Απλώς ζω και προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, ακόμα και στο τέρας μου, να μην φοράω μια μάσκα ακόμη και στο σπίτι μου. Δεν είναι πολύ εύκολο και δεν είναι πολύ εύκολο και ο άλλος να το θέλει αυτό στη ζωή του και… γιατί να το θέλει!
Σε αυτή την παράσταση, «Σκηνές από έναν Γάμο», παίζεις εσύ και η Παυλίνα Χαρέλα. Πώς είναι αυτή σου η εμπειρία, συνεργασία σας;
Ήταν μεγάλη πρόκληση το να έρθω στη Θεσσαλονίκη, ενώ έχω δουλειά στην Αθήνα, τα Δευτερότριτα να έρχομαι να παίζω σε ένα όχι κεντρικό θέατρο της Θεσσαλονίκης, στο Θέατρο Σοφούλη, με μία κοπέλα την Παυλίνα Χαρέλα, η οποία δεν θα έλεγες ότι είναι το όνομα, η φίρμα της Θεσσαλονίκης. Παρόλα αυτά συνεργάζομαι μαζί της, γιατί πιστεύω και σε αυτό που κάνει η ίδια και στην προσωπική της τρέλα. Έχει μια πολύ ωραία τρέλα. Αποφασίζει και ρισκάρει και χρήμα και χρόνο και τον εαυτό της τον ίδιο, σε ένα παιχνίδι που μπορούσε να καεί. Είναι μια πολύ σημαντική συνάντηση, ό,τι κι αν μου ζητήσει θα είμαι εδώ.
Με την Παυλίνα περνάω από τις πιο ωραίες εμπειρίες που έχω ζήσει στο θέατρο. Όχι μόνο για την ευκαιρία που μου έδωσε. Το δέσιμό, η χημεία μας, ο τρόπος που μπορούμε να παίζουμε το έργο και ταυτόχρονα να γελάμε, να το διασκεδάζουμε τόσο πολύ – δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το διασκεδάζουμε την ώρα της παράστασης. Ατάκες, πώς θα το πει και βοηθάει τον άλλον, όπως και ατάκες που μας θυμίζουν κάτι που έγινε στα καμαρίνια. Είμαι πολύ αφηρημένος, πάω να βγω και με ρωτάει αν έβαλα τη φανέλα, το ρολόι, τη βέρα. Την ώρα της παράστασης κοιτάζω το ρολόι που το είχα βάλει πια και ήταν το δικό μας «δόξα τω θεό που το θυμήθηκες και το έβαλα».
Στην παράσταση είστε ένα παντρεμένο ζευγάρι. Ποια είναι η άποψη σου για τον θεσμό του γάμου στην Ελλάδα του σήμερα;
Σίγουρα και στην Ελλάδα υπάρχουν ευτυχισμένα παντρεμένα ζευγάρια. Τα έχω δει. Έχω δει και τα χιλιάδες άλλα, κάτι φωτεινές εξαιρέσεις είναι τα πολύ ευτυχισμένα ζευγάρια. Εμένα αυτό κάτι μου λέει. Μου λέει ότι είναι πολύ δύσκολη ιστορία ο γάμος. Είναι ένας κοινωνικός τρόπος για να κάνεις οικογένεια. Δεν έχουμε μάθει στο άλλο – δεν παντρεύομαι αλλά θέλω οικογένεια – δεν είναι αποδεκτό. Υπάρχει μία κοινωνική κορνίζα που σου λέει ότι εφόσον είσαι καλά με τον σύντροφό σου και θέλεις κι ένα παιδί βάλε και την κουλούρα. Δεν μπορεί η κοινωνία να δεχτεί μία ανύπαντρη μητέρα.
Τα social media μπήκαν στη ζωή μας και ο τρόπος επικοινωνίας των νέων έχει αλλάξει. Το φλερτ, οι σχέσεις συμβαίνουν και μέσα από τα social media. Πώς βλέπεις αυτή την κατάσταση;
Μου φαίνεται πολύ χαζομάρα. Είναι μόνο για την εφηβεία αυτό και για ένα ευκαιριακό σεξ. Μπορεί να ξεκινήσει κάτι και τελικά με αυτόν τον άνθρωπο να καταφέρεις να έρθεις πιο κοντά και να γίνει σχέση. Αλλά είναι ξεκάθαρο από την αρχή – και εγώ και εσύ ψάχναμε κάτι κοινό, το ίδιο. Όταν γνωρίζω τη σχέση μου μέσα από τα social media καταλαβαίνω ότι με την ευκολία που γνώρισε εμένα μπορεί να γνωρίσει άλλους 30, με την ευκολία που εγώ το έχω κάνει γνωρίζει ότι μπορεί να το ξανακάνω. Είμαι σε μία σχέση και υπάρχει πιθανότητα ενώ είμαστε σε σχέση να γνωρίζει κι άλλους ανθρώπους. Σου έχει συστηθεί από την αρχή.
Το θέμα είναι πόσο η εποχή μας και οι πόσο μικρότεροι είναι κυνικοί στο κομμάτι του σεξ. Δεν θεωρούν ότι το να ενωθούν δύο άνθρωποι σημαίνει και κάτι. Είναι σαν να έχει ξεπεραστεί. Είναι πιο συντηρητικοί στα συναισθήματα, έχουμε μια αναπηρία σε αυτό. Δεν θέλουμε να φανερώσουμε ποιοι είμαστε.
Στην Αθήνα σε βλέπουμε στο θέατρο Broadway με την παράσταση «Η Παριζιάνα». Μίλησέ μας για αυτή την παράσταση. (Χειμώνας 2019)
Μια πολύ μεγάλη παράσταση, πολύ μεγάλη παραγωγή, αυτό που λέμε υπερπαραγωγή. Τα σκηνικά είναι πολύ πλούσια, υπάρχει ζωντανή ορχήστρα δέκα ατόμων, μαέστρος, σκηνικά που μπαινοβγαίνουν. Είναι η γνωστή ελληνική ταινία που είχε παίξει η αείμνηστη Ρένα Βλαχοπούλου, αυτό το θηρίο της υποκριτικής, ο Χρόνης Εξαρχάκος, η Έρρικα Μπρόγερ, την οποία έχουμε και τη χαρά να την έχουμε μαζί μας στην παράσταση. Επανεμφανίστηκε 20 χρόνια μετά παίζοντας βέβαια έναν άλλον ρόλο. Το βασικό για εμένα είναι ότι πρέπει να θαυμάζω τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Στη συγκεκριμένη παράσταση διάλεξα έναν έναν τους συνεργάτες μου για να φτιάξω αυτό το παζλ της Παριζιάνας.
Σε αυτή την παράσταση υπογράφω και τη διασκευή και τη σκηνοθεσία. Βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την ταινία. Έχω κρατήσει το βασικό στόρι, του Δαλιανίδη, το έκανα μια μικρή διασκευή για να το προσαρμόσω και να το κάνω θεατρικό. Αποτέλεσμα είναι με την άδεια που πήρα από συγκεκριμένους ανθρώπους, κάποιους ρόλους λίγο τους μεγάλωσα, τους έχω δώσει λίγη ζωή παραπάνω. Για παράδειγμα τη Σούζι που πάει να κάνει ένα τάμα στη Τήνο στη Μεγαλόχαρη και κατά τύχη πέφτει πάνω στην Πελαγία που πηγαίνει στη Μύκονο για να στήσει όλο αυτή την απατεωνιά ότι είναι η μαντάμ Πελαζί εκ Παρισίων. Εκεί η Πελαζί της εξομολογείται το μυστικό της και η Σούζι της λέει πως δε θα το αποκαλύψει αρκεί να γίνει κι αυτή μοντέλο της. Και έτσι με αυτόν τον τρόπο οι θεατές μου λένε πως βλέπουν την ταινία, αλλά ταυτόχρονα ξεχνάνε ότι την βλέπουν. Έχει γίνει με άλλη αισθητική και είναι σαν να βλέπεις όλο το ελληνικό μιούζικαλ, όλα τα κλισέ που υπήρχαν και που τα αγαπάμε, σε μία παράσταση. Όλος ο ελληνικός μουσικός κινηματογράφος σε μία παράσταση. Είναι σαν να δίνεις κι έναν φόρο τιμής σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες τον Δαλιανίδη, στον Πλέσσα.
Πήρα όλα τα τραγούδια που χωρούσαν στην παράσταση και δένουν αρμονικά με το στόρι και τα προσάρμοσα, είναι σαν να γράφτηκαν για την παράσταση. Συν ότι ο Πλέσσας έγραψε ένα καινούργιο τραγούδι για την παράσταση. Λέγεται «Η Παριζιάνα». Εκτός από το «Δεν είναι επάγγελμα αυτό είναι μαρτύριο, είναι μια κόλαση σωστό βασανιστήριο», υπάρχει και άλλο καινούργιο που λέει: «Η μαντάμ Πελαγία, η μαντάμ Πελαζί κι αν δεν ξέρεις το Παρίσι, μέσα στα υφάσματά της ζει».
Αντώνη κάθε μέρα έχεις παραστάσεις. Δευτέρα και Τρίτη στη Θεσσαλονίκη και τις υπόλοιπες μέρες στην Αθήνα. Έχεις κι άλλα επαγγελματικά σου νέα να μας πεις; (Χειμώνας 2019)
Ναι βέβαια! Στις 19 Δεκέμβρη βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και όχι μόνο. Εκεί κάνω τον Χατζηδάκι. Δείτε το τρέιλερ και θα καταλάβετε..
Επίσης διδάσκω στη δραματική σχολή Ίασμος και τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι κι εδώ στη Θεσσαλονίκη με τη δραματική σχολή του Βουτσινά.
Αντώνη σε ευχαριστούμε πολύ!
Με το τέλος της συζήτησής μας ο Αντώνης έφυγε τρέχοντας για να προλάβει την παράστασή του. Η ζωή του είναι τόσο γεμάτη με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις που ίσως θα πίστευε κάποιος πως πάντα έτσι τον βλέπει, να τρέχει. Κι όμως… στις δύο ώρες που περάσαμε μαζί του δεν αισθάνθηκα λεπτό πως βιάζεται ή έχει πίεση χρόνου. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να ζει και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της ζωής του, είτε ως Αντώνης, είτε ως Γιόχαν, είτε ως Χατζηδάκις, είτε ως Λεωνίδας, είτε…, είτε… Αυτός είναι.. ο μοναδικός Αντώνης Λουδάρος.
Φανή Συντάκη
Φωτογραφίες: Έλενα Γκόδα
Φιλοξενία ξενοδοχείο Antigon Urban Chic Hotel
(Πρώτη δημοσίευση SKGLife.gr)
