«Η σκέψη μου…. σ’ εκείνον» είναι ο τίτλος του βιβλίου της κυρίας Πόλυ Γιαννοπούλου, μίας νέας γυναίκας που έδωσε σάρκα και οστά στον καρκίνο για να μπορέσει να τον αντιμετωπίσει. Έτσι έγραψε μία ιστορία για τον κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει κάτι που μπορεί αρχικά να τον τρομάζει – μία αρρώστια, μία απώλεια, ένα διαζύγιο, οτιδήποτε… Αλλά κυρίως έγραψε αυτή την ιστορία για να μάθει στα δύο της κοριτσάκια ότι όταν έρθουν αντιμέτωπες με κάποια δυσκολία στη ζωή τους μπορούν να την αντιμετωπίσουν, όπως έκανε και η μαμά τους. Σήμερα, αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί και είναι ικανό να δώσει μία άλλη ματιά της ζωής, χωρίς μοιρολατρία, σε όλους εμάς.
Κυρία Γιαννοπούλου καλώς σας βρήκα!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε να μιλήσω, να ακουστώ και να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας!
Αρχικά, θα ήθελα να μου πείτε πότε σας έγινε η διάγνωση που σας έκανε να γράψετε αυτό το βιβλίο, ποια ακριβώς ήταν αυτή;
Όλα άρχισαν το καλοκαίρι του 2014, όταν ανακάλυψα κάτι ψηλά στο στήθος, το οποίο έφευγε και ερχόταν ανάλογα με την έμμηνο ρύση. Υπέθεσα πως θα ήταν κάποια κυστούλα και θα το έλεγχα στον προγραμματισμένο μου έλεγχο τον Οκτώβριο. Προς το τέλος του καλοκαιριού κατάλαβα ότι μεγάλωσε και ότι έμεινε εκεί στάσιμο. Έτσι απευθύνθηκα σε μαστολόγο. Μετά από ελέγχους ο γιατρός μου πρότεινε να το βγάλω, καθώς αυτά όταν μένουν μέσα στο στήθος, αλλάζουν μεταλλάσσονται και δημιουργούν προβλήματα. Πέρασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και πήγα να το ξαναδεί, έκανα και μία μαστογραφία έτσι ώστε να κλείσω ραντεβού για να μπω στο χειρουργείο. Όπως γράφω όμως και στο βιβλίο, τον είδα… Ο γιατρός υποψιαζόταν, εγώ ευχόμουν να μην ήταν.. Την ίδια μέρα πήγα και σε δεύτερο γιατρό, ο οποίος μου το επιβεβαίωσε. Έτσι άρχισε και η γνωριμία μαζί του. Είχα διαγνωστεί με καρκίνο μαστού κι έπρεπε να δούμε από εκεί και πέρα ποιος ακριβώς ήταν ο τύπος του.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις, τα πρώτα συναισθήματα έχοντας αυτή τη διάγνωση στα χέρια σας;
Σε αυτό πιστεύω με βοήθησε πάρα πολύ η δουλειά μου, γιατί δουλεύω σε φαρμακείο και άκουγα συνέχεια στα αυτιά μου.. ¨ο ξάδερφός μου, ο θείος μου, ο πατέρας μου, η κόρη μου¨…γυρνούσε συνέχεια αυτό το όνομα, οικείο όνομα. Το γνώριζα, το ήξερα. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «Βρε καλώς τον!» και η δεύτερη σκέψη ήταν «Άντε να δούμε τώρα, πώς θα το φτιάξουμε όλο αυτό». Δίπλα μου, από την πρώτη στιγμή, ήταν πάντα ο άντρας μου.
Η λέξη «καρκίνος», ομολογουμένως, τρομάζει τους περισσότερους ανθρώπους. Σε εσάς τι ήταν αυτό που σας έδωσε τη δύναμη να το αντιμετωπίσετε;
Δε με τρόμαξε πολύ, όπως πίστευα, απλώς ήταν λίγο σαν σφαλιάρα εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε όμως να βρω έναν τρόπο να το αντιμετωπίσω. Είχα δύο μικρά κοριτσάκια, 5,5 και 2 χρονών ήταν τότε, άρα είχα δύο πολύ σημαντικούς λόγους για να παλέψω μαζί του. Είτε τον νικούσα, είτε όχι. Τα κοριτσάκια μου ήταν η δύναμή μου. Έχουν έναν πολύ όμορφο κόσμο, μόνο δικό τους, όλα τα παιδιά. Έναν κόσμο που εμείς οι μεγάλοι ξεχνάμε. Όταν έχασα και μαλλάκια και φρύδια, για να μην τρομάξω τη μεγάλη μου κόρη που ήταν νήπιο, φορούσα μία περούκα στο σπίτι.
Την έβγαζα μόνο όταν έλειπαν τα παιδιά. Κάποια στιγμή, ένα μεσημέρι, δεν την άντεχα πια και τη ρωτάω «Σε πειράζει να τη βγάλω Εφούλα μου;» και μου λέει «Όχι μαμά…είσαι πολύ όμορφη και χωρίς τα μαλλιά σου». Ένα πεντάχρονο που μου απαντάει έτσι κι έναν δίχρονο που μ’ έπαιρνε αγκαλίτσα, η Φωτεινούλα μου και μου έλεγε σαν επιβεβαίωση «Είσαι η μαμά μου», της έλεγα «Ναι, αγάπη μου, η μαμά είμαι». Αγνώριστη, αλλά η μαμά είμαι. Πώς ένα πεντάχρονο σου απαντάει έτσι, με τόση σοβαρότητα και με χαϊδεύει στο άδειο μου κεφαλάκι κι ένα δίχρονο με παίρνει αγκαλιά, πώς γίνεται πάλι αυτά τα παιδάκια να κλαίνε μία ώρα επειδή τους έκοψα τα τοστ σε τριγωνάκια και όχι σε τετραγωνάκια; Αυτό τον κόσμο ζήλεψα. Αυτή τη δύναμη. Να αντιδράς έτσι αυθόρμητα, είτε για το τοστ, είτε για τη μαμά που δεν είναι η μαμά, αλλά είναι η μαμά. Ήταν η πιο μεγάλη μου δύναμη τα παιδιά μου.
«Η σκέψη μου….σ’ εκείνον» είναι ο τίτλος του βιβλίου σας. Θέλετε να μας πείτε την ιστορία του;
Σαφώς και έχει αλληγορικό χαρακτήρα, το καταλαβαίνετε. Έπλασα αυτή την ιστορία με την ελπίδα να βοηθήσω τα μικρά μου κοριτσάκια. Έτσι άρχισε η ιδέα και μετά έγινε βιβλίο. Ήθελα να δουν με μία εντελώς διαφορετική ματιά έναν τρόπο να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής. Αφού τα κατάφερε η μητέρα τους, μπορούν κι εκείνες. Έτσι άρχισε αυτή η ιστορία.
Σε ποιον απευθύνεστε στο βιβλίο σας. Ποιος είναι ¨εκείνος¨;
Το βιβλίο απευθύνεται σε όσους υπάρχει κάτι που τους τρομάζει, κάτι που τους βασανίζει, κάτι που δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν. Οτιδήποτε είναι αυτό. Σε εμένα ήταν ο καρκίνος, σε κάποιον άλλον μπορεί να είναι μία άλλη αρρώστια, μια απογοήτευση, ένα διαζύγιο, μια απώλεια. Απευθύνεται σε όσους παλεύουν και σε όσους δεν παλεύουν. Εμένα αυτός ο τρόπος σκέψης με βοήθησε, με δυνάμωσε, μου άλλαξε τις σκέψεις μου, τα θέλω μου, όλα τα άλλαξε. Εκείνος σαφώς και είναι ο καρκίνος, όπου για να μπορέσω να τον αντιμετωπίσω, τον έκανα άνθρωπο. Του έδωσα σάρκα, του έδωσα οστά, τον έστησα απέναντί μου για να αναμετρηθώ μαζί του. Έτσι έγραψα αυτή την ιστορία, αυτόν τον θυελλώδη έρωτα. Δεν ήθελα να είναι κάτι καταθλιπτικό, γιατί ποτέ δεν το είδα έτσι.
Κυρία Γιαννοπούλου, σας άλλαξε αυτή η σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας;
Βέβαια, εννοείται! Να πω ότι εγώ το βιβλίο το έγραφα καθώς έκανα τις χημειοθεραπείες. Γυρνούσα από τη θεραπεία και έγραφα στο χαρτί ό, τι μ’ άφηνε η κάθε μέρα μαζί του, είτε ήταν θετικό είτε ήταν αρνητικό. Ένιωθα ότι μέσα από αυτό τον ίδιο, τον καρκίνο, εγώ ξαναγεννιόμουν με μια δύναμη όχι δική μου, δική του, σαν να μου έδινε αυτός δύναμη. Σαν να έκλεβα τη δύναμή του. Ναι, εννοείται, με δυνάμωσε πάρα πολύ. Με άλλαξε. Μου έμαθε να είμαι δυνατή, μ’ έμαθε να παλεύω, μου έμαθε να είμαι θετική, να μη στεναχωρώ την καρδιά μου για πράγματα που δεν αξίζουν, να βλέπω πιο βαθιά μέσα μου, να απολαμβάνω την καθημερινότητά μου. Είμαι μια μαμά, είμαι σύζυγος, τρέχω όλη μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ και ναι… χαμογελάω, γιατί νιώθω τυχερή, νιώθω πολύ τυχερή.
Το περιβάλλον σας άλλαξε στάση ζωής μετά από αυτή την περιπέτεια;
Όταν έρχεται αυτό το όνομα τόσο κοντά σου δεν αλλάζεις μόνο εσύ, αλλάζουν και οι γύρω σου. Όλοι πήραμε τα θετικά από αυτή την περιπέτεια και πιστεύω ότι όλοι νιώσαμε τι αξίζει τελικά στη ζωή και τι όχι. Νομίζω ότι αυτό συνέβη σε όλους, στο οικογενειακό περιβάλλον και στους φίλους μας ακόμα. Ήταν πολύ κοντά μας, δεν το είχαμε ξαναζήσει αυτό. Ήμουν η πρώτη…
Πιστεύετε πως στην Ελλάδα εμείς οι γυναίκες κάνουμε τακτικό έλεγχο με μαστογραφία;
Πιστεύω ναι! Πιστεύω ότι είμαστε ενήμεροι για το πόσο σημαντική είναι η πρόληψη και ο τακτικός έλεγχος εννοείται. Ειδικά η νέα γενιά, η δική μου και η πιο νέα, κάνουμε τακτικό έλεγχο. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον!
Τι θα θέλατε να πείτε μέσα από τη δική σας εμπειρία σε όλες τις γυναίκες που έχουν κάποια ανάλογη διάγνωση;
Να μη φοβούνται, να σταθούν μπροστά του με το χαμόγελό τους και να τον αντιμετωπίσουν. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μόνο να κερδίσουν. Στην αρχή θέλει ψυχραιμία.. Να σκεφτόμαστε ότι είναι μια βαριά ίωση η οποία θα περάσει. Θα περάσει… Να κοιτάμε μπροστά και να έχουμε πίστη μέσα μας, στον εαυτό μας, γιατί θέλει δύναμη. Ας αρχίσουν με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και οι γιατροί ξέρουν τι θα κάνουν. Εμείς ας φορέσουμε το χαμόγελό μας και όταν γίνεται κάτι δύσκολο, να έχουμε πίστη μέσα μας και να κοιτάμε μπροστά. Τα ¨μπροστά¨ είναι τα ωραία.
Οι χημειοθεραπείες, η περούκα… Πώς δεχτήκατε και διανύσατε αυτό το δύσκολο διάστημα της θεραπείας;
Όντως δύσκολο. Δύσκολες οι χημειοθεραπείες. Θέλει γερό στομάχι. Περούκα δε φόρεσα ποτέ, παρά μόνο τις πρώτες δέκα μέρες. Δεν την ήθελα! Δεν ήταν κάτι δικό μου, δεν ήμουν εγώ. Ήμουν τυχερή, γιατί το διάστημα αυτό δεν ήμουν μόνη μου. Είχα τον άντρα μου, γερό στήριγμα, είχα τα παιδιά μου που χωρίς να το ξέρουν μου έδιναν τόση δύναμη, είχα δίπλα μου τους γονείς μου, τους γονείς του άντρα μου και καλούς φίλους. Ήταν εκεί. Δεν αρκεί ένα χτύπημα στον ώμο και μια φράση «Κάνε κουράγιο». Είναι ένα διάστημα δύσκολο, θέλει βοήθεια πρακτική. Βοήθεια στο σπίτι, ένα φαγητό, να απασχολούν τα παιδιά, αν αυτή η γυναίκα έχει παιδιά, «να σε πάω εγώ στη δουλειά σου να μην κουράζεσαι».. Θέλει μια βοήθεια πρακτική. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που περνάνε κάτι ανάλογα δύσκολο, πρέπει να μιλάνε, να ζητάμε βοήθεια, να μην το κρύβουμε. Γιατί μιλώντας για τους φόβους μας, τους αποδυναμώνουμε κιόλας. Είναι δύσκολο το κομμάτι της χημειοθεραπείας και σαφώς υπάρχει και πολύ πιο δύσκολο κομμάτι από το δικό μου. Αλλά θέλει να μιλάμε, να μιλάμε για να μπορούν να μας βοηθάνε.
Εσείς αντιμετωπίσατε ποτέ τον καρκίνο ως άνιση μάχη; Λυγίσατε;
Ήταν λίγο άνιση στην αρχή, ναι. Ήταν πολύ δυνατός αντίπαλος, γιατί είναι έξυπνος, γιατί καμουφλάρεται, γιατί κρύβεται.. Τους εχθρούς όμως πρέπει να τους σέβεσαι κι εγώ τον σεβάστηκα. Δεν τον φοβήθηκα όμως. Είπα θα παλέψω. Δεν είχα άλλη επιλογή, μόνο να παλέψω. Ναι, κάποιες φορές λύγισα, δεν είμαι μηχανή. Εκείνος ήταν, εγώ ήμουν άνθρωπος.
Οι γυναίκες σήμερα έχουν πολλούς ρόλους (γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, κόρη, νοικοκυρά..). Πού μπορεί να βρει μία γυναίκα τη δύναμη και να ανταπεξέλθει στους ρόλους της όταν διανύει την περίοδο της χημειοθεραπείας;
Με βοήθεια πιστεύω. Μόνος του κάποιος δεν ξέρω αν μπορεί να τα καταφέρει ή αν τα καταφέρει δεν ξέρω τι πληγές έχει πάνω του. Να μιλάμε, να ζητάμε βοήθεια, να μην αυτομαστιγωνόμαστε πιέζοντας τον εαυτό μας να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Να ζητάμε βοήθεια στο σπίτι, είτε από κάποιον ψυχολόγο, είτε από κάποιον σύλλογο, γιατί όντως είναι δύσκολος ο ρόλος της γυναίκας από μόνος του, πόσο μάλλον όταν περνάει και αυτό το κομμάτι. Να ζητάμε βοήθεια, να μιλάμε, δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή αυτό που μας συνέβη. Μία άτυχη στιγμή είναι.
Πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν πως η ψυχολογία βοηθάει πάρα πολύ στις ασθένειες. Εσείς το πιστεύετε αυτό;
Ναι, είναι το πιο βασικό κομμάτι της ιστορίας πιστεύω. Ναι! Βοηθάει η καλή ψυχολογία, η θετική σκέψη. Είναι το μόνο που άκουγα από τον γιατρό, καλή ψυχολογία. Βέβαια βοηθάει. Είναι η δύναμή σου, είναι το όπλο σου.
Έχετε κάποιες λέξεις ή φράσεις που αποφύγατε και δε χρησιμοποιήσατε ποτέ στην περίοδο της συνειδητοποίησης και της χημειοθεραπείας σας;
Το «Γιατί σε εμένα», αυτό δεν το είπα ποτέ. Γι’ αυτό και θέλησα να το βάλω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, για να το τονίσω, πόσο πολύ με βοήθησε αυτή η σκέψη. Γιατί όχι σε εμένα δηλαδή; Ποια είμαι εγώ που δεν μπορεί να της τύχει τίποτα; Ποιος είσαι εσύ που δεν μπορεί να σου συμβεί τίποτα; Άμα κατανοήσουμε αυτό, έχουμε κάνει ήδη το πρώτο βήμα για τη νίκη μας.
Θα θέλατε να πείτε κάποιο μήνυμα στο περιβάλλον των ανθρώπων που έχουν μία γυναίκα με καρκίνο στον μαστό;
Να σταθούν δίπλα της, να της χαμογελάνε, να τη βοηθάνε όπου έχει ανάγκη, χωρίς να τους το πει η ίδια. Να περνάνε ωραία την καθημερινότητά τους, να συλλέγουν στιγμές. Η ζωή είναι στιγμές, είτε καλές είτε άσχημες, τι σημασία έχει; Να τη ζούμε όμως, αυτό έχει σημασία. Να είμαστε εδώ και να ζούμε τις στιγμές.
Δε θεωρώ ότι έκανα κάτι που δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε άλλη γυναίκα και αυτό το λέω γιατί όταν έρθει το δύσκολο, όλοι μας κρύβουμε μια δύναμη μέσα μας. Να έχουμε πίστη στον εαυτό μας και να μη φοβηθούμε. Ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας, να σταθούμε στα πόδια μας και να το αντιμετωπίσουμε.
Για το τέλος, θα ήθελα να μου απαντήσετε με μία λέξη ή μία φράση στα παρακάτω:
- Μότο ζωής: Θετικές σκέψεις
- Έρωτας: Ψυχή
- Φίλοι: Σημαντικοί
- Οικογένεια: Ολοκλήρωση
- Παιδιά: Ευτυχία
- Χρήματα: Υπερτιμημένα
- Ευτυχία: Όμορφες στιγμές
- Δε ζω χωρίς….: να νιώθω
- Δεν μπορώ να ανεχτώ…: την γκρίνια
- Θεσσαλονίκη: Ομορφιά
Σας ευχαριστώ πολύ!
Το βιβλίο της κυρίας Γιανοπούλου
Γιαννοπούλου Πόλυ – Εκδότης: ΠΑΡΡΗΣΙΑ
