Αλέξης Κωστάλας. Ένα όνομα με ιστορία. Συνάντησα τον κύριο Αλέξη Κωστάλα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αναμφισβήτητα είναι η εθνική μας φωνή και ένας άνθρωπος συνετός γεμάτος ενέργεια και όνειρα. Ο Αλέξης Κωστάλας μού μίλησε για τη γεμάτη ζωή του και μεταξύ άλλων για την εικόνα της τηλεόρασης σήμερα, για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό λόγω οικονομικής κρίσης, αλλά και για την πιθανότητα να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του.
Κύριε Κωστάλα για τους περισσότερους από εμάς μπήκατε στα σπίτια μας μέσα από την παρουσίαση του καλλιτεχνικού πατινάζ, όπου με την ιδιαίτερη φωνή σας, αλλά και με τις γνώσεις σας, μας κάνατε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε αυτό το άθλημα. Πώς προέκυψε η παρουσίαση του καλλιτεχνικού πατινάζ στη ζωή σας;
Το καλλιτεχνικό πατινάζ ήρθε στην επαγγελματική μου ζωή αρκετά αργά. Στις 15 Ιουνίου κλείνω 54 χρόνια που πέρασα την πόρτα του Ε.Ι.Ρ. Ήταν 15 Ιουνίου του 1965 και ήμουν η δεύτερη πρόσληψη της τηλεόρασης που θα ξεκινούσε. Η πρώτη ήταν ο σκηνοθέτης Γιώργος Δάμπασης και ο Αναστάσιος Πεπονής ήταν ο Γενικός Διευθυντής στην Ε.Ι.Ρ.
Από τα πρώτα πράγματα που ξεκίνησα ήταν το να μπει ο έντεχνος χορός στην τηλεόραση. Ξεκίνησαν οι βραδιές μπαλέτου, μετά ακολούθησαν πολλά άλλα πράγματα και το καλλιτεχνικό πατινάζ μπήκε στην τηλεόραση το 1978 -1979. Για να είμαστε ακριβείς όμως αυτό δεν οφείλεται σε εμένα. Αυτός που είχε την ιδέα να δείχνει η τηλεόραση καλλιτεχνικό πατινάζ ήταν ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο γιος του Λάμπρου Κωνσταντάρα, ο οποίος ήταν υπεύθυνος του αθλητικού τμήματος. Αυτός το σκέφτηκε, αυτός το εισηγήθηκε στη γενική διεύθυνση και μου πρότειναν να κάνω τις μεταδόσεις.
Έτσι ξεκίνησε το καλλιτεχνικό πατινάζ για μένα κι έτσι ξεκίνησε το καλλιτεχνικό πατινάζ στην ΕΡΤ, λόγω Δημήτρη Κωνσταντάρα. Εγώ ήμουν ο εκτελεστής της βούλησης της ΕΡΤ και του Δημήτρη Κωνσταντάρα. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ δημόσια άλλη μία φορά, γιατί χάρη σε αυτόν άρχισε αυτό το ταξίδι, του καλλιτεχνικού πατινάζ, που συνεχίζεται ακόμα.
Είναι η αποκλειστικότητα της ΕΡΤ. Μόνο στην ΕΡΤ μπορούν να δουν, στα άλλα κανάλια δεν μπορούν. Επίσης, είναι ένα άθλημα που είναι τόσο ωραίο από μόνο του που πρέπει να είσαι πολύ άχρηστος για να κάνεις κακή μετάδοση. Σε βοηθάει το ίδιο το άθλημα να κάνεις κάτι καλό ή πολύ καλό ή αρκετά καλό.
Πώς άρχισε όλη αυτή η πορεία στην τηλεόραση; Είχατε κάποια ερεθίσματα από το οικογενειακό σας περιβάλλον;
Στην τηλεόραση μπήκα για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Είχα έρθει από το εξωτερικό όπου είχα σπουδάσει, έκανα τη θητεία μου και έπρεπε να βρω δουλειά. Δεν ήταν δυνατόν να με ζει η μητέρα μου! Είχα μόνο τη μητέρα μου, η οποία ήταν μοδίστρα και δούλευε από 12 ετών παιδί. Είχε έρθει ο καιρός που έπρεπε να δουλέψω εγώ για να ζήσω και τους δυο μας. Έψαχνα να βρω δουλειά και βρήκα τότε μία εποχιακή δουλειά στο αεροδρόμιο στην Air France. Λίγο καιρό μετά μάθαμε ότι το Ε.Ι.Ρ. θα έπαιρνε κόσμο για την τηλεόραση. Έκανα μία αίτηση και πραγματικά θα ευγνωμονώ πάντα τον Πεπονή, γιατί χωρίς να γνωρίζω κανέναν απολύτως, με κάλεσε έκανα μία ακρόαση και με προσέλαβε. Έτσι άρχισε αυτό το πολύ ωραίο ταξίδι που λέγεται τηλεόραση, στη συνέχεια ραδιόφωνο και συνεχίζεται ακόμα. Όταν ξεκινάει κάτι δοκιμάζουμε όλοι και μας δοκιμάζουν σε μερικά πράγματα. Έτσι με δοκίμασαν, όπως κι άλλους, να κάνω αφηγήσεις σε ντοκιμαντέρ. Η παρουσίαση ήρθε μετά.
Αλήθεια κύριε Κωστάλα πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα όπως όλων των Ελλήνων τότε, γιατί γεννήθηκα σχεδόν έναν μήνα μετά την κήρυξη του πολέμου. Ήταν δύσκολοι καιροί! Μετά ακολούθησε η μεγάλη πείνα του ’41. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει και η μητέρα μου με μεγάλωνε μόνη της, αλλά μεγάλωσα σε πάρα πολλή αγάπη. Το σόι της μητέρα μου, η γιαγιά μου, ο παππούς μου, η αδερφή της, τα άλλα αδέλφια της με μεγάλωσαν σε πάρα πολλή αγάπη. Ήταν μεν φτωχά εκείνα τα χρόνια για όλους τους Έλληνες, αλλά εγώ δεν αισθάνομαι ότι στερήθηκα κάτι.
Η μητέρα μου ήθελε να δώσει, δεν σκεφτόταν τον εαυτό της. Ήταν άνθρωπος μπροστά από την εποχή της. Με έστειλε να μάθω γαλλικά, αγγλικά όταν ήμουν 9 ετών, να κάνω πιάνο. Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με πολλή αγάπη.
Πού μεγαλώσατε;
Μεγάλωσα στα Άνω Πετράλωνα. Εκεί ζούσα, εκεί ζω και εκεί θα αποζήσω.
Μεγάλωσα σε γειτονιά. Στον ίδιο δρόμο που ήταν το σπίτι μας έμενε και η γιαγιά μου. Απέναντι της έμενε η Δανάη Στρατηγοπούλου, δίπλα της έμενε για ένα διάστημα ο Σίμων Καρράς ο μεγάλος μελετητής και φύλακας της παραδοσιακής μας μουσικής. Δίπλα από το σπίτι μου έμενε για ένα διάστημα ο Πέτρος Επιτροπάκης, ο διάσημος τενόρος και κάπου εκεί κοντά έμενε η Κάκια Μένδρη. Επίσης δύο δρόμους πιο πάνω ήταν η Συνοικία το Όνειρο, εκεί όπου γυρίστηκε η Συνοικία το Όνειρο του Αλεξανδράκη. Ήταν όλα ονόματα τεράστια της εποχής εκείνης, αλλά ήταν μια φτωχή γειτονιά.
Μετά από το Δημοτικό πήγα στο 1ο Γυμνάσιο στην Πλάκα. Εκεί τότε φοιτούσε ο Τρίτσης, ο Γεννηματάς, ο Ι.Ν. Παναγιοτόπουλος, ο Τσαρούχης. Κάποια στιγμή όταν πλησίαζα να τελειώσω το Γυμνάσιο, ανατρεπτικός όπως πάντα, σκέφτηκα να πάω να σπουδάσω στην Αμερική.
Πώς πήρατε μία τόσο δύσκολη απόφαση, ειδικά εκείνη την εποχή, να φύγετε στο εξωτερικό και ειδικά στην Αμερική;
Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ και το προσπαθείς, το πετυχαίνεις. Και πάντα θα βρεθούν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.
Τότε πήρα υποτροφία, άλλωστε σχεδόν κανένας Έλληνας τότε δεν μπορούσε να πληρώσει τα δίδακτρα της Αμερικής. Η μητέρα μου θυμάμαι μου είχε πει: «Μη στεναχωριέσαι, να πας αφού το θέλεις κι αν χρειαστεί θα πουλήσω το σπίτι». Μια γυναίκα που ήταν μόνη της, ήμουν μοναχοπαίδι, δεν προσπάθησε, ούτε κατά διάνοια, να με κρατήσει κοντά της.
Τι θυμάστε από εκείνη την ημέρα που φύγατε μόνος σας για ένα υπερατλαντικό ταξίδι;
Στην Αμερική πήγα με καράβι, με το Ολυμπία. Την ημέρα που έφευγα για να πάω στο λιμάνι είχαν έρθει φίλοι, φίλες και στον δρόμο που μένω είχαν βγει όλοι στην εξώπορτα και πέρασα και τους χαιρέτησα όλους έναν έναν. Τότε πήγαινες στην άλλη άκρη του κόσμου. Το τηλέφωνο στην Αμερική άξιζε μία περιουσία. Η μόνη επικοινωνία ήταν το γράμμα. Η μητέρα μου τότε μου ζήτησε μόνο ένα πράγμα, να της στέλνω ένα γράμμα κάθε εβδομάδα και αυτό το τήρησα. Το ταξίδι ήταν μαγικό. Δεν ήμουν ούτε 18 ετών και βρισκόμουν σε ένα υπερωκεάνιο το οποίο σε πάει σε μία χώρα μακρινή, που φαντάζει μαγική. Πλέον είσαι μόνος σου και τελείως ανεξάρτητος! Είχα πάρει μία υποτροφία Fulbright οπότε πριν φύγουμε γνωρίσαμε όλους τους υπότροφους, ταξιδεύαμε με το ίδιο πλοίο και ήμασταν μία πολύ ωραία παρέα.
Ποια ήταν τότε τα όνειρά σας;
Πήγα να σπουδάσω Μηχανολόγος! Αν είναι δυνατόν! Στο Γυμνάσιο πήγαινα στο Πρακτικό! Όταν έφτασα στην Αμερική, μετά από 1-2 μήνες, άλλαξα την κατεύθυνση και σπούδασα Οικονομολογία. Οικονομικά σπούδασα από περιέργεια και Φιλολογία από αγάπη. Αλλά και πάλι δεν ήξερα τι δουλειά θα έκανα.
Οικονομία, Φιλολογία, Γλωσσολογία. Οι σπουδές σας ήταν σίγουρα πολλές, αλλά και διαφορετικές. Ποιες σπουδές σας αγαπήσατε περισσότερο;
Αν είχα γίνει οικονομολόγος θα ήμουν μία αποτυχία. Θα κουραζόμουν πάρα πολύ για να είμαι ένας μετριότατος Οικονομολόγος. Αν είχα γίνει καθηγητής θα ήμουν επίσης αποτυχία. Δεν έχω το ταλέντο να διδάσκω, αυτό το χάρισμα. Δεν έχω υπομονή πολλές φορές και δεν είμαι μεθοδικός. Εγώ λειτουργώ περισσότερο με το ένστικτο. Γι’ αυτό και στην τηλεόραση, στις παρουσιάσεις δεν έχω κείμενο μπροστά μου. Αυτοσχεδιάζω. από το ντοκιμαντέρ που είναι άλλο πράγμα. Ήθελα πολλά πράγματα. Έκανα πιάνο, έκανα κλασικό τραγούδι, κλασικό χορό. Στα ελληνικά το λένε «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης». Πολυτεχνίτης ναι, ερημοσπίτης όχι. Ό,τι άρχιζα το τελείωνα.
Εκείνη την περίοδο ήταν που ασχοληθήκατε με το πιάνο, τον χορό, το πατινάζ. Ήσασταν ανήσυχος και σίγουρα φιλομαθής. Μετανιώσατε που δεν ασχοληθήκατε επαγγελματικά με κάποιο από αυτά τα ενδιαφέροντά σας;
Ναι, έκανα χορό στο πανεπιστήμιο, στη Βοστώνη. Δεν ήμουν στην ομάδα και δεν πλήρωνα, γιατί δεν είχα τα χρήματα να πληρώσω. Στην αίθουσα που έκανε η ομάδα χορό, έκανα κι εγώ σε μία άκρη και όχι μόνο εγώ, ήταν κι άλλοι, χωρίς να μας διορθώνει ο καθηγητής. Τότε έκανα και καλλιτεχνικό πατινάζ, όχι πρωταθλητισμό, απλά μου άρεσε πάρα πολύ. Πιάνο έκανα όταν ήμουν μικρός. Έκανα και κλασικό τραγούδι. Μου αρέσουν πολλά πράγματα. Νομίζω ότι αν ξανάρχιζα, τις ίδιες ανοησίες θα έκανα.
Να μετανιώσεις είναι χάσιμο χρόνου. Τη ζωή την πορεύεσαι σύμφωνα με τις αποφάσεις που παίρνεις εκείνη τη στιγμή, καμιά φορά παίρνεις καλές αποφάσεις, κάποιες φορές παίρνεις λάθος αποφάσεις. Αν μετανιώνω για κάτι θα ήταν να μπορούσα να έχω περισσότερη υπομονή με κάποια πρόσωπα. Θα ήθελα να μην εκνευριζόμουν, ενώ γενικά είμαι ήρεμος άνθρωπος, αλλά νομίζω πως όλοι μας κάποια στιγμή μετανιώνουμε για κάποια πράγματα που έχουμε πει πάνω στον θυμό μας και τα νεύρα μας. Βέβαια, νομίζω πως αν ξαναερχόντουσαν οι στιγμές πάλι τα ίδια θα κάναμε.
Κύριε Κωστάλα πώς βλέπετε σήμερα την ΕΡΤ;
Εμείς την εποχή εκείνη ζήσαμε την αθωότητα της τηλεόρασης και αυτό δεν έχει καμία σχέση με ΕΡΤ ή με ιδιωτικά κανάλια. Τώρα αυτή η αθωότητα έχει χαθεί και στα ιδιωτικά κανάλια και στην ΕΡΤ. Βέβαια, υπάρχουν πάντα εκπομπές οι οποίες αξίζουν και στην ΕΡΤ και στα ιδιωτικά κανάλια.
Για εμένα η ΕΡΤ είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς, είναι μία σχολή και στον τρόπο που μιλάς, γιατί γενικά μιλώντας πιστεύω πως στην ΕΡΤ μιλάνε πολύ πιο καλά ελληνικά, εκφέρουν πολύ πιο σωστά τη γλώσσα από ό,τι ακούς πολλές φορές σε ιδιωτικά κανάλια.
Όταν εγώ ξεκινούσα είχαμε κάποια πρότυπα μεγάλα. Ήμουν τυχερός γιατί ο Γιώργος Αναστόπουλος, από τους κορυφαίους εκφωνητές, μου είπε κάποια βασικά πράγματα που δεν ήξερα. Η Βίκυ Καρέλη, μια από τις ωραιότερες φωνές ραδιοφώνου και τηλεόρασης που έχουν περάσει ποτέ, αδερφή της Κάκιας Αναλυτή, δέχτηκε να μιλήσουμε μαζί σε ντοκιμαντέρ. Εμένα δεν με ήξερε κανείς, η Βίκυ ήταν πολύ γνωστή. Κι έτσι είχα στα αυτιά μου αυτή την πολύ ωραία χροιά φωνής κι αυτό το ήθος λόγου.
Υπάρχουν κορυφαίες στιγμές και χάρηκα γιατί το Millennium ήταν μια κορυφαία στιγμή της τηλεόρασης. Επίσης, τα 250 χρόνια Mozart, τα 200 χρόνια Bach και η ΕΡΤ ανταποκρίθηκε, στάθηκε στο ύψος. Επί 25 ώρες η ΕΡΤ έδειχνε Mozart σε παγκόσμια σύνδεση. Δεν τα τολμάνε τα κανάλια αυτά.
Εσείς είστε από τους ανθρώπους που έχετε την τηλεόραση όλη την ημέρα ανοιχτή;
Η τηλεόραση δεν είναι για να λύσει όλα τα προβλήματά μας, δεν είναι ούτε φίλος μας, ούτε δάσκαλός μας, ούτε περιμένουμε από την τηλεόραση να μορφωθούμε. Η τηλεόραση είναι εκεί για να σε ψυχαγωγεί στις καλύτερες στιγμές της, να σε ενημερώνει σωστά στις καλύτερες στιγμές της, αλλά δεν την έχεις συνέχεια ανοιχτή. Την ανοίγεις για κάποια πράγματα συγκεκριμένα, τα βλέπεις και κλείνει. Υπάρχει το βιβλίο, υπάρχουν οι φίλοι. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει μία πολύ ωραία κουβέντα με μια παρέα φιλική.
Πρέπει να βλέπεις την τηλεόραση με κριτικό μάτι, γιατί μπορεί έξυπνα να σε κατευθύνει εκεί που θέλει. Ανάλογα με την οπτική γωνία που βλέπει ο σκηνοθέτης, σε κατευθύνει. Πρέπει να μπορείς κι εσύ να δεις τη δική σου οπτική γωνία. Είναι όπως το internet. Ανοίγουμε το internet για να πληροφορηθούμε. Μα πρέπει να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά, γιατί υπάρχουν λάθη στο διαδίκτυο. Ό,τι γράφεται στο διαδίκτυο δεν είναι σωστό. Ό,τι λέει η τηλεόραση δεν είναι πάντα σωστό και η εικόνα δε λέει πάντα την αλήθεια!
Μαγικό για εμένα είναι το ραδιόφωνο, γιατί ακούς μία φωνή και ταξιδεύεις και πλάθεις τις δικές σου εικόνες. Το ραδιόφωνο σε βοηθάει να ονειρεύεσαι.
Ποια είναι η ζωή σας σήμερα;
Όπως ήταν και πρώτα, αλλά με λιγότερο φόρτο. Ταξιδεύω αρκετά στην Ελλάδα για διάφορα, όπως παρουσιάσεις βιβλίων, για παραστάσεις όπου συμμετέχω φιλικά, εθελοντικά, χωρίς αμοιβή και είμαι ανοιχτός σε προτάσεις. Αν μου ζητήσουν να κάνω ραδιόφωνο ή τηλεόραση, όπως με κάλεσαν από την ΕΡΤ και τους έκανα το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό του πατινάζ, αν είναι κάτι που μου αρέσει θα πω ναι. Δεν μπορώ να κάθομαι και να βλέπω τηλεόραση για να περνάει η ώρα μου. Έτσι είμαι εγώ. Διαβάζω, ταξιδεύω…. Και στην ηλικία που είμαι η υγεία μου ως τώρα είναι καλά, το μυαλό μου ως τώρα δουλεύει, τα πόδια μου με κρατάνε.
Νομίζω ότι σε όποια ηλικία κι αν είμαστε πρέπει να έχουμε πάντα επαφή με τα όνειρά μας. Να έχουμε όνειρα. Καμιά φορά όταν μεγαλώνεις δεν τολμάς να εκφράσεις τα όνειρά σου. Σε κοιτάνε περίεργα, αλλά όλοι μέσα τους κάνουν όνειρα. Όσο προσπαθείς υπάρχει ελπίδα να βελτιωθούν τα πράγματα. Όταν τα εγκαταλείψεις είσαι χαμένος από χέρι.
Όταν σκέφτομαι τη ζωή μου, σκέφτομαι πολλές φορές «Αλέξη έχεις διανύσει πάνω από τα 3/4 του αιώνα με καλή υγεία. Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό, γιατί πρώτα από όλα εγώ που δεν ήξερα τι θα έκανα επαγγελματικά, βρέθηκα τελείως συμπωματικά σε έναν χώρο που μου άρεσε. Ό,τι είχα κάνει μέχρι τότε βοηθούσε τη δουλειά αυτή, έναν χώρο που μου πρόσφερε ταξίδια, πολλά επαγγελματικά ταξίδια, πολλά και διαφορετικά θέματα μεταξύ τους γιατί βαριέμαι να είμαι στο ίδιο πράγμα συνέχεια. Μου έδωσε τη δυνατότητα να δω πράγματα που αλλιώς δε θα τα είχα δει, να γνωρίσω ανθρώπους που δε θα τους είχα γνωρίσει αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά – Έλληνες και ξένους – και λέω ότι και τώρα να φύγεις, θα φύγεις γεμάτος, θα φύγεις ευχαριστημένος.
Οικονομική κρίση, μνημόνια….μία δύσκολη περίοδος της Ελλάδας. Ο Αλέξης Κωστάλας θα μπορούσε να φύγει και να ζήσει στο εξωτερικό. Γιατί έχετε επιλέξει να συνεχίσετε να ζείτε στην Ελλάδα;
Εάν ήμουν 30 ετών θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να φύγω έξω. Ως έναν βαθμό την ποιότητα ζωής την καθορίζεις εσύ από τις επιλογές που κάνεις. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και μη αξιόλογοι άνθρωποι έξω, όπως κι εδώ. Έχω ζήσει έξω και δεν έχω παράπονο. Προτιμώ την Ελλάδα, τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ένα πράγμα που δε μου άρεσε στο εξωτερικό είναι το πολύ προγραμματισμένο. Εμένα με σκοτώνει. Δε μου πάει! Αλλά πάλι να θέλεις να κάνεις πράγματα και να μην μπορείς να τα κάνεις, να έχεις κουραστεί, να έχεις δουλέψει για να δώσεις κι εσύ κάποια στιγμή και να τυχαίνουν ή να σου βάζουν δυσκολίες και να σου μπλοκάρουν αυτή την επιθυμία, το θεωρώ φοβερό. Τα χρόνια περνάνε. Αν δεν κάνεις κάτι σε κάποια ηλικία, μετά θέλεις να κάνεις οικογένεια και να προσφέρεις στα παιδιά σου κάποια πράγματα. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που αισθάνονται ότι πνίγονται και θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό και πιθανόν να το έκανα κι εγώ, γιατί κυρίως όταν είσαι νέος έχεις την επιθυμία και να κάνεις και να γνωρίσεις.
Κύριε Κωστάλα έχετε μία γεμάτη ζωή. Έχετε να μας διηγηθείτε κάποιο περιστατικό το οποίο να σας έκανε να αναθεωρήσετε τη ζωή;
Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος και αυτό δεν έχει φύγει ποτέ. Ό, τι κι αν μου έχει συμβεί, όπως όλοι μας έχω στεναχωρηθεί κι εγώ κάποιες στιγμές πολύ βαθιά, αλλά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Ό,τι κι αν κάνουμε ο καλός θα πει καλό και ο κακός θα πει κακό. Προχωράμε.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να γράψετε ένα βιβλίο για τη ζωή σας;
Καθόλου! Για δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι πως δεν έχω συγγραφικό ταλέντο. Μακάρι να είχα! Αλλά αν είχα συγγραφικό ταλέντο δε θα έγραφα για τη ζωή μου. Δε θεωρώ ότι η ζωή μου είναι τόσο σημαντική ώστε να ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο. Υπάρχουν πολύ σημαντικότεροι άνθρωποι που αξίζει να διαβάσεις τη ζωή τους και τις σκέψεις τους. Δεν το λέω αυτό με ψευτομετριοφροσύνη, έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Γνώρισα πολύ καλά τον Maurice Bejart τον γνωστό χορογράφο. Αυτός είχε να πει πάρα πολλά πράγματα. Ο Nurejev είχε να πει πολλά, έκανε πολλά μέσα από την τέχνη του. Ο Leonard Bernstein, μεγάλος μουσικός, πιανίστας και συνθέτης κτλ. Αυτοί έχουν να πουν. Ο Ηλίας Ηλίου, να έγραφε κάποιος για αυτόν. Αυτός ο άνθρωπος είχε βαθύτατη παιδεία και σημάδεψε μία εποχή.
Και για εμάς όμως ο κύριος Κωστάλας έγραψε ιστορία και δημιούργησε μία σχολή στον τρόπο παρουσίασης.
Σκέφτομαι πάντα πως αν πάμε στον 19ο αιώνα θα δούμε πως το πρότυπο των Ιταλών ήταν ένας Verdi…. Ακόμη θυμάμαι κάτι που είχε πει ο Χατζιδάκις «Η τηλεόραση θέλει να μας πείσει ότι οι δεύτεροι είναι οπωσδήποτε πρώτοι». Οι δεύτεροι δεν είναι πρώτοι. Οι πρώτοι είναι λίγοι. Και είναι καλό να αναγνωρίζουμε τα μεγέθη των ανθρώπων και το δικό μας.
Σήμερα συναντηθήκαμε μαζί σας στη Θεσσαλονίκη. Ποια η σχέση σας με αυτήν την πόλη;
Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει και την αγαπώ. Την πόλη αυτή την έχω συνδεδεμένη και με πρόσωπα που αγαπώ… Παλαιότερα ήταν η αγαπημένη φίλη η Μαρία Γιαννοπούλου, όπως και η Μαρία Τόττη.
Τα τελευταία χρόνια έρχομαι τακτικά στη Θεσσαλονίκη για τις δραστηριότητες του Μ.Α.Ζ.Ι., που πρόεδρός του είναι η Αλεξάνδρα Γωγούση. Γνώρισα τον δημοσιογράφο Βασίλη Παπαβασιλείου μέσα από μία συνέντευξη και ο ίδιος μου σύστησε την Αλεξάνδρα Γωγούση και τις κυρίες του Μ.Α.Ζ.Ι. Από τότε έχουμε χαρεί πολύ ωραίες βραδιές χάρη στον Βασίλη. Χαίρομαι πραγματικά που συμμετέχω στο έργο του Μ.Α.Ζ.Ι. ή έστω το λίγο που συμμετέχω. Κάνουν πολύ καλή και πολύ σημαντική δουλειά.
Επίσης για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικοί και οι συγγενείς που έχω στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή από Κρήτη. Είναι καταπληκτικοί άνθρωποι και χαίρομαι που είμαι συγγενής τους.
Έφυγα με τη φωνή του στα αυτιά μου. Ο κύριος Αλέξης Κωστάλας είναι μοναδικός. Νιώθω μεγάλη τιμή και φυσικά ευτυχισμένη που είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω έστω μία φορά αυτόν τον άνθρωπο.
Αλέξης Κωστάλας. Ένα όνομα μία ιστορία.
Αλέξης Κωστάλας. Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, ενέργεια και όνειρα.
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κωστάλα για την υπέροχη συζήτηση!
(πρώτη δημοσίευση SKGLife.gr)
