Γεια σας και πάλι καλοί μου φίλοι,
Ξέρετε κάθε φορά που βάζω το μυαλό μου και τις σκέψεις μου στη δοκιμασία να πω κάποια πράγματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, φοβάμαι ότι όταν αυτά δημοσιευτούν, να μην δώσω την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους να πουν: ”πάλι ο Ηλίας σκέφτεται και γράφει”, αλλά από την άλλη έχω καταλάβει ότι υπάρχουν δίπλα μου αρκετοί άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν τη γνώμη μου σε πολλά και διάφορα θέματα και έτσι ξεχνώ την αρχική μου σκέψη και μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ κάποια πράγματα και να τα εξωτερικεύσω με τη γραφή μου.
Μου αρέσει να διαβάζω ιστορίες και βιώματα άλλων ανθρώπων, τα μελετάω 2-3 φορές και μέσα από τα κείμενα τους, προσπαθώ να βγάλω τους προβληματισμούς τους, τα σταυροδρόμια διλημμάτων τους και ποιες αποφάσεις πήραν. Και έτσι όταν διαπιστώσω κάποια μεγάλα θέματα της κοινωνίας μας μέσα στα κείμενα τους, που είτε παραμένουν άλυτα με βάση την σκέψη τους, είτε τα έχουν αντιμετωπίσει αλλά φοβούνται ότι ίσως να μην έπραξαν το καλύτερο, τότε θεωρώ χρέος μου να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί και να γράψω και εγώ με την σειρά μου, τις απόψεις μου σε κάποιο επίκαιρο ή μη κοινωνικό θέμα.
Λοιπόν έτσι δεν θα μακρηγορήσω άλλο και ξεκινώ να αναλύω τις απόψεις μου πάνω στο μεγάλο κοινωνικό θέμα της ”Απώλειας”. Πρώτα θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω πώς το βλέπει η επιστήμη και θα είναι κάτι γενικό, αλλά εν συνεχεία θα σας μιλήσω για το πώς σε μια μεγάλη δοκιμασία της ζωής μου εγώ βίωσα και διαχειρίστηκα το φαινόμενο της απώλειας αγαπημένου μου προσώπου. Επειδή έχω χάσει πάρα πολύ σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, θα σταθώ περισσότερο στην απώλεια της αγαπημένης μου ‘΄Νικολέτας” και θα σας μεταφέρω τις κινήσεις που έκανα όλο αυτό τον καιρό για να πολεμήσω την κακή ψυχολογία και μαζί τον δράκο που ποτέ δεν με είδε κατάματα, αλλά πιστεύω πολύ θα το ήθελε και λέγεται ”κατάθλιψη” – που μερικούς ανθρώπους τους καταβροχθίζει, αλλά από μερικούς γνωρίζει την ήττα και βγαίνουν νικητές.
Λοιπόν φίλοι μου, η επιστήμη της ψυχολογίας όταν θέλει να μιλήσει για την απώλεια,χρησιμοποιεί συνήθως την λέξη ”πένθος”. Για τον κλάδο της ψυχολογίας το πένθος ορίζεται το συνολικό αποτέλεσμα συναισθηματικών και σωματικών αντιδράσεων που έχουν ως αποτέλεσμα κάποιες επιπτώσεις στον άνθρωπο. Το διάστημα αυτό που ο άνθρωπος περνάει αυτή τη φάση, κυριεύεται από διάφορα συναισθήματα, όπως: λύπη – θυμό – απελπισία – ενοχές – φόβο. Ο κλάδος της ψυχολογίας μάς διδάσκει ότι οι άνθρωποι για να μπορέσουν να περάσουν αυτό το τραυματικό στάδιο, πρέπει να περάσουν μέσα από όλα τα στάδια του πένθους, με τη βοήθεια φυσικά των δικών τους αγαπημένων προσώπων, αλλά και με της επιστήμης μέσω κάποιων ειδικών.
Τα στάδια που θεωρεί η επιστήμη όταν κάποιος άνθρωπος περνάει κάποια απώλεια αγαπημένου του προσώπου είναι:
1. το στάδιο του αρχικού σοκ όπου διαπιστώνεται μια μικρή κρίση του ανθρώπου που συνοδεύεται από διάφορες αντιδράσεις, είτε συναισθηματικές, είτε γνωσιακές, είτε σωματικές, είτε συμπεριφορικές.
2. το στάδιο της δεύτερης κρίσης όπου εδώ υπάρχει μια συνεχιζόμενη και κομμένη ανά διαστήματα κρίση στον άνθρωπο, η οποία μεταφράζεται σε πόνο ψυχικό, αλλά εδώ ο πόνος έχει πάρει μεγαλύτερη ισχύ και διάρκεια με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να έχει έρθει σε μια κατάσταση δυσκολότερη από πριν. Εδώ οι επιστήμονες τονίζουν ότι είναι πολύ σημαντικό ο πόνος να εκφράζεται και να μην αποκρύπτεται, γιατί όταν εκφράζεσαι,δίνεις το δικαίωμα στους δικούς σου ανθρώπους να σε βοηθήσουν και να σε στηρίξουν.
3. το στάδιο των αναμνήσεων όπου εδώ ο άνθρωπος εκτός από το συναίσθημα της λύπης που διακατέχεται, έχει μέσα του και αναμνήσεις του ανθρώπου που έχασε, το ξαναθυμάται και αναπολεί παρελθοντικές στιγμές μαζί του. Οι επιστήμονες λένε ότι πολλοί άνθρωποι στο στάδιο αυτό έζησαν τόσες πολλές στιγμές αναμνήσεων, που ποτέ δεν το περίμεναν.
4. το στάδιο της προσαρμογής όπου εδώ ο άνθρωπος αν και συνεχίζει να πενθεί,παράλληλα νιώθει από μέσα του τη δύναμη να το πολεμήσει,δηλαδή κάνει μια προσπάθεια για να μπορέσει να ζήσει χωρίς την έννοια της απώλειας και να προσαρμοστεί σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Οι επιστήμονες αυτό το σημείο το ονομάζουν ως: ”η αρχή επανεκτίμησης της ζωής”.
5. το στάδιο της παράδοσης όπου εδώ ο άνθρωπος έχει περάσει στην φάση να κερδίζει απόσταση από τις παλιές καταστάσεις που βρισκόταν και αφορούσαν το αγαπημένο του πρόσωπο που έχασε.
6. το στάδιο της μνήμης όπου εδώ ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μια νέα σχέση μνήμης με το άτομο που έχει χάσει. Αυτή η νέα σχέση έχει σαφώς διαφοροποιηθεί σε σχέσεις που είχε παρελθοντικά με το άτομο το δικό του που έχασε.
7. το στάδιο της ολοκλήρωσης όπου εδώ ο άνθρωπος κάνει σκέψεις για το αγαπημένο του πρόσωπο που έχασε σε πολύ μικρό βαθμό και με αραιές επαναλήψεις,. Σίγουρα το αίσθημα της λύπης δεν έχει φύγει, αλλά λείπει ο σπαραγμός που είχε στα αρχικά στάδια και αρχίζει σιγά σιγά να δείχνει ότι αποδέχεται την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου.
Κλείνοντας την επιστημονική τους τεκμηρίωση οι ειδικοί μας πληροφορούν πως δεν θα περάσουν υποχρεωτικά όλοι οι άνθρωποι όλα αυτά τα στάδια της απώλειας. Κάποιοι θα πατήσουν σε κάποια συγκεκριμένα από αυτά, αλλά όλοι τους συγκλίνουν στο ότι το 1ο και το 7ο στάδιο το περνούν κατά 99% όλοι οι άνθρωποι. Αυτά φίλοι μου υποστηρίζει η επιστήμη μας και είναι εμφανές ότι είναι ένα γενικό αποτέλεσμα. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στον κάθε άνθρωπο με συγκεκριμένες τακτικές και με μεθόδους αντιμετώπισης; Αυτό στον κάθε χαρακτήρα του ανθρώπου αλλάζει, και οι τακτικές και οι καταστάσεις και αποτελέσματα και οι άνθρωποι γύρω μας.
Και τώρα περνάω σε μένα. Πώς δέχτηκα εγώ μια τέτοια κατάσταση, πώς το αντιμετώπισα και σε τι κατάσταση βρίσκομαι μέχρι και αυτή την στιγμή.
Όλοι ή τουλάχιστον αρκετοί γνωρίσατε την δική μου ιστορία και τη δοκιμασία που είχα να αντιμετωπίσω μπροστά μου. Αλλά ξέρετε λίγα πράγματα για τη μετέπειτα μου πορεία, δηλαδή γνωρίζεται για την ύπαρξη του τετράποδου μου φίλου, που αναμφισβήτητα με βοήθησε αρκετά στην αντιμετώπιση της απώλειας της Νικολέτας. Αυτό όμως ήταν ένα στάδιο μεταγενέστερο, μιας και προηγήθηκαν κάποιες καταστάσεις από πριν. Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά γιατί δεν είναι της παρούσας φάσης, αλλά δεν είναι και πολύ θετικές έτσι ώστε να δώσουν κάποια θετικά μηνύματα για εσάς. Βασικά εγώ σαν Ηλίας αν τοποθετήσω τον εαυτό μου πάνω σε μια ευθεία γραμμή και βάλω τώρα τον χρόνο του συμβάντος, θα διαπιστώσετε ότι έχουμε να κάνουμε με μια ευθεία γραμμή που ξεκινάει το 2009 και τελειώνει το 2013 κατά 80% της θετικής εξέλιξης της ψυχολογίας μου και ολοκληρώνεται πριν από λίγο καιρό το 2020 με τον τρόπο που θα μάθετε, με μία περίπτωση μόνο μιας μικρής καθοδικής μου κλίσης, αλλά ήταν φυσιολογικό το χρονικό διάστημα που συνέβη.
Δεν θα αναφερθώ και πάρα πολύ σε αναλυτικά γεγονότα γιατί σκοπός μου δεν είναι να σας αποθαρρύνω, αλλά να σας ενθαρρύνω για να πολεμήσετε τις καταστάσεις που πιθανόν να έρθουν μετά από κάποια απώλεια αγαπημένων σας προσώπων. Λοιπόν, ακριβώς μετά την απώλεια της Νικολέτας, και μιλάμε για ένα διάστημα περίπου 10 μηνών που τότε δεν είχα την πολυτέλεια για να το χαρακτηρίσω, αλλά μελλοντικά και μετά από σκέψεις μου το διάστημα αυτό υπήρξε ένα άκρως εφιαλτικό στάδιο. Δεν θα σταθώ πως λειτουργούσα εκείνο το διάστημα,το μόνο που θα πω και ίσως να σας δώσει να καταλάβετε σε τι κατάσταση βρισκόμουν. Θα σας πω ότι περνούσα καθημερινώς τα 3/4 της ημέρας μου πάνω από τον τάφο της Νικολέτας για περίπου ένα διάστημα 2.5 μηνών. Στο διάστημα αυτό δεν ήμουν κυριευμένος από θολούρα του μυαλού μου ή από σκέψεις που να μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι κακό, απλά αν και αρχικώς είχα δεχτεί την απώλεια,κάτι με κρατούσε πίσω να ψάχνω τι και πώς μέσα μου.
Το πολέμησα όμως κάνοντας κάθε βράδυ συζήτηση με τον εαυτό μου (τώρα κάποιος που με ακούει θα το ακούσει αυτό λιγάκι δύσκολο ή θα πιστέψει ότι μου έστριψε κάποια βίδα), αλλά πιστέψτε με φίλοι μου, αν ποτέ φτάσετε στο σημείο αυτό να ζήσετε την απώλεια ενός αγαπημένου σας προσώπου, σας προτρέπω να προσπαθήσετε να έρθετε σε επικοινωνία με τον εαυτό σας,. Πρώτα πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να τα βρούμε με τους γύρω μας και με την καθημερινότητα μας.
Και έτσι φίλοι μου μετά από ένα διάστημα 2.5 μηνών, έκανα ένα σημαντικό βήμα να καταλάβω ότι όσο και να έψαχνα μέσα μου,αυτό δεν άλλαζε αν πρώτα δεν άλλαζα τον εαυτό μου. Νίκησα τα πιστεύω του και έτσι σύντομα είδα τα θετικά αποτελέσματα. Μέσα σε λίγο καιρό άρχισα να μπαίνω και πάλι στην κανονικότητα της καθημερινότητας μου, χωρίς φυσικά να τα έχω ξεχάσει όλα αυτά που είχαν σχέση με την Νικολέτα. Απλά μέσα στο μυαλό μου τα έδωσα λιγότερο χώρο σε σχέση με αυτά που είχαν να κάνουν με μένα και την συνέχιση της ζωής μου. Είμαι σίγουρος φίλοι μου πως αν δεν έμπαινα σε αυτή τη δοκιμασία του εγώ μου και του εαυτού μου, ποτέ δεν θα είχα αλλάξει ή αποδεχτεί την απώλεια της Νικολέτας και εν συνεχεία και άλλες απώλειες αγαπημένων μου προσώπων που ακολούθησαν.
Έτσι ο Ηλίας αρχίζει να βλέπει μπροστά του τα θετικά αποτελέσματα. Έχω αποφασίσει πια ότι δεν θα πρέπει να περνάω χρόνο επάνω από το άψυχο σώμα της Νικολέτας (ή πείτε το αλλιώς πάνω από τον τάφο της). Σταματάνε μετά από ένα διάστημα 2.5 μηνών οι επισκέψεις μου σε εκείνο τον χώρο και απλά πια αποφασίζω να επικοινωνώ μαζί της μόνο με τις σκέψεις μου και όπως αποδείχτηκε και λίγο μετά μέσω των ονείρων μου. Και κάπου εδώ ξεκινώ να μπαίνω και πάλι όσο μπορώ στην κανονικότητα της καθημερινότητας μου, να έχω την δουλειά μου, να έχω τις εξόδους μου, να ξεκινώ και πάλι τον κοινωνικό μου αγώνα για συνανθρώπους μου που έχουν ανάγκη και με λίγα λόγια σε σύντομο χρονικό διάστημα έχω επανέλθει κατά 90% στη φυσική μου ζωή.
Μέχρι και το 2013, όπου τότε συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μου, που πια τα αποκαλώ δώρα αλλά και φάρμακο στην ψυχή μου. Θα σταθώ σε δύο από αυτά και τα πιο σημαντικά, που το ομολογώ ήρθαν σχεδόν το ένα πίσω από το άλλο. Τον Φεβρουάριο του 2013 υιοθέτησα τον Borάκο μου, έχω αναφερθεί και στην προηγούμενη μου ιστορία τι είναι για μένα και τι είμαι εγώ γι’αυτόν. Ήρθε και μου συμπλήρωσε και άλλο την εξέλιξη της ψυχολογίας μου και μέρα με τη μέρα με έκανε να βλέπω ακόμα περισσότερο θετικά πολλά πράγματα στην ζωή μου.
Αλλά στην πορεία ήρθε στην ζωή μου ακόμα ένα δώρο για να κάνει πιο ευτυχισμένη και πιο εύκολη τη ζωή μου. Το δώρο αυτό είναι ο “Παναγιώτης Μήλας” ή αλλιώς όπως τον αποκαλώ “Παναγιώτης μου” και τον θεωρώ φίλο, αδελφό, πατέρα, τα πάντα όλα. Θα μιλήσω σύντομα και αποκλειστικά για τον Παναγιώτη μου, τον ΑΝΘΡΩΠΟ Παναγιώτη σε άλλο εκτενέστερο άρθρο μου, απλά να αναφέρω ότι τον Παναγιώτη τον γνώρισα προς το τέλος του 2013 με αρχές του 2014, μέσω ενός βίντεο που είχε ανεβάσει στην περιοχή του που είχε βρει ένα σκύλο μεγαλόσωμο τιγρέ. Από τότε ακολουθούσα όσο πιο συχνά μπορούσα τις δράσεις του Παναγιώτη, απλά δυναμικά και έμπρακτα έχω μπει τον τελευταίο καιρό, γιατί αν και μου πήρε κάποιο χρόνο, τώρα με κέρδισε ολοκληρωτικά. Δεν θα συνεχίσω άλλο για τον Παναγιώτη, όπως προείπα θα ετοιμάσω ένα ξεχωριστό άρθρο για τον ίδιο και θα το κάνω γιατί αυτό νιώθει η καρδιά μου και η ψυχή μου. Απλά τώρα είπα να αναφερθώ σε αυτά που μου χάριζε η ζωή τα τελευταία χρόνια και μου έκανε έτσι να βαδίζω στο δρόμο της χαρούμενος και ευτυχισμένος.
Κλείνοντας, όπως κάνω πάντα, θέλω να στείλω τα δικά μου μηνύματα σε ότι αφορά το θέμα ”απώλεια”.
Η απελπισία φίλοι μου είναι το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να κυριεύσει τον κάθε άνθρωπο. Και το αναφέρω γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι δίπλα μας μετά από μια απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου, κυριεύονται από συναισθήματα απελπισίας. Πίσω από κάθε ιστορία όλων εμάς που την εξωτερικεύουμε, υπάρχει μια πραγματικότητα, αλλά σημασία έχει εμείς πώς την παρουσιάζουμε. Θα την προσφέρουμε σαν μια ιστορία ελπίδας και παραδειγματισμού ή σαν μια ιστορία ανθρώπινης τραγωδίας; Υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που μας εκμυστηρεύτηκαν την ιστορία τους, αλλά μετά από εκεί τι; Μετά απ’την ιστορία τους γυρίσαμε να δούμε αν μας χρειάζονται; Αν είναι καλά; Αν αναπνέουν καθαρό αέρα ελπίδας;
Το ότι κάποιοι είναι μοναχικοί πριν και μετά την ιστορία τους, αυτό δείχνει ότι κάτι τους λείπει από δίπλα τους. Αν θέλουμε, μπορούμε να σταθούμε επάξια δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους και να συμπληρώσουμε, όσο το δυνατόν μπορούμε, τα κενά που τους έχουν αφήσει οι δικοί τους αγαπημένοι άνθρωποι. Ας μην διστάσουμε, δεν χρειάζεται να δώσουμε κάτι που κοστίζει. Λίγη αγάπη και φροντίδα χρειάζονται και όλα αυτά πηγάζουν μέσα από το ενδιαφέρον μας. Δύσκολο πράγμα είναι να νιώθεις μόνος.
Κάποτε στην γειτονιά μου είχα μια φίλη η οποία μου είχε πει το εξής: ”τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα το σώμα μου δεν βολεύεται στο άδειο μου συναισθηματικά κρεβάτι. Δεν έχω πάνω μου να ρίξω και να σκεπαστώ μια κουβέρτα με συναισθήματα ελπίδας μέσα της. Δεν υπήρξε ποτέ ένα βράδυ που να μην έμεινα ξάγρυπνη και παγωμένη σε καρδιά και ψυχή. Και όταν δεν μπορείς να αποφύγεις την μοναξιά και η ψυχή σου έχει φτάσει στα κατώτερα στρώματα, όλο αυτό μέσα σου σπάει και τα θραύσματα ματώνουν καρδιά και ψυχή”.
Γι’αυτό φίλοι μου πρέπει όλοι μας όταν διαχειριζόμαστε καταστάσεις απώλειας, να φροντίσουμε να έχουμε δίπλα μας δικούς μας ανθρώπους που μας αγαπάνε και θα έκαναν τα πάντα για το καλό το δικό μας.
Εύχομαι σε όλους τους φίλους αυτούς που βίωσαν κάποια απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου ή έστω έζησαν κάποια κατάσταση στη ζωή τους που τους επέτρεψε να πέσουν ψυχολογικά και τα κατάφεραν με ή χωρίς βοήθεια, η ζωή να μην τους δώσει άλλες τέτοιες στιγμές και να ζήσουν την πραγματική γαλήνη τους. Και στους φίλους όλους αυτούς που διαβάζουν το κείμενο αυτό και περνάνε μια φάση της ζωής τους δύσκολη, είτε να ζητήσουν κάποια βοήθεια από κάποιον συνάνθρωπο τους, είτε να δουν κατάματα τη ζωή και να σκεφτούν ότι τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από εκείνους. Όποιος φίλος ή φίλη χρειαστεί κάποια βοήθεια ή γνώμη ας το ζητήσει,υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν,είτε εγώ, είτε οποιοσδήποτε φίλος εδώ μέσα δεν θα ήταν αρνητικός σε κάτι τέτοιο, είναι διαφορετικά να είσαι μόνος σου σε όλο αυτό, από το να είσαι και με κάποιους άλλους δίπλα σου. Και μόνο που ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου άτομα που σε στηρίζουν και σε συμβουλεύουν,αυτό είναι όφελος.
Να ξέρετε πως και η δική μου ψυχή ανανεώνεται. Και κάθε φορά που ανανεώνεται πέρνει τις ανάσες της και σχηματίζει ο πυρήνας της ένα πάζλ. Μόνο που τον τελευταίο καιρό πήρε αρκετές ανάσες και όχι ανώνυμες,αλλά επώνυμες με αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα παζλ ελπίδας και αγάπης. Ευχαριστώ την Νικόλ Διαμάντη, την Event Girl, την Nadia, τον George Savva, τον Κώστα, τον Old Man Alex, τον Vricolaka 12, που μου χάρισαν από ένα κομμάτι παζλ και έτσι δεν φοβάμαι το να πάθει κάτι η ψυχή μου και επίσης ελπίζω ότι η κοινωνία μας έχει ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν επάξια το μέλλον μας για έναν καλύτερο κόσμο.
Ως την επόμενη φορά,να ξέρετε σας αγαπάω όλους σας και τον καθένα σας ξεχωριστά.
ΗΛΙΑΣ
