ΖΙΝΑ… Το μίνι Πίνσερ που άλλαξε τη ζωή μας

Η ιστορία μου που θα ακούσετε είναι θλιβερή, άλλα και χαρούμενη.

Ήμουν 26 χρονών και επιτελούς γνώρισα ένα πανέμορφο και γλυκύτατο κορίτσι που το έλεγαν Μυρτώ. Η Μυρτώ λοιπόν ήταν 22 χρονών και όταν πλέον με την πρώτη ματιά ερωτευθήκαμε κατάλαβα πως θα είναι η γυναίκα της ζωής μου και ευχαριστώ τον θεό για αυτό.

Στις 21-09-2002 παντρευτήκαμε και η ζωή μας κυλούσε υπέροχα. Σαν ζευγάρι λοιπόν αποφασίσαμε να γίνουμε γονείς, όπως και έτσι έγινε. Είχε δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά το 2003 ήρθε στη ζωή μας ένα πανέμορφο αγγελούδι, ένα κοριτσάκι η μονάκριβη κόρη μου. Επιτελούς έγινα μπαμπάς – γίναμε γονείς, αυτή η αίσθηση να γίνεις γονιός, δυστυχώς δεν εξηγείται με λόγια. Πετούσαμε στα σύννεφα και οι δύο που πλέον γίναμε γονείς η μονάκριβη μας, μας είχε πάρει τα μυαλά από αγάπη, και όλα λοιπόν να μην σας τα πολυλογώ κυλούσαν ομαλά πλέον στη ζωή μας.

ΕΔΩ ΑΡΧΙΝΑΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ!

Η μονάκριβη μου λοιπόν είχε φτάσει δύο μηνών. Μια μέρα, όπως όλες τις άλλες, ήμουν στη δουλειά απογευματινός, σχόλασα και την ώρα που πήγαινα σπίτι, μέσα στο αμάξι όπως οδηγούσα χτυπάει το κινητό μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα μια ανατριχίλα και δεν ήθελα να το σηκώσω. Απαντάω λοιπόν και ήταν ο αδερφός μου. Του λέω “Έλα αδερφέ λέγε” και μου λέει: “Μην πας σπίτι τώρα που έρχεσαι από τη δουλειά”. Κατάλαβα ότι κάτι κακό έχει συμβεί (η αίσθηση του πάτερα βλέπετε). Ρώτησα στον αδερφό λοιπόν γιατί και μου απάντησε: “Έλα στο Κέντρο Υγείας γιατί κάτι έπαθε η μπέμπα”.

Μόλις το άκουσα πάγωσε το αίμα μου, κόπηκαν τα πόδια μου από τον φόβο. Δεν καταλάβαινα πώς οδηγούσα, ώσπου να φτάσω.

“Παναγία μου, τι έπαθε η μονάκριβη μου, η μπεμπούλα μου;”

Έφτασα λοιπόν και ο αδερφός μου με περίμενε έξω. Τον ρώτησα να μου πει τι έγινε και δεν μου απαντούσε. Μόνο με κοιτούσε και έκλαιγε. Το αίμα μου ήταν παγωμένο και τα πόδια μου επίσης, αλλά άρχισα να τρέχω. Επιτέλους έφτασα έξω από την πόρτα που έγραφε “Έκτακτα”. Έξω από την πόρτα ήταν οι γονείς μου και τα πεθερικά μου. Αμέσως τους ρώτησα τι έγινε, αλλά απάντηση για δεύτερη φορά δεν πήρα. Μόνο έκλαιγαν. Άνοιξα την πόρτα και είδα τη γυναίκα μου να κρατάει τη μονάκριβη μου στην αγκαλιά της, σκεπασμένη με τη ροζ κουβερτούλα της, αλλά δυστυχώς και η γυναίκα μου έκλαιγε. Την ρώτησα με δυνατή φωνή να μου πει τι έγινε. Μου απάντησε με λυγμούς ότι η μπεμπούλα μας πέθανε.

Εκείνη τη στιγμή αγαπητοί μου φίλοι έχασα τη γη κάτω από τα ποδιά μου. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως ήμουνα, γιατί δεν θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως έκανα κάποιες ζημιές στο Κέντρο Υγείας. Έσπασα κάτι πόρτες και κάτι γραφεία, βέβαια όλα αυτά χωρίς να το θέλω. Θυμάμαι μόνο τον εαυτό μου, είχε περάσει κάμποση ώρα και ήμουν ακουμπισμένος σε έναν τοίχο και έκλαιγα. Μετά από ώρα, όταν συνήλθα και κατάλαβα τι έλεγα και τι έκανα, ήρθε η αστυνομία στο Κέντρο Υγείας και μου είπε πως πρέπει να πάω τη μονάκριβη μου στην Θεσσαλονίκη, σε ένα νοσοκομείο για να την αφήσω εκεί και την άλλη μέρα να γίνει η κηδεία, όπως γίνεται συνήθως.

Όπως κι έγινε. Ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου να οδηγάει και εγώ να έχω τη μονάκριβη μου στα χέρια, τυλιγμένη με την κουβερτούλα της τη ροζ. Όπως καταλαβαίνετε φίλοι μου, να μην σας κουράζω, έγιναν όλα τυπικά, όπως συνήθως γίνεται σε μια κηδεία.

Εγώ και η γυναίκα μου κάναμε καιρό να συνέλθουμε, αλλά δεν το βάλαμε κάτω… Άλλωστε λένε πως:

Ο ήλιος βγαίνει για όλο τον κόσμο.

Α! ξέχασα να σας πω πως ρώτησα πολλούς γιατρούς γιατί μας έτυχε αυτό, αφού η μπεμπούλα μας ήταν υγιέστατη. Μου απάντησαν όλοι ότι δεν ξέρουν. Δεν μπορούν να βρουν από τι το παθαίνει αυτό όταν το μωρό είναι υγιέστατο και με ενημέρωσαν πως μπορεί να το πάθουν αυτό τα παιδιά από μηνών μέχρι 2 χρονών…

Η ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

Όπως λένε λοιπόν, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Να μην σας τα πολυλογώ, αποφασίσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Έτσι το 2006 ήρθε στη ζωή μας ακόμα μια μπεμπούλα, η μονάκριβη μου Δήμητρα. Γίναμε για δεύτερη φορά γονείς και πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας

Όλα κυλούσαν μια χαρά

Όταν η μονάκριβη μου ήταν στο δημοτικό, παρατήρησα ότι η κορούλα μου ήταν απόμακρη από τα άλλα παιδιά. Δύσκολα έκανε παρέες, στα διαλείμματα – όχι πάντα βέβαια – ήτανε μονή της. Έτσι, αποφάσισα να ρωτήσω έναν γιατρό να μας συμβουλέψει και να μας πει τι να κάνουμε.

Ο γιατρός μάς είπε να μην ανησυχούμε. Μας εξήγησε πως τα μοναχοπαίδια συνήθως έτσι είναι. Είναι λίγο πιο κλειστοί χαρακτήρες από τα άλλα παιδιά και πως μεγαλώνοντας θα είναι μια χαρά. Μας πρότεινε αν θέλουμε να την ευχαριστήσουμε λίγο να της πάρουμε για παρέα ένα σκυλάκι.

Η ΖΙΝΑ ΜΑΣ

Και έτσι έκανα λοιπόν. Περίμενα να πάει Πρώτη γυμνάσιου και όταν ήρθε η ώρα, μια μέρα, της είπα:

“Έλα Δήμητρα μου, πάμε, σου έχω μια έκπληξη”.

Πήγαμε σε ένα σπίτι μιας κυρίας και εκεί της έδειξα ένα κουτί. Της είπα να το ανοίξει. Μέσα είδε ένα Πίνσερ 40 ημερών. Παιδιά, τρελάθηκε από τη χαρά της και έκλαιγε, αλλά ήταν δάκρυα χαράς.

Από εκείνη την ήμερα η ζωή της άλλαξε εντελώς. Στο γυμνάσιο είχε γίνει πιο κοινωνική, έκανε φίλες και όλα πλέον είναι μια χαρά. Δεν ήταν η Δήμητρα του δημοτικού. Ήταν πλέον ένα χαρούμενο και πανέμορφο κοριτσάκι. Και αυτό χάρη στη ΖΙΝΑ μας.

Είμαστε πλέον μια χαρούμενη οικογένεια

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένα τόσο μικρο σκυλάκι. που χωράει στη χούφτα μου, βάρος 2 κιλών, θα άλλαζε τόσο πολύ τη ζωή μας. Και σαν μπαμπάς της οικογένειας που είμαι, θέλω να σας πω ότι πλέον έχω δύο κόρες. Μία είναι η μονάκριβη μου Δήμητρα και μια το Ζινάκι μας.

Δήμητρα και Ζίνα θα σας αγαπώ για πάντα.

Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία μου. Συγγνώμη άμα σας κούρασα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ,ΦΑΝΟΥΛΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ και σε όλο το chat την αγάπη μου σε όλους.

Ο μοναδικός και παντοτινός σας φίλος                                         

ο Vricolakas12