Σχολικός Εκφοβισμός ή αλλιώς Bullying, έτσι τουλάχιστον αποκαλείται στις μέρες μας, το φαινόμενο μιας παραβατικότητας των νέων μας και όχι μόνο. Είναι ένα φαινόμενο όπου παρατηρείται να διαπράττεται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δηλαδή χρησιμοποιείται βία μεταξύ διαφόρων παιδιών, είτε διαφορετικής εθνικότητας, είτε διαφορετικής σωματοδομής, είτε διαφορετικής κοινωνικής τάξης.
Καλοί μου φίλοι, για να κάτσω να σκεφτώ και να γράψω ένα άρθρο που αγγίζει τον σχολικό εκφοβισμό, πρώτα αποθήκευσα μέσα μου πολύ δύναμη και εγκράτεια συναισθημάτων, όσο μπορούσα βέβαια και δεν ήταν λίγες οι φορές όπου λύγισα. Όπως και να έχει όμως, ήταν κάτι που θα το έκανα κάτω υπό οποιοδήποτε συνθηκών. Ξέρετε δεν με φοβίζει τόσο αν στεναχωρηθώ και χαλάσω τη ψυχολογία μου, αλλά αυτό που με φοβίζει είναι κατά πόσο θα ευαισθητοποιήσω άτομα που ασκούν τον ρόλο τους ως θύτες και κατά πόσο θα δώσω κουράγιο στις ψυχούλες των παιδιών που είναι θύματα μιας τέτοιας κατάστασης και στις οικογένειες τους.
Η σχολική βία δεν θα μπορούσε να μην θεωρηθεί ένα πολύ μεγάλο αναπόσπαστο κομμάτι ενός μίγματος βίας και παραβατικότητας, όπου καλπάζει στον κοινωνικό μας ιστό με άλματα τεράστια. Είτε θα ασχοληθούμε με τον θύτη, είτε με το θύμα στην κάθε περίπτωση ξεχωριστά θα διαπιστώσουμε αρχικά ότι είναι συνάνθρωποι μας και άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Όταν μιλάμε όμως για τον σχολικό εκφοβισμό,εδώ μεσολαβεί το σχολείο. Επίσης δεν θα μπορούμε να παραβλέψουμε ότι σίγουρα το σχολικό ή και κοινωνικό περιβάλλον κατηγορηματικά καλλιεργεί και την στάση, αλλά επίσης και την συμπεριφορά και στις δυο μεριές, δηλαδή και του θύτη και του θύματος.
Το να δώσω κάποιον συγκεκριμένο ορισμό για τον σχολικό εκφοβισμό δεν είναι εύκολο, μιας και η εκδήλωση του μπορεί να γίνει με πολλές μορφές, είτε έχουμε να κάνουμε με σωματική βία του θύτη προς το θύμα του, είτε έχουμε να κάνουμε με διαφόρων είδους απειλές του θύτη προς το θύμα του που έχουν ως σκοπό να τον εκφοβίσουν και εν συνεχεία να τον τρομοκρατήσουν. Αλλά και κάτι άλλο σημαντικό δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, όταν ο θύτης προκαλεί με τα λόγια του ή τα έργα του χλευασμό, αποκλεισμό και απομόνωση, κάτι τέτοιο είναι ακόμα μια χειρότερη κατάσταση ψυχική του θύματος.
Αν και εύχομαι εδώ στην παρέα μας να μην υπάρχουν άτομα που στο παρελθόν τους πέσανε θύματα σχολικού εκφοβισμού, αλλά και αν υπάρχουν άτομα δίπλα μας που να είχαν κάποια στιγμή στην ζωή τους τον ρόλο του θύτη, ας αφιερώσουν λιγάκι από τον χρόνο τους και να διαβάσουν την ταπεινή μου σκέψη και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάτι θετικό να βγει από αυτό.
Λίγο πολύ όλοι μας περάσαμε από σχολεία και αίθουσες διδακτικές, είδαμε κάποιες καταστάσεις στη διάρκεια διαλειμμάτων ή στο σχόλασμα και μπορούμε έστω λιγάκι να μπούμε στην θέση τους και να νιώσουμε στο απειροελάχιστο τα βιώματα των συναισθημάτων του θύτη και των θυμάτων τους. Κάποιοι μπορεί να ήταν στην μεριά του θύτη, είτε σαν κάποιος που να είχε μια θέση αρχηγού (βασικά νόμιζε ότι είχε θέση αρχηγού), είτε και σαν πιστός ακόλουθος με σκοπό να εκτελεί άρρωστες και βίαιες εντολές κάποιου υποτειθέμενου αρχηγού. Κάποιοι μπορεί να μετέφεραν τα ενδοοικογενειακά τους προβλήματα και να τα μετέτρεπαν σε κακές πράξεις πάνω στα σώματα ανυπεράσπιστων ψυχών.
Αλλά δυστυχώς υπήρξαν και άτομα που βρίσκονταν στην απέναντι αδύναμη μεριά, δηλαδή του θύματος. Σίγουρα θέλω να πιστεύω πως τα άτομα αυτά σίγουρα απέφευγαν τα πολλά μάτια, προσπαθούσαν να αποφύγουν τον όχλο. Το λυπημένο και σκυθρωπό τους ύφος είχε μονιμοποιηθεί στο πρόσωπο τους. Αυτά τα άτομα καλλιεργούν μέσα τους την ιδέα ότι είναι ζωντανοί-νεκροί σε σχέση με τους υπόλοιπους. Λειτουργούν με ένα ρόλο καθαρά παθητικό. Ο εσωτερικός τους κόσμος έχει κλείσει για τους περισσότερους από εμάς και νιώθουν πάντα μέσα τους το αίσθημα της αδικίας με αποτέλεσμα να διακατέχονται πάντα από σκέψεις ενοχής.
Έλα όμως που υπάρχει και μια ενδιάμεση κατηγορία παιδιών όπου κρατάνε έναν ρόλο απαθή. Τους έχει κυριεύσει η αδιαφορία τους, αντιμετωπίζουν τα συμβάντα σχολικού εκφοβισμού με χιούμορ και γενικά δεν βγάζουν καμιά αντίδραση στο έγκλημα που βλέπουν μπροστά τους να διαπράττεται. Πολύ κακό φίλοι μου είναι αυτό, το να γυρίσεις την πλάτη σου όταν ένας φίλος σου ή γνωστός σου ή ακόμα και άγνωστος σου δοκιμάζεται σωματικά και ψυχικά στον πόνο και την αντοχή.
Αλλά δεν θα σταματήσω μόνο εδώ και στους απαθείς μαθητές – παιδιά,αλλά θα προχωρήσω και θα θίξω και την στάση των απαθών δασκάλων. Υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα στα σχολεία δάσκαλοι που χρησιμοποιούν έναν τρόπο, που αυτός οδηγεί στην υποτίμηση του θύματος και αυτό χειροτερεύει την κατάσταση του,μιας και εκείνη την στιγμή το θύμα ψάχνει απεγνωσμένα κάπου να πιαστεί,περιμένει ένα χέρι να τον βοηθήσει, περιμένει να ακουμπήσει κάπου, γιατί η τυράννια που βιώνει δεν του δίνει περιθώριο να ανασάνει ψυχικά. Επομένως θα ρίξω τα βέλη μου και στους δασκάλους που βλέπουν πολλά μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας τους, βλέπουν ή ακούν πολλά στα διαλείμματα, αλλά θεωρούν σωστό να παραμείνουν απαθείς και αναίσθητοι στο έγκλημα που διαπράττονταν μπροστά στα μάτια τους. Έλα όμως που κάτι τέτοιο αυτομάτως τους κάνει συνένοχους στο έγκλημα αυτό.
Αγαπημένοι μου φίλοι, ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα άρρωστο φαινόμενο της μάταιης κοινωνίας που ζούμε. Μας αφορά όλους μας και μάλιστα έχουμε ευθύνες πολλές και εμείς. Δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον θύτη ή το θύμα, αφορά και εμάς σαν ένα είδος ”θεατή” που μόνο στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχουμε περιθώριο να απολαύσουμε το θέαμα αυτό,δεν είναι θέαμα διασκέδασης,δεν ψυχαγωγεί σε καμιά περίπτωση το θέαμα αυτό τον εσωτερικό μας κόσμο. Πρέπει κάποια στιγμή να ευαισθητοποιηθούμε σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Πρέπει όταν βλέπουμε κακοποίηση ενός παιδιού από συνομήλικους του, μέσα μας να λειτουργεί η ευαισθησία μας και η παρέμβαση μας σαν ρεύμα που μας χτυπά και μας αφυπνίζει αστραπιαίως. Είναι χρέος όλων μας,και στο θύμα που δέχεται την επίθεση (είτε λεκτική,είτε σωματική, είτε ψυχολογική), αλλά το ίδιο χρέος έχουμε να παρέμβουμε και να βοηθήσουμε και το παιδί που ασκεί τον ρόλο του θύτη, και αυτό το παιδί θέλει βοήθεια, πρέπει να διδαχτεί κάποια πράγματα έτσι ώστε να μην ξαναπέσει σε τέτοιες άρρωστες ενέργειες.
Επίσης πρέπει να μεριμνήσει και η ίδια πολιτεία για το θέμα αυτό. Να οργανωθούν κάποιες ομάδες σε δήμους και κοινότητες της χώρας μας και να συγκροτηθούν ειδικές επιτροπές που θα έχουν ως σκοπό να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν πρώτα τους μαθητές, μετά τις οικογένειες τους και γενικά όλη την κοινωνία μας πάνω στο θέμα που έχει γίνει μάστιγα του σχολικού εκφοβισμού. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το πρόβλημα της κακοποίησης των παιδιών μας πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε προληπτικά μέτρα αντιμετώπισης σε όλες τις κλίμακες και όχι αντιμετώπιση μεμονωμένων περιστατικών,γιατί έτσι δεν σκοτώνουμε το πρόβλημα,αλλά απλά το χαϊδεύουμε.
Εύχομαι πραγματικά μέσα από τις σκέψεις μου που έγιναν κείμενο,να ευαισθητοποιήσω ακόμα περισσότερο την κοινωνία μας και κάποια στιγμή να φτάσουμε στο σημείο να μην μαθαίνουμε για περιπτώσεις παιδιών που πέσανε θύματα σχολικού εκφοβισμού.
Επίσης δημιούργησα ένα δικό μου μικρό βιντεάκι που αποτελείται από εικόνες του εν λόγω θέματος και συνοδεύεται από μουσική. Όσοι φίλοι επιθυμείτε και θέλετε να το δείτε.
Πατήστε εδώ για να δείτε το βίντεο:
https://www.facebook.com/1094708147392535/videos/940672449744710
Και δεν ξεχνάμε ποτέ να στηρίζουμε το έργο του Παναγιώτη μας, τις απόψεις του, τα θέλω του, την λειτουργικότητα των λάιβ του και την σελιδάρα του, που επιμελείται αποκλειστικά η καλή μας Φανή, που παραμένει αυθεντική και ακούραστη κάνοντας πάντα αυτό που αγαπάει.
ΗΛΙΑΣ
