Αχ…πως να περιγράψω αυτό το σκυλί με μια λέξη. Πανέξυπνος, πιστός ένα διαμάντι με ουρά και σάλια η ιστορία έχει ως εξής:
Απ’ ότι θυμάμαι παίζει να ήμουν 9 χρονών και να πήγαινα Τετάρτη δημοτικού όταν εγώ και ο κολλητός μου κάναμε βόλτα στη γειτονιά μας. Ήταν ένα ωραίο καλοκαιρινό βράδυ, ξαφνικά τον βλέπουμε να πλησιάζει… φαινόταν ταλαιπωρημένος. Πού ήταν πριν και από πού είχε έρθει δεν το ξέραμε και ούτε το μάθαμε ποτέ, ήταν ένα απλό αδέσποτο. Τον φωνάξαμε και μας ακολούθησε. Τον πήγαμε στην πιλοτή της πολυκατοικίας του κολλητού μου και του δώσαμε νερό. Ήταν ένα σκυλί με πολλή διάθεση, όλο το βράδυ παίζαμε μαζί του. Ήρθε η ώρα που έπρεπε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας δεν ξέραμε αν θα τον βρίσκαμε κάτω την επόμενη μέρα και ΟΜΩΣ ήταν… Δεν είχε φύγει στιγμή, μας περίμενε για να συνεχίσουμε το παιχνίδι που είχαμε αφήσει.
Με τον καιρό τον είχε μάθει όλη η γειτονιά μου. Όλοι τον πρόσεχαν και τον φρόντιζαν και το ίδιο έκανε και ο ίδιος. Θυμάμαι να με πηγαίνει η μητέρα μου στο σχολείο και αυτός να είναι από πίσω μας και όποιον έβλεπε να μας πλησιάζει του γάβγιζε χαχα Ήταν ένας πραγματικός φύλακας.
Περισσότερη φροντίδα αγάπη και στέγη όμως του είχαν δώσει δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι, ένα ανδρόγυνο που έμενε λίγο πιο δίπλα από το σπίτι μου, τα χρωστάμε όλα σε αυτούς να είναι καλά οι άνθρωποι…
Μου λείπει ο Λάκης (Το όνομα του το είχα βγάλει εγώ και ο φίλος μου) ήταν ένα απίστευτο σκυλί. Αυτό το δέσιμο που είχε με όλη τη γειτονιά μου ήταν κάτι το μοναδικό.
Χαίρομαι που σε βρήκα, χαίρομαι που η ζωή σου εξελίχθηκε καλά γιατί μπορεί να ήσουν ένα σκυλί που για όλη του την ζωή να πήγαινε από το ένα μέρος στο άλλο μόνο του. Μου λείπει η παρέα σου μου λείπουν τα παιχνίδια μας, μου λείπει να ξαπλώνεις κάτω για να σου χαϊδέψω την κοιλίτσα σου. Ήσουν το καλύτερο σκυλί που θα μπορούσα να γνωρίσω δεν θα σε ξεχάσουμε ΠΟΤΕ!
22 Δεκεμβρίου του 2018 έφυγε ο καλύτερος μου φίλος, ο Λάκης.
Κωνσταντίνος
