Η ιστορία ξεκινάει κάπου πριν 3μιση χρονιά…Τότε ήμουν με ένα παιδί και είχαμε υιοθετήσει μαζί ένα σκυλάκι από 30ημερών.
Πέρασε ο καιρός, το σκυλάκι μεγάλωνε. Είχα δεθεί πολύ μαζί του. Το φρόντιζα, το έβγαζα βόλτα, παίζαμε. Κάπουα στιγμή όμως χώρισα με το παιδί και όταν έφυγε πήρε το σκυλάκι. Μου έλειπε πολύ, του έλεγα ότι θέλω να το δω και μου έλεγε “ναι”, αλλά δεν το έφερνε ποτέ. Πέρασε ο καιρός και έμεινα με τον καημό… Έβλεπα σκυλάκια στο δρόμο και τα χάιδευα. Ήθελα να πάρω σκυλάκι αλλά η μαμά μου δεν ήθελε για κανέναν λόγο στο σπίτι σκυλί. “Τα σκυλιά είναι για να τρέχουν στις αυλές, όχι να τα έχουμε φυλακισμένα στα σπίτια”, έλεγε.
Μια μέρα είχε μια φιλοζωική μέρα υιοθεσίας. Έλεγα στη μαμά μου ότι θα πάω αλλά δεν το αποφάσιζα. Είχε περάσει η ώρα και ήμουν με την κόρη της νονάς μου. Να, λέει η καημένη “πάμε να δούμε τα σκυλάκια, πάμε.” Είπα να της κάνω το χατίρι, αλλά μέχρι να πάμε εκεί δεν ήμουν σίγουρη για το τι έκανα. Μια κουβέντα της θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά “Πάμε, εκεί μπορεί να είναι το σκυλάκι που θα θέλει εσένα για μαμά”. Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, λένε. Μόλις φτάσαμε είχε παντού κουνιστές ουρίτσες και πανέμορφες φατσούλες. Από κουτάβια μέχρι ενήλικα σκυλιά. Δεν ήξερες ποιο να πρωτοδιαλέξεις. Όμως ένα ήρθε πρώτο στα πόδια μας και παρακαλούσε για χάδια. Μια άσπρη πανέμορφη μπαλίτσα, όπως αυτά στις διαφημίσεις. Χοροπηδούσε συνέχεια και μας έγλυφε. Όταν ρώτησα πόσα κιλά θα γίνει, μου είπαν γύρω στα 25. Σοκ εγώ! Ήθελα μικρόσωμο, αρσενικό και μαύρο. Αυτό ήταν μεγάλο, θηλυκό και άσπρο. Το αγάπησα μόλις το είδα. Μου έκανε το κλικ. Με διάλεξε. Ε αυτό ήταν.
Ο πρώτος καιρός τρομακτικός.
2.5 μηνών ήταν και είχε τόση ενέργεια. Έτρεχε συνέχεια, γάβγιζε συνέχεια. Χοροπηδούσε παντού. Τσίσα και κακά σε στρώματα, σε σεντόνια, σε χαλιά. Παντού. Έφαγε σεντόνια, καναπέδες, στρώματα, γυαλιά, μαξιλάρια, ξύλα. Δεν την προλάβαινα. Ένα λεπτό γυρνούσα το βλέμμα αλλού και ο μικρός καταστροφέας έκανε το έργο του.
Αλλά από μικρή ήταν κοσμογυρισμένη.
Έχω πιει ποτό με αυτή κάτω στα πόδια μου να κοιμάται, γιατί στο σπίτι γάβγιζε και η μαμά μου δεν την άντεχε. Έχω πάει ταξίδια μαζί της και έχω μαλώσει με οδηγούς ΚΤΕΛ που ήθελαν να την βάλουν στις αποσκευές.
Έχω ξενυχτίσει σε κλινικές ξημερώματα γιατί δεν ήταν καλά από τις χαζομάρες που μασουλούσε και κατέστρεφε. Έχουμε γλυτώσει 3 φορές πλύση στομάχου. Ο κτηνίατρος μου, λέει ότι είναι τόσο σκληρόπετση με τόσα που έχει φάει που δεν έχει ξαναδεί τέτοιο σκυλί.
Σήμερα…
Τώρα είναι 2μιση χρονών και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνη. Το πρόγραμμα μου γίνεται βάση του δικού της. Προσπαθώ να της παρέχω τα πάντα και με τον καλύτερο τρόπο. Την αγαπάμε όλοι και είναι ισότιμο μέλος της οικογένειας. Της φτιάχνουμε ειδικό φαγητό, κοιμάται μαζί μας, έχει τα δικά της ρουχαλάκια, της φτιάχνουμε τούρτα και στη βασιλόπιτα πάντα έχει ένα κομμάτι (φέτος κέρδισε και το φλουρί!) Η ενέργεια της και η τρέλα της δεν έχουν ελαττωθεί ούτε στο μισό, ειδικά αν βλέπει φαγητό ή κάποιον που αγαπάει. Τουλάχιστον έμαθε να κάνει την ανάγκη της στη βόλτα…
Είναι η Ρέινα, η βασίλισσα μας, το πιο όμορφο μούτρο του σπιτιού.
Γλυκερία
