06/11/2014. Μια ημερομηνία που αποτυπώθηκε έντονα σε εμένα την εννέα μηνών έγκυο σύζυγο και λοιπούς συγγενείς που ήταν παρόντες στην ιστορία που θα διηγηθώ.
Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα και ενώ η σύζυγος ένοιωσε κάτι μικρούς πόνους (χωρίς να αναφέρει κάτι σε κανέναν) ήμασταν έτοιμοι για ύπνο. Στο σπίτι βρίσκονταν ο μεγάλος υιός μου και οι γονείς μου για βοήθεια μιας και πλησίαζε ο τοκετός της συζύγου. Περίπου στις τέσσερις τα ξημερώματα με ξυπνά η σύζυγος ότι ήρθε η ώρα για το μαιευτήριο. Πετάχτηκα ελατήριο από το κρεβάτι και άρχισα τα προβλεπόμενα. Συγκέντρωσα όλα τα πράγματα για το μαιευτήριο ενώ η μητέρα μου ήταν ήδη με την σύζυγό στο ντους. Όταν πήγα στο ντους να δω τι γίνεται η σύζυγος μας ανέφερε ότι κινούταν με δυσκολία και ότι τα πόδια άρχιζαν να μουδιάζουν.
Πήρα τον γυναικολόγο τηλέφωνο και μου είπε να την φέρω στο μαιευτήριο πετώντας. Με μεγάλη δυσκολία την βγάλαμε από το ντους και την πήγαμε στο δωμάτιο να ντυθεί. Στο ενδιάμεσο κάλεσα τον μεγάλο ανιψιό μου για έξτρα βοήθεια μιας και έμενε δύο τετράγωνα από εμένα. Άφησα τον μεγάλο μου υιό να τον προσέχει ο πατέρας μου και οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να βάλουμε την σύζυγό στο ασανσέρ. Όταν καταφέραμε να την βάλουμε στο ασανσέρ η σύζυγος μας είπε ότι πλέον δε μπορεί να κουνηθεί καθόλου και ότι ένιωθε κάτι να έρχεται από κάτω της. Η μάνα μου δεν έδωσε σημασία στην αρχή και τις είπε ότι είναι ψυχολογικό και ότι πρέπει να σφίξει ώρα δόντια μέχρι να την πάμε στο αυτοκίνητο.
Η σύζυγος όμως επέμεινε και καθώς ήμασταν ακριβώς στην είσοδο της πολυκατοικίας η μάνα μου σκύβει από κάτω και είδε κατά το ήμισυ το παιδί να έρχεται. Η μάνα μου ήταν σαν μην συνέβαινε τίποτα και εγώ να νιώθω Νοέμβριο μήνα ότι ήταν Ιούλιος με 46 βαθμούς…
Το παιδί ερχόταν ταχύτατα και η μάνα μου το έπιασε κυριολεκτικά στον αέρα. Έβγαλα γρήγορα το μπουφάν μου και το έβαλα στο χαλάκι τις εισόδου και με την βοήθεια του ανιψιού βάλαμε την σύζυγό να κάτσει κάτω με το παιδί αγκαλιά. Το παιδί στην αρχή δεν έκλαιγε και άρχισα να έχω απανωτές κρίσεις πανικού μεγάλης έντασης. Η μάνα μου μόλις είδε την κατάσταση μου με έστειλε έξω στο δρόμο να περιμένω το ασθενοφόρο που είχα καλέσει κάποια στιγμή προηγουμένως. Στο ενδιάμεσο η μάνα μου κατάφερε να κάνει το παιδί να κλάψει. Το πώς;, ακόμη και τώρα δεν έχω καταλάβει.
Ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον γυναικολόγο και μου είπε ότι πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος οπωσδήποτε. Το είπα στην μάνα μου και γύρισε και μου είπε να έρθει να το κάνει αυτός και να μην το ξαναπάρω τηλέφωνο. Ήρθε το ασθενοφόρο κάποια στιγμή (με εμένα οι κρίσεις πανικού και άγχους να έχουν βγει εκτός κλίμακας) και τα παιδιά του ασθενοφόρου να τους πιάνει μια στιγμιαία αμηχανία μιας και δεν είχαν ξανασυναντήσει παρόμοιο περιστατικό. Τα παιδιά έβαλαν δύο μανταλάκια στον ομφάλιο λώρο και φύγαμε για το μαιευτήριο. Στην διαδρομή χάζευα την σύζυγό με το παιδί στην αγκαλιά της.
Φθάνοντας στο μαιευτήριο είπα στον γυναικολόγο ότι σου τον φέραμε έτοιμο και παράπονο να μην έχεις… 2 / 2 Οι νοσηλεύτριες επέμεναν να με βάλουν να ξαπλώσω και να μου δώσουν να πιω χυμό πορτοκάλι. Εγώ επέμενα ότι πλέον είμαι καλά και θέλω μόνο δύο μπουκάλια με νερό (46 βαθμούς Κελσίου είπαμε Νοέμβρη μήνα).
Τέλος καλά όλα καλά. Το παιδί έμεινε για προληπτικούς λόγους κάποιες μέρες στο μαιευτήριο και κατόπιν στο σπίτι…
Ο πατέρας μου μου είπε ότι εκείνο το βράδυ πέθανε και γεννήθηκε δέκα φορές από την αγωνία του μιας και δεν ήταν άμεσα παρών κάτω στην είσοδο. Η δε μάνα μου τι να πω. Χειρίστηκε το θέμα λες και το έκανε αυτό σαράντα χρόνια.
Μάνα σε ΑΓΑΠΩ!
Το παιδί έκτοτε το φωνάζουμε χαϊδευτικά και Ψαρούλη λόγω της οδού που έγινε το περιστατικό 😊.
Δημήτρης
