Θα ήθελα να σας πω μια αληθινή ιστορία που αφορά την σκυλίτσα μου… την οποία την ονομάσαμε Λίζα.
Εμείς μένουμε στη Μονεβασιά και εκεί είναι κάποιοι κακοί άνθρωποι που δεν συμπεριφέρονται όμορφα στα σκυλάκια – βάζουν φόλες και κάνουν άσχημα πράγματα. Συγκεκριμένα στη Λίζα, που εδώ και 5 χρόνια δικό μας σκυλάκι, έκαιγαν τσιγάρα επάνω στο σωματάκι της. Εμείς την βρήκαμε ή μας βρήκε σε έναν κτηνιατρείο. Την είχαν πάει εκεί σε άσχημη κατάσταση. Μόλις είδε τη μαμά μου έτρεξε επάνω της. Από τότε η Λίζα είχε ένα μεγάλο αστέρι. Της έκανε τα μπάνια της, πήγε σε γιατρούς, έκανε τα εμβόλια της, μα πάνω από όλα βρήκε μια μαμά και έναν μπαμπά. Βασικά μια ολόκληρη οικογένεια… που την αγαπάει τρομερά!
Πλέον περνάει πάρα πολύ όμορφα. Έρχεται παντού μαζί μας, πότε δεν πάμε κάπου που δεν δέχονται ζώα.
Τον τελευταίο χρόνο μάθαμε πως η μαμά μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας. Η Λίζα μας είναι αυτή που την βοηθάει πάρα πολύ, της δίνει ζωή και της δείχνει την αγάπη της κάθε μέρα.
Αυτό που θέλω να πω με την ιστορία μου είναι πως εμείς οι άνθρωποι κάνουμε κακό στα ζώα, αλλά αυτά δεν σταματάνε να πιστεύουνε σε εμάς!
Δεν πρέπει να τα πονάμε και μπορούμε να βοηθάμε και τα αδέσποτα.
Μπορεί να μην έχουν φωνή να μιλήσουν, αλλά έχουν ψυχή και είναι καλύτερη από του ανθρώπου… Και να σας πω και ένα αστείο; Ο μπαμπάς μου όπου και να πάμε για φαγητό έξω, λέει στους σερβιτόρους: “Θέλω πρώτα από όλα να παραγγείλω για το παιδί μου” και δεν εννοεί εμένα, ούτε τον αδερφό μου, αλλά… τη Λίζα 😁
Ελένη
